«شهرک» و «2888» تجربه‌هایی که امیدواریم تکرار نشود + فیلم

در نهمین روز از جشنواره فیلم فجر دو فیلم سینمایی «شهرک» و «۲۸۸۸» روی پرده رفتند. این دو فیلم را باید جز کارهای ضعیف جشنواره چهلم نام برد که مطمئناً نه تنها در اکران عمومی موفق نخواهد بود بلکه بعید است مورد توجه هیئت داوران نیز قرار گیرند.

«شهرک» به کارگردانی علی حضرتی روایت جوانی است که عاشق بازیگری است. وی در نهایت نقشی را به دست می آورد و دو ماه فرصت دارد به شخصیت نزدیک شود اما در طول این زمان وی در قالب نقش فرو رفته و دیگر خود را جزئی از آن می‌داند.

در این فیلم سعی شده یک کپی‌کاری ناقص از سریال «بازی مرکب» وجود داشته باشد اما به هیچ‌وجه کیفیت «شهرک» قابل قیاس با «بازی مرکب» نیست بلکه تنها تقلیدی کاریکاتورگونه را شاهد هستیم. کارگردانی روند منطقی خود را نداشته و تنها تجربه‌اندوزی برای فیلمساز است. دکوپاژ و میزانسن نامطلوب و فیلمنامه نیز ضعیف است. به ویژه در شخصیت‌پردازی اتفاق خوبی را در فیلم می‌بینیم.

نکته عجیب اینجاست که تهیه‌کننده فیلم علی سرتیپی عموماً فیلم‌های تماشاگرپسند تهیه می‌کند اما باید از او پرسید آیا اثر اخیرش برای مخاطب عام تولید شده یا اینکه قرار است برای دوستان و آشنایان پخش شود. درباره بازی‌های فیلم نمی‌توان چیز خاصی گفت جز این که ساعد سهیلی به واسطه توانایی‌های شخصی خود بازی مطلوبی از خود ارائه داده ولی این به نقش و کیفیت کار بر نمی‌گردد بلکه از داشته‌های بازیگر نشأت می‌گیرد.

فیلم دوم «۲۸۸۸» فاجعه ای بدتر از «شهرک» است. این فیلم با محور قرار دادن موضوعی مهم و ارزشمند بزرگترین خیانت را به معنا کرده است چون با پرداخت بسیار بد و نامانوس خود، باعث شده مخاطب از اثر فراری شود. فیلم درباره رشادت خلبانان هشت سال دفاع مقدس است اما افسوس این معنا به هیچ وجه خوب از کار در نیامده است. در اینجا باید از دو کارگردان فیلم (کیوان علی محمدی و علی اکبر حیدری) پرسید اگر قرار بوده رویکردی جدید اما بد را بیازمایند چرا باید موضوع دفاع مقدسی را محور قرار دهند؟ چون آنها با این کار تنها به خودشان صدمه نزدند بلکه با فراری دادن مخاطب از اثر به نوعی به قهرمانانی اجحاف کردن که نامشان در فیلم ذکر می شود.

باید به یاد داشت اگر قرار است فیلمی درباره قهرمانان این سرزمین ساخته شود باید بهترین شکل کار را، مد نظر قرار داد والا اگر بخواهیم با سلیقه‌های شخصی در این عرصه عمل کنیم ژانر دفاع مقدس را هرچه بیشتر از پیش به صندوقچه فراموشی سوق داده‌ایم.

فیلم سینمایی «عقابها» درباره‌های خلبانان این سرزمین است از ساخت آن نزدیک به ۴۰ سال زمان می‌گذرد اما هنوز هم دیدن آن جذاب و زیبا چون کارگردان سلیقه مخاطب عام را مد نظر قرار داده اما در «۲۸۸۸» کارگردان با توجیهات روشنفکرانه تنها خود و اطرافیانش را راضی می‌کند.

بازی‌های فیلم یکی از دیگری بدتر است حتی حمیدرضا پگاه که به‌ذات بازیگر خوبی است قربانی نقش بد خود شده است. درباره علی اوجی تهیه کننده این فیلم نیز باید گفت بهتر است او تکلیف خود را مشخص کند چون اگر قرار است در هر فیلمی که تهیه می‌کند خود نیز حضور داشته باشد دیگر باید پرونده بازیگری او را بست.

درباره «۲۸۸۸» بهتر است زیاد نقد نکنیم چون موضوع و شخصیت‌های قصه به اندازه‌ای والاست که به احترام شهدای خلبان و تمام تیزپروازان خلبان کشورمان نقد را تمام می‌کنیم و امیدواریم دیگر چنین اشتباهاتی در سینما تکرار نشود.