از ضرورت و فواید تا آسیب‌های مسابقات قرآن
پیشکسوت قرآنی کشورمان، ضمن تشریح جایگاه مسابقات دارالقرآن امام علی(ع) به نسبت دیگر رقابت‌های قرآنی در سطح کشور، گفت: اگرچه مسابقات قرآن، غایت و هدف نیست، اما می‌تواند بخشی از پازل توسعه فرهنگ قرآنی در کشور باشد.
داور سیزدهمین دوره مسابقات دارالقرآن امام علی(ع) بر این باور است که اهدای جایزه به بخش قابل توجهی از شرکت‌کنندگان باعث تمایز این رقابت‌ها شده و همچنین، مسابقات قرآن باید از تنوع رشته‌ای بالایی برخوردار باشد تا تعداد بیشتری جذب آن شوند. مشروح گفت‌وگو خبرنگار ایکنا با این مدرس قرآن را می‌خوانید؛
ایکنا ـ آیا مسابقات دارالقرآن امام علی(ع) در تقویم رویدادهای قرآنی کشور جایگاه خود را یافته است؟
یک دهه از آغاز این رویداد گذشته است. در ابتدا در رشته‌های محدودی برگزار می‌شد و صرفاً حائزین رتبه‌های اول تا سوم از جوایز مادی آن بهره‌مند می‌شدند و با دیگر مسابقات کشور تفاوتی نداشت. از چند سال قبل با بهره‌گیری از نظرات کارشناسان فن و صاحب‌نظران این حوزه تصمیم گرفته شد که برای انگیزهبخشی به نوجوانان، سازوکاری طراحی شود که براساس آن همه افرادی که حد مناسبی از امتیاز آن رشته را دریافت می‌کنند، از هدایایی بهره‌مند شوند. چنین روندی در نوع خود بی‌نظیر است و شاهد جذب بیشترین متسابقان هستیم.
ایکنا ـ برای برپایی این مسابقات چه ضرورتی هست؟
خداوند در قرآن بر «فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ» تأکید دارد تا اهل ایمان در امور خیر از یکدیگر سبقت بگیرند. قاعدتاً بانیان این مسابقات نیز می‌خواهند خیری را در بستر رقابتی سالم در جامعه جاری کنند و چه چیز بهتر از اینکه این خیر در بستر امور قرآنی باشد تا خودشان و دیگران منفعت معنوی ببرند.
ایکنا ـ به عنوان مدرس قرآن لزوم حضور در مسابقات را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
ما معلم‌ها مسابقات را هدف نمی‌دانیم، اما در اهداف آموزشی یکی از شاخص‌هایی که می‌تواند فرایند فعالیت فرهنگی را تکمیل کند، ایجاد رقابت است. مسابقات نیز از فرایند کار فرهنگی مستثنا نیستند و قاعدتاً باعث انگیزهبخشی، نشاط، پویایی و ارتقای افراد می‌شوند.
مسابقات دارالقرآن امام علی(ع) در روحیه افرادی که در حد متوسط یا کمی بالاتر از آن در رشته‌های قرائت و حفظ فعالیت دارند تأثیرگذار است. اگر این افراد در مسابقات نخبه‌گزینی حضور داشته باشند، ممکن است نه تنها بهره‌مند نشوند، بلکه روحیه آنها برای ادامه کار تضعیف شود، اما این مسابقات این‌گونه نیست، چرا که فرد فکر می‌کند با توجه به تلاشش می‌تواند این رقابت را با بهره روحی و مادی به سرانجام برساند.
ایکنا ـ برخی از اساتید بر افزایش رشته‌ها در ادوار بعد تأکید دارند. نظر شما چیست؟
من از طرفداران افزایش رشته‌ها هستم و همانند رشته‌های ورزشی باید تعداد رشته‌های قرآنی نیز بیشتر شود. چرا در رشته‌های علوم قرآنی فقط در حفظ و قرائت و حداکثر اذان و مفاهیم متوقف می‌شویم و یا نهایت تنوع این باشد که رشته‌ای مانند ترتیل‌خوانی اضافه شود؟ البته در سال‌های نه چندان دور در فرهنگسرای قرآن تهران جشنواره‌های قرآنی کودکان در رشته‌های خوشنویسی، داستان، نقاشی، هنرهای تجسمی و بسیاری از هنرهای دیگر با محوریت مفاهیم قرآن برپا می‌شد. بدین منظور باید از سلیقه‌های مختلف مردم آگاه شویم تا بتوانیم رشته‌های بیشتری را طراحی کنیم. امیدوارم در آینده در دارالقرآن‌هایی مانند امام علی(ع) این اتفاق فرخنده رخ دهد.
ایکنا ـ شما از انگیزهبخشی مسابقات گفتید، اما برخی از آسیب‌زا بودنش سخن می‌گویند. چه پاسخی به این افراد می‌دهید؟
این سؤال پاسخ مفصلی را می‌طلبد. اگر از مسابقات استقبال خوبی نشود و نیروهای اجرایی، سبقه فرهنگی و روانشناسی تربیتی نداشته باشند و همچنین اعضای هیئت داوران و کمیته فنی از تخصص لازم بی‌بهره باشند، این آسیب امکان‌پذیر است. البته اگر جوایز و میزان تشویق مناسب و سنجیده نباشد، آسیب‌زا خواهد بود.
در اینجا باید از افراد خیری که در کشور ما کم نیستند، درخواست کنم تا بخشی از توجه خود را صرف ترویج کلام وحی کنند. البته در حال حاضر خیران زیادی در برگزاری مجالس اهل بیت(ع) فعال‌اند.
در واقع اگر اهل بیت(ع) ثقل اصغر هستند، قرآن کریم ثقل اکبر است و توجه کردن به یکی از ثقلین یا فراموش کردن و مهجور گذاشتن ثقل بالاتر شایسته نیست. بنابراین، اگر افراد خیر در طول سال به جلسات سنتی قرآن از نظر مسائل مادی توجه و از آنها حمایت همه‌جانبه کند، بسیار مطلوب خواهد بود.
انتهای پیام
