شهید «محمد الدره»؛ نماد انتفاضه مسجد الاقصی

 

«آریل شارون»، نخست‌وزیر پیشین رژیم صهیونیستی، 20 سال پیش، 28 سپتامبر 2000، با ورود به مسجدالاقصی به پشتیبانی شمار زیادی از نظامیان صهیونیست، شراره‌های انتفاضه دوم فلسطین به نام «انتفاضه الاقصی» را شعله‌ور کرد. در انتفاضه دوم، شارون با حضور در مسجدالاقصی احساسات فلسطینیان را برانگیخت و درگیری‌هایی را بین نمازگزاران مسلمان و نظامیان صهیونیست رقم زد که در جریان آن هفت  فلسطینی شهید و حدود 250 نفر مجروح شدند؛ اما تحولات به اینجا ختم نشد، بلکه آتش این درگیری‌ها به سرعت از قدس اشغالی به سایر شهرهای کرانه باختری و نوار غزه زبانه کشید و به این ترتیب «انتفاضه الاقصی» شکل گرفت.
 
نام انتفاضه الاقصی بیش از هر چیز یادآور شهید «محمد الدره» کودک 12 ساله فلسطینی است که در دومین روز انتفاضه، مظلومانه و در آغوش پدر به شهادت رسید. رسانه‌های گوناگون خبر شهادت این نوجوان را منعکس کردند. تصویر شهادت او، در حالی که پشت پدر خود پنهان شده بود تا از شر حمله نظامیان صهیونیست در امان باشد، بارها از شبکه‌های تلویزیونی جهان پخش شد و رسوایی رژیم اشغالگر قدس و حامیان این رژیم را در دنیا به دنبال داشت. شهادت او هم‌سالانش را به مبارزه‌ای بی‌امان‌تر و آگاهانه‌تر با اشغالگران متجاوز و زورگو تشویق کرد و صدها الدره پا به میدان جهاد بی‌امان گذاشتند.
 

«محمد جمال الدره» 22 نوامبر 1988 در اردوگاه البریج در غزه به دنیا آمد. او در خانواده‌ای که اصالتش به منطقه الرمله در فلسطین اشغالی برمی‌گردد، زندگی کرد. الرمله در سال 1948 توسط گروه‌های مافیایی صهیونیستی اشغال شد و ساکنانش به سایر مناطق فلسطین از جمله نوار غزه کوچانده شدند.
 
امروز 30 سپتامبر 2020 مصادف است با سالروز شهادت محمد الدره که در جریان تیراندازی‌های نظامیان صهیونیست در یکی از مناطق غزه، در حالی که پشت پدرش پناه گرفته بود، به شهادت رسید. در همین رابطه به گوشه‌ای از زندگی این کودک شهید فلسطینی از زبان پدر او که در وبگاه «اخبار الیوم» درج شده است، می‌پردازیم:
 

خورشید هر روز طلوع و غروب می‌کند اما برخی افراد هیچ گاه خورشید زندگیشان غروب نمی‌کند و پس از وفاتشان نیز همچنان در یادها باقی می‌مانند. در این دنیا کسانی هستند که سِنی از آنها گذشته و جز خویشاوندانشان کسی متوجه فوت او نمی‌شود. اما در مقابل کسانی هستند که خداوند آنها را میراند تا نامشان در این دنیا جاودانه شود و تا زمانی که ما زنده هستیم، همچنان نامشان بر سر زبان‌هاست. یکی از این افراد، «محمد جمال الدره» است که 20 سال پیش با گلوله جنایتکاران صهیونیست به شهادت رسید و جراحتی بر قلب همگان باقی گذاشت، به طوری که با گذشت چندین سال، تا امروز همچنان یاد و خاطره او فراموش نشده است. او 12 سال بیشتر در این دنیا زندگی نکرد اما در خاطر فلسطینیان جاودانه ماند. او در وجود ما زنده است و فلسطینیان او را نمونه‌ای از فداکاری کودکان فلسطینی برمی‌شمارند.
 
این کودک زیر درختان زیتون راه نرفت، پیشانیش را بر روی خاک مسجدالاقصی قرار نداد، با کودکان در خیابان‌های فلسطین بازی نکرد و به جای اینکه در کودکی‌اش گل سرخ در دست بگیرد، در دفاع از سرزمین اشغال شده‌اش سنگ در دست گرفت. به هیچ وجه ترس به دل او راه نیافت و آخرین سخنانش به پدر در حالی که اطراف آنها را گلوله دشمن فراگرفته بود، این بود: «پدرم نترس!» پس از آن در آغوش پدر شجاعش به شهادت رسید و با قلبی سلیم به جوار رحمت الهی شتافت. او «محمد الدره» بود؛ کودکی که در سی‌ام سپتامبر 2000 خون او در آغوش پدرش ریخته شد و خاک سرزمین فلسطین را سیراب کرد.
 
