حافظ شیرازی نابغه‌ای نظر کرده از سوی قرآن بود

به گزارش ایکنا به نقل از انجمن آثار و مفاخر فرهنگی؛ پنجمین روز از هفته بزرگداشت حافظ شیرازی با حضور جمعی از استادان زبان و ادب فارسی دانشگاه شیراز، پژوهشگران زبان فارسی کشور هندوستان و مدیران فرهنگی و هنری استان فارس در مجموعه فرهنگی حافظیه در جوار آرامگاه حافظ شیرازی برگزار شد.

محمود شالویی در سخنانی در این رویداد گفت: عفت و پاکدامنی نمود ویژه‌ای در شعر و اندیشه حافظ دارد و در جای جای اشعار او این مهم به چشم می‌خورد.

وی در ادامه سخنان خود اظهار کرد: وقتی بارگاه نورانی حافظ را می‌نگریم متوجه شخصیتی می‌شویم که بیش از ۶۰۰ سال است در این آرامگاه خفته است. به یقین جسم او زیر خاک، اما روحش برفراز است.

مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی اضافه کرد: مولوی درباره ابوالحسن خرقانی و بایزید بسطامی سخنی شنیدنی دارد؛ بایزید عصرهای جمعه به خرقان می‌رفت و به اصحاب و شاگردان اصرار می کرد که خاک این زمین را ببویید؛ چرا که بوی خوشی از این خاک می‌آید. همه خاک را می‌بوییدند اما چیزی استشمام نمی‌کردند. بایزید می گوید: ۱۰۰ سال بعد از من، برادرم ابوالحسن خرقانی خواهد آمد که بر من فضائل بسیار خواهد داشت. او مصائب و زجرهای فراوان خواهد کشید تا آنقدر به درگاه الهی نزدیک می‌شود که پس از وفات وی، بوی خوش پیکر او همواره باقی خواهد ماند.اگر امروز هم به خرقان بروید و بر مزار وی حاضر شوید از روزنه آرامگاه او این بوی خوش قابل استشمام است.

شالویی در ادامه اضافه کرد: مولوی درباره ارتباط معنوی ابوالحسن خرقانی با بایزید بسطامی به خوانش این ابیات پرداخت:

بوالحسن بعد وفات بایزید

از پی آن سال‌ها آمد پدید

گاه و بیگه نیز رفتی بی فتور

بر سر گورش نشستی با حضور

تا مثال شیخ پیشش آمدی

تا که می‌گفتی شکالش حل شدی

وی افزود: خرقانی، بر سر مزار بایزید می‌رفت و چنان احوالی بر او می‌گذشت که گویی روح او از قبر خارج می‌شد و میان آنان گفت‌وگو در می‌گرفت و ابوالحسن پاسخ سوالاتش را از بایزید دریافت می‌کرد. از این رو در کنار آرامگاه حضرت حافظ نیز به یقین، روح پرفتوح او ناظر ما و شماست.

رییس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی تأکید کرد: پس از ۶۰۰ سال از وفات حافظ، همانطور که با قرآن کریم استخاره می‌کنیم، به دیوان او نیز تفأل می‌زنیم و بهره معنوی می‌بریم. حافظ «نظرکرده» بود؛ چنان که اکثر نوابغ و بزرگان در طول تاریخ همینطور بوده‌اند.

شالویی افزود: «حافظ» چنان جایگاه و موقعیت ویژه‌ای پیدا کرده است که دیوان اشعار و اندیشه عرفان و الهی او در کنار کتاب مقدس مسلمان؛ قرآن کریم مطمح نظر قرار دارد. از این رو باید درباره کلمات و تعبیرات او با عمق و تأمل فراوان سخن گفت و به ظاهر عباراتش اکتفا نکرد. چنان که خود نیز گفته است:

بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر

کز آتش درونم دود از کفن برآید

چنان عشقی در دل حافظ شعله ور شد که او را از زمین به آسمان برد. او خود آسمانی شد و ما را نیز به سوی عالم بالا متوجه کرد.