سیدسعید سیدزاده، فعالیت هنری خود را در رشته سینما با همكاری در تهیه فیلم سینمایی «بلمی به سوی ساحل» در سال 1364 آغاز کرد. وی پانزده سال در رشته تئاتر به عنوان بازیگر، نویسنده، كارگردان و تهیهكننده حضور فعالی داشت و با شروع تحصیلات دانشگاهی كار خود را در سینمای حرفهای ادامه داد.
خبرگزاری بینالمللی قرآن با این سینماگر پیرامون جنایات اخیر در غزه گفتوگویی انجام داده که در ادامه با آن همراه میشویم.
در آغاز سخن باید ابراز تأسف کرد از اینکه چنین رژیم قاتلی در دنیا خلقشده تا این همه ظلم انجام دهد و ما تا به این اندازه سکوت پیشه کردهایم. متأسفم از اینکه احساس میکنم ما انسانها از مسائل پیرامون خودمان به راحتی میگذریم. متأسفم به عنوان یک هنرمند در گوشهای از کره خاکی نشستهام و بیتفاوت به آنچه در غزه میگذرد روز را شب میکنم. متأسفم از اینکه با آگاهی نسبت به ریخته شدن خون مظلومان روی خاک غزه بیتفاوت زندگی عادی خود را ادامه میدهیم!
حدود هفتاد یا هشتاد سال پیش آمریکا و انگلیس جنایتکار، رژیمی منحوس را ایجاد کردند و مسلمانان را به صلابه کشیدند. در این شرایط ما نشستهایم و تماشا میکنیم. متأسفم از اینکه ما اسم خود را انسان گذاشتهایم اما نسبت به آنچه اتفاق میافتد بیتفاوت هستیم. امیدوارم شرایط بهگونهای شود تا مردم مقابل این رژیم نامشروع برخیزند.
انسان از دو چیز رنج میبرد. ابتدا جهالت سپس خباثت. برخی از آنهایی که سخنان بنگاههای خبررسانی غرب را واگویه میکنند یا ناآگاه هستند که امیدوارم روزی خدا یاری کند و به آگاهی لازم برسند یا اینکه به واسطه خباثتی که دارند چنین اعمالی را انجام میدهند. مشکل ما با خبیثها نیست زیرا تکلیف آنها مشخص است و در ذاتشان خباثت نهادینه شده است اما این جاهلها هستند که ضربه میزنند. فکر میکنم در همه اقشار حتی هنرمندان، این نادانها هستند که نزدیک به هشتاد سال ظلم را نمیبینند. این افراد برخاستن یک قوم بزرگ که عملیاتی انجام داده را محکوم میکنند! این امر تنها نادانی و نفهمی آنها را نشان میدهد. برای همین تأکید میکنم اگر جهالت و خباثت از بین رود جای مظلوم و ظالم هیچگاه عوض نخواهد شد.
دوباره به موضوعی که پیشتر گفتم اشاره میکنم آن هم بحث خباثت است. افراد خبیث به جای رسانه، دستگاه تشکیل میدهند؛ دستگاهی با برنامهریزی و هدایت. اینها چون دستگاهی هستند که از اربابانشان ارتزاق میکنند و ملزم به تحریف واقعیت هستند. این افراد میگویند رفتار مبارزان فلسطینی مانند داعش است! آیا میشود مبارزانی که هشتاد سال است ظلم را تحمل کردهاند رفتاری از خود نشان دهند که مانندش را تنها در میان صهیونیستها دیدهایم؟ بهشخصه با این افراد مشکلی ندارم چون رفتار افراد خبیث، مشخص است و کاری جز شرارت از دستشان برنمیآید. مشکل آنجایی پیش میآید که نادانها حرفهای آنها را تکرار میکنند و همین امر هم به خبیثان کمک میکند تا به اهدافشان نزدیک شوند!
دستگاههای رسانهای اگر آگاه باشند باید مدافع مظلوم باشند و در ستیز با ظالم عمل کنند. برای آن روی آگاهانه تأکید داشتم چون دفاع بد قادر است در برخی مواقع نتیجه منفی به همراه داشته باشد. متأسفانه ویژگی آگاهی را آنچنانکه باید در رسانههای داخلی نمیبینیم! زیرا نسبت به آنچه رخ میدهد نادان هستند پس گاهی اوقات به اسم دفاع کاری انجام میدهند که از حمله دشمن نیز بدتر است. امیدوارم روزی فرا رسد که آنها نیز نسبت به کاری که انجام میدهند آگاهی لازم را پیدا کنند.
در ابتدا هنرمندان باید در این حوزه به آگاهی برسند چون اگر این اتفاق رخ دهد کاری را انجام خواهد داد که باید انجام دهند. برای رسیدن به آگاهی نیز نیاز به توفیق است، توفیقی که به راحتی نصیب هر کسی نمیشود. بنابراین باید کاری انجام دهیم تا خداوند توفیق انجام کارهای لازم را به ما دهد.
هر اثر هنری نیازمند دو امر است. ابتدا اینکه انگیزه مناسبی با اثر همراه بوده، دوم اینکه پشتیبانی خوبی از کار مورد نظر صورت گیرد. ما در دو حوزه ضعیف عمل میکنیم! چون ناآگاهی اجازه نمیدهد انگیزه لازم را داشته باشیم یا از کارهایی که در این زمینه باید تولید شود حمایت کنیم! نتیجه این وضعیت این شده تا فیلمهایی در این سرزمین با بودجه دولت ساخته شود که هدفش تنها تیشه زدن به ارزشهای این ملت است. در این میان کارهایی که قرار است ارزشهای انقلاب را مدنظر قرار دهند مهجور واقع میشوند. این مشکل تنها در میان هنرمندان وجود ندارد بلکه در میان مدیرانی که پستهای هنری دارند هم دیده میشود.
گفتوگو از داوود کنشلو
انتهای پیام