دوستی با خدا؛ افق عالی ایمان

حسین روحانی صدر، کارشناس ارشد تاریخ ایران دوره اسلامی، در یادداشتی که در اختیار ایکنا قرار داده است به اتفاقات اخیر درباره اهانت به قرآن پرداخته است.

از آغازین روز‌های نشر قرآن در جامعه بشری توسط پیامبر(ص) تا کنون، مخالفان ایشان از هیچ‌گونه از هتک حرمت و جسارت و تخریب این منشور آسمانی چشم‌پوشی ننموده و در زمان حاضر نیز با گسترش تکنولوژی و ورود آن به فضا‌های دیجیتالی و مجازی، اهانت به پیامبر(ص) و قرآن رشد مضاعفی داشته است و می‌توان آن را همسان با جهش‌های اطلاع‌رسانی رو به‌ رشد دانست. اهانت به قرآن و سوزاندن آن در فضا‌های عمومی و انتشار اخبار آن به‌واسطه محیط‌های مجازی، احساسات مسلمانان را همواره برمی‌انگیزاند و آنان را به برخورد‌های فیزیکی و... با منتقدان و مخالفان افراطی‌شان می‌کشاند.
این پرسش همواره برای جامعه یکپارچه انسانی مطرح است که آیا باید به این نوع فعالیت‌ها واکنش تندی نشان داد، یا اینکه در عصر پیامبر(ص)، واکنش ایشان نسبت به اهانت مخالفان به قرآن چگونه بوده است؟

پاسخ به این سوالات، نیاز به تامل و واکاوی دقیق دارد. آنچه مسلم است دعوت قرآن به دوستی و هم‌زیستی مسالمت‌آمیز با جهان پیرامون است. در این خصوص کتاب‌ها و مقالات متنوعی از سوی مسلمانان و اسلام‌شناسان با ملیت‌های مختلف منتشر شده است.
آقای مهدی کمپانی زارع در روایت پنجم از کتاب دوستی در چهارده روایت با استناد به نزدیک ۲۳ آیه قرآنی این موضوع را مطرح کرده است. وی از دوستی به‌عنوان یکی از لوازم ایمان و رشد ایمانی انسان‌ها در قرآن یاد نموده و با استناد به آیات و روایت به بحث و تفسیر این مسئله پرداخته است.

این کتاب از سوی انتشارات نگاه معاصر، با پی‌نوشتار محمدجعفر امیرمحلاتی، در تهران، به سال ۱۳۹۹ منتشر شده است.