رزق و روزی در نعمت‌های ظاهری خلاصه نمی‌شود

به گزارش ایکنا از قزوین، آیت‌الله عبدالکریم عابدینی، نماینده ولی‌فقیه در استان و امام جمعه قزوین، شامگاه گذشته، ۶ آذرماه در چهارمین جلسه تفسیر قرآن در ادامه تفسیر آیه پایانی سوره نوح، گفت: قسمتی از این آیه نفرین نسبت به کافران و ظالمان و کسانی‌ است که برابر خدا ایستاده‌اند و قسمتی دیگر بشارت و رحمت و دعای‌ خیر برای بندگان مؤمن خداست که آیه شریفه «أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ» را نیز به ذهن متبادر می‌کند.

وی گفت: مؤمن از خدا رویگردان نمی‌شود بلکه بعد از گناه بیشتر از گذشته نیازمند غفران و رحمت خداوند است. غفران یعنی جبران؛ یعنی خدا آسیبی را که بر اثر گناه بر خود وارد کرده‌ای از بین می‌برد اما کمک خدا بستگی به همت تو و استغفار از گناهی دارد که مرتکب شده‌ای، کسی که اهل استغفار است مغفرت الهی نصیبش می‌شود. پیامبر(ص) می‌فرماید که هر کس بسیار استغفار کند خدا برای او در هر غم و غصه‌ای گشایش قرار می‌دهد، استغفار راه رهایی از مشکلات است، خدا می‌تواند هر دل افسرده و مرده‌ای را زنده کند اما شرط آن، مداومت بر استغفار است. ملتمسانه از خدا طلب مغفرت کنیم و خدای نکرده ذکر استغفار لقلقه زبان ما نشود.

نماینده ولی‌فقیه در استان قزوین خاطرنشان کرد: استغفار راه‌های رزق و روزی را باز می‌کند، رزق و روزی تنها نان و آب و نعمت‌های ظاهری نیست بلکه علم، آبرو، کرامت انسانی و همه خوبی‌ها رزق الهی محسوب می‌شوند.

آیت‌الله عابدینی گفت: حضرت علی(ع) در کوفه بالای منبر رفت، حمد و ثنای خدای متعال را گفت و بعد فرمود که ای مردم، گناهان ۳ نوع است، برخی گناهان مغفورند و بخشیده می‌شوند؛ یعنی گناهانی که در این دنیا مورد غفران قرار می‌گیرند، خدا در این دنیا بلایی بر سر آن گناهکار می‌آورد، اتفاق، سختی، گرفتاری و مشکلی برایش ایجاد می‌شود که گناه او را پاک می‌کند. چون خدا حلیم‌تر از آن است که کسی را به‌خاطر گناهش ۲ بار عقوبت کند پس گناه گناهکار در دنیا پاک می‌شود.

گناهی که غفران ندارد

وی ادامه داد: نوع دوم گناهی است که غفران ندارد و حق‌الناس است، یعنی اگر به بنده‌ای ظلم شود خدا بر خود جایز نمی‌داند که ظلم ظالم را تحمل کند، قصاص برای این است که حساب‌ها تسویه شود و ظلمی باقی نماند.

این مفسر قرآن‌ در ادامه این روایت گفت: اما گناه سوم گناهی است که برای گنه‌کارش هم نگران‌کننده است هم امیدوار کننده، گناهی که حق‌الناس نیست بلکه بین خدا و بنده است و خدا آن را از بندگان دیگر پنهان کرده است؛ به بنده فرصت می‌دهد تا توبه کند و خدا هم از گناهش بگذرد، به همین دلیل مؤمن باید بین خوف و رجا باشد؛ به ثواب کار‌های نیکش تکیه نکند و از گناهان خود هم ناامید نباشد. حضرت امیر(ع) در پایان می‌فرماید که ما هم برای آن بنده، طلب استغفار می‌کنیم.

وی تصریح کرد: هر گناهی به تناسب خود آسیب‌زاست. در دعای کمیل می‌خوانیم که بسیاری از بلاها به‌ واسطه گناه بر ما نازل شده است، گناهان نعمت‌ها را تغییر می‌دهند، گناه مانع اجابت دعا می‌شود، اگر باران نمی‌آید و به‌جای آن گرد و غبار آسمان را می‌پوشاند، شاید این تغییر نعمتی است که به سبب گناهان حاصل شده است.

آیت‌الله عابدینی گفت: دعا را قرآن صاعد می‌خوانند که اگر مانعی بر سر راه آن نباشد صعود می‌کند. گناه مانع نزول رحمت خدا می‌شود. برخی گناهان سبب نزول بلا هستند، حرام خواری‌ها و ظلم‌ها جامعه را به نابودی و دگرگونی می‌کشاند و وقتی که بلا بیاید خشک و تر باهم می‌سوزند، حتی بلا دامنگیر کسانی هم که برای اصلاح امور جامعه و امر به معروف تلاش کرده‌اند خواهند شد.

دل باید شفاف باشد

وی اظهار کرد: امام رضا(ع) در حدیثی فرمودند که اگر کسی با کندی و کمی رزق و معیشت مواجه است استغفار کند. حضرت امیر(ع) هم می‌فرماید که استغفار افزایش رزق را به‌همراه دارد، با استغفار زیاد، روزی را به‌سوی خود جلب کنید و همچنین پیامبر(ص) می‌فرماید که دل‌ها هم اکسید می‌شود و زنگ می‌زند با استغفار زنگار دل را بزدایید و دل را جلا دهید.

نماینده ولی‌فقیه در استان قزوین با اشاره به خطبه ۲۲۲ نهج‌البلاغه تصریح کرد: خدا ذکر را برای جلا دادن قلب قرار داده است، دل حقایق و معارف را به ما نشان می‌دهد و باید دائم آن را صیقل دهیم که مبادا زنگار اوهامات و خیالات و دنیا‌پرستی و هواپرستی روی آن را بپوشاند، دل باید شفاف باشد، همه قرآن و نماز ذکر است، کسی که اهل ذکر باشد گوشش شنوا می‌شود، چشمش بینا و بصیر می‌شود. دل بعد از اینکه به عناد و سرکشی و تکبر در‌آمد به‌وسیله ذکر مطیع و بنده خدا می‌شود، استغفار طلب مغفرت خداست.

وی در پایان گفت: بوی بد گناه آبروی مؤمن را می‌برد، وجود خود را با ۲ چیز معطر کنید؛ یکی استغفار و دیگری صلوات بر محمد(ص) و آل محمد(ص) همچنین امام صادق(ع) می‌فرماید که اگر خدا اراده کند که بنده‌ گنهکاری را به‌خاطر خوبی‌هایی که در گذشته داشته ببخشد، بلایی برای او می‌فرستد تا متوجه شده و استغفار کند، اما اگر خدا بخواهد بنده‌ای را تنبیه کند در امتداد گناهش نعمتی به او می‌دهد و اتفاق خوبی برای او رقم می‌‌زند که سبب شود استغفار را فراموش کند.