امروز در یادبود شهادت محمد الدره کوچک، که 12 سال بیشتر از عمر او نگذشته بود، اما یاد او در قلب عاشقان فلسطین همچنان جاودانه خواهد بود، گوشه‌ای از زندگی این شهید کوچک را ورق می‌زنیم. «جمال الدره» پدر شهید محمد الدره، در گفت‌وگویی گوشه‌هایی از زندگی فرزند شهیدش را به شرح زیر بیان کرده است.

 

جمال الدره می‌گوید: «تمام مدارس به کودکان قرآن کریم می‌آموزند. محمد الدره نیز پیش از شهادت، بسیاری از سوره‌های قرآن کریم را حفظ کرده بود. با وجود این در طول زندگی کوتاهش، مسجدالاقصی را زیارت نکرد، زیرا این مسجد شریف مسافتی حدود 100 کیلومتر از ما فاصله داشت. همچنین مقامات اشغالگر رژیم صهیونیستی جز با مجوز این رژیم اجازه نمی‌دادند که ما به زیارت مسجدالاقصی مشرف شویم.» 

وی اظهار می‌کند: «به مناسبت‌های خاص همچون جشن تولد محمد مراسم جشنی برگزار می‌کردیم. افراد خانواده و دوستان محمد در این جشن شرکت می‌کردند و کیک می‌خوردیم و در کنار هم شادمانی می‌کردیم. در خصوص ورزش نیز محمد عاشق ورزش شنا بود و در دریا شنا می‌کرد. او همچنین به فوتبال نیز علاقه داشت و هوادار باشگاه اردوگاه البریج بود. محمد آرزو داشت زمانی که بزرگ شد، یک افسر ارشد شود تا وطن خود را از اشغال صهیونیست‌ها آزاد سازد.»
 
اما سرنوشت به محمد فرصت نداد تا آرزویش را جامه عمل بپوشاند، با شهادت او چشمان هرکس که انسانیتی در قلبش وجود دارد، گریست و پیام وحشیگری اشغالگران صهیونیست را به همه جهان ارسال کرد. او قدرتمندترین دفاع را از سرزمینش انجام داد و موضع فلسطین در سراسر جهان را تقویت کرد.

 

الدره می‌افزاید: «همه رفتارهای محمد نمونه و ایده‌آل بود اما آن رفتاری که بر من بسیار تأثیر گذاشته و هنوز نتوانسته‌ام آن را فراموش کنم، زمانی بود که ما در زیر رگبار گلوله‌های صهیونیست‌ها بودیم و به من گفت: «پدرم، نترس!» و این جمله را چند بار تکرار کرد.»
 
پدر محمد ادامه می‌دهد: «محمد رفتارهای خوب بسیاری در طول زندگی‌اش داشت. او شجاع و بسیار باهوش بود. با افراد بزرگتر از سن خود نشست و برخاست می‌کرد و به گونه‌ای رفتار می‌کرد که گویی هم‌سن آنهاست. او بسیار بخشنده و جوانمرد بود و عقیده داشت که هیچ انسانی نباید به انسان دیگر تعدی و تجاوز کند. الگوی محمد در میان رهبران فلسطینی، یاسر عرفات، رئیس سابق تشکیلات خودگردان فلسطین، بود.»

 

پس از شهادت محمد، مدرسه ابتدایی «جیم» در اردوگاه البریج سیاه‌پوش شد و حزن و اندوه از دست دادن او بر دوستان و همکلاسی‌هایش سایه افکند. از جمله اقدامات بشردوستانه در آن زمان این بود که صندلی او در کلاس درس خالی ماند و تصویر محمد بر روی نیمکت نقش بسته شد که این کار نشانه عشق و وفاداری به این شهید بود.

 

با گذشت سال‌ها از شهادت او، یادش همچنان در قلب خانواده و دوستدارانش زنده است و مزار این شهید که در نزدیکی اردوگاهی است که او در آن متولد شده، همچنان پذیرای زائران است.
 

پدر محمد می‌گوید: «افراد خانواده مرتب به‌ ویژه روزهای دوشنبه برای زیارت محمد بر سر مزار او حاضر می‌شوند. همچنین به محلی که شهید محمد در آنجا به ضرب گلوله صهیونیست‌ها به شهادت رسید می‌رویم و یاد او را گرامی می‌داریم.»
 

خداوند متعال اراده کرد که قلب پدر و مادر محمد الدره پس از شهادتش همچنان به فرزندشان متصل باشد. لذا پس از شهادت او فرزند دیگری متولد شد که نام او را «محمد» گذاشتند تا نام و یاد محمد الدره با «محمد دوم» زنده بماند.
 

جمال الدره خداوند متعال را شاکر است که در زمان فقدان فرزندش محمد، فرزند دیگری به او عطا کرد تا نام او زنده نگه داشته شود. او در پایان به ارواح مطهر همه شهدای فلسطینی رحمت فرستاد و به مادرانی که فرزندان خود را از دست داده‌اند گفت: «اندوهگین نباشید چرا که ان‌شاءالله همه ما در بهشت جاودان خداوند به زودی با فرزندانمان ملاقات خواهیم کرد.»

 
 ترجمه گزارش از فرشته صدیقی