برای فاتحان بی‌نشان مبارزه با کرونا
فعالان و تلاشگران عاشق طبیعت و محیط زیست و همه کسانی که برای بقای «انسان»؛ داوطلبانه و با اختیار خویش، برای خدمت و کار، در مسیر مبارزه با کرونا گوی سبقت از یکدیگر ربودند بی‌آنکه منتظر لوح تقدیر و پست و مقام و حقوق و مزایایی باشند؛ آنها فقط برای یک منظور آمده‌اند: « نجات انسان».
یکه‌تازی کرونا روزی به پایان خواهد رسید و انسان یاد خواهد گرفت که چگونه با یک مهمان جدید، در کنار میلیون‌ها ویروس و میکروب و باکتری دیگر به زندگی اجتماعی خود ادامه دهد.
نمی‌دانم تا آن روز «من» زنده خواهم ماند و خواهم دید و یا از هزاران قربانی این تازه‌ترین مهمان پرتلفات تاریخ زمین خواهم شد و آن روزهای زندگی دوباره انسان فارغ از ترس و دلهره مرگ کرونایی را نمی‌توانم دید؛ با همه این احوال، درکنار ایثار و فداکاری بی‌نظیر کادر پزشکی و بیمارستانی کشور، آنچه اکنون لازم به گفتن و اذعانی صادقانه برای من است حضور و وجود «والا‌همتانی» است که بیش از ۳۰ روز است بدون کمترین چشم‌داشتی، آستین همت بالا زده و در قالب «فعالان مردمی و مدنی و رسانه‌ای»، بدون کمترین حمایت مالی و لجستیکی دولت و نهادهای مسئول و مرتبط، جبهه‌ای میدانی، اجتماعی و فرهنگی فراگیری را در برابر کروناویروس و انواع و اقسام آن، گشوده و راهبری می‌کنند.
آنان که هر شب با تراکتور، نیسان، اتومایزر و سمپاش پشتی و دستی، آب ژاول و سایر محلول‌های ضدکرونا و گندزدا را که با «ریال ریال» کمک‌های مردمی تهیه شده، در هر کوی و برزن و محله و خیابان، برای مواجهه و پیشگیری و نجات جان شهروندان به کار برده و می‌برند، در حالی که حتی خود در ابتدا لباس مخصوص و ماسک و دستکشی برای محافظت از جان و ریه و چشمان خویش در برابر اثرات محلول پاشیده شده نداشتند؛ هم‌اینان قهرمانان زندگی من در این نبرد تاریخی با بلایی جهان‌گستر بنام «کووید-۱۹ کرونا» هستند.
راننده‌های کشاورز روستایی و شهری که با عشق به مردمان شان، فعالان و تلاشگران عاشق طبیعت و محیط زیست و همه کسانی که برای بقای «انسان»؛ این بار داوطلبانه و با اختیار خویش، برای خدمت و کار، گوی سبقت از یکدیگر ربودند بی‌آنکه منتظر لوح تقدیر و پست و مقام و حقوق و مزایایی باشند؛ آنها فقط برای یک منظور آمده‌اند: « نجات انسان» فارغ از وزن جیب و رنگ و نژاد و زبان و جغرافیایش. اینان فاتحان این آخرین نبرد انسان و طبیعت‌اند.
آفرین بر همت‌‌تان، درود بر شرفتان، احسنت به مرامتان و برخود می‌بالم که لحظاتی هرچند قلیل با توان و وسع اندک خویش، در رکاب‌تان بوده‌ام.
حکایت من و کرونا به هر سرانجامی که بیانجامد یک چیز را هرگز از یاد نخواهم برد؛ همت و از جان گذشتگی شما گمنامان و خوش‌نامان و بزرگواری و ماندگاری‌تان در دل ملت و تاریخ، برغم همه سنگ‌اندازی‌ها و نق زدن‌های آنانی که در همه حال، کاری بجز این از دست‌شان برنیامده و برنخواهد آمد.
درود بر شما و درود بر مردمان نیکوکار و همنوع دوستی که با ایمان و اعتقاد راسخ به شما، در مسیر دشوار مبارزه با ویروس مرگ، همراه و حامی شمایند.
شفیع بهرامیان، فعال اجتماعی و مدرس ارتباطات
انتهای پیام
