بسم الله الرحمن الرحیم
«يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ»
سالها و بلکه دهها سال باید بگذرد تا ملتی سکان دیپلماسیاش را به فرزانهای سخندان، و جهانآشنای دینشناسی چون دکتر محمد جواد ظریف بسپرد که چون باب تعامل و تفاهم گشوده میشود، با مهارت و درایت، حق یک ملت را بستاند و چون بی مرام هایی پیمان بشکنند و عاجزانی که در پیمان ماندهاند، از اقدام جدی باز بمانند، آنچنان هوشمندانه و استادانه دشمن را حتی در خانه خودش زمین گیر کند و غرور ملتی را احیا کند و هم زمان هم ژست مذاکره طلبی دشمن را رسوا کند و هم در عین ترساندنش از جنگ نظامی، او را به عنوان جنگ طلب و تروریست اقتصادی افشا و محکوم کند.
اینک که دشمنِ مدعیِ لیبرالیسم و آزادی بیان، از نطق و منطق وزیر خارجه ما به ستوه آمده و مجموعه ای از اقدامات محدودکننده در حق وی در نیویورک روا داشته و چون نتیجه نگرفته، سرانجام، ناگزیر تن به این حقارت و رسوایی داده که طرف اصلیِ مذاکره و پیشانیِ دیپلماسی یک کشوری را که مدعی و خواهان مذاکره با اوست، تحریم کند، شاید برتر از محکوم کردن این دنائت و رذالت، بسط بصیرت در میان نسل پرشور و حماسی باشد که مردانِ تاریخسازش را بیشتر بشناسد و عمق اعتماد رهبرش را به این نام آوران، بهتر دریابد و نه صِرف جنگ طلبی را نشان انقلابی بودن بداند و نه صلح طلبی و دیپلماسی را نمادِ سازشکاری.
کشور ما امروزه هم نیازمند مردان جنگ آورِ گوش به فرمان ولایت است و هم محتاج سرداران چیره دست در آوردگاه دیپلماسی و عرصه گفتوگو.
مطمئن هستیم که با تحریم دکتر ظریف و پیش و بیش از آن، تحریم مقام منیع رهبری، نه غباری بر دامان این بزرگان مینشیند و نه نظام و انقلاب از این رهگذر، آسیبی میبیند و بلکه چهره استکبارستیزی نظام اسلامی برای جهانیان و آیندگان، روشن و آفتابی خواهد شد و مردمِ خودمان هم بیش از پیش به حقانیت جمهوری اسلامی و راهی که در راستای دوگانه مقاومت و تعامل اذعان کرده، به انسجام بیشتر و آگاهی عمیق تر روخواهند آورد.
سید ابوالحسن نواب
رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب