ایکنا - نمایشگاه بینالمللی کتاب تهران بزرگترین رویداد فرهنگی کشور است که متاسفانه نظیر دیگر رویدادهای فرهنگی و هنری کشور به شیوه اولیه و سنتی اولین سال برگزاری مدیریت میشود درحالیکه نیاز به بازنگری و انطباق با نیازهای روز جامعه و به ویژه نسل جدید دارد.
در این سلسله یادداشت بر آنیم تا موارد مختلف مرتبط با این موضوع را به صورت منفک بررسی کنیم.
اولین یادداشت درباره بینظمی در چینش غرفههاست که هر سال موجب سردرگمی مخاطب و اتلاف وقت او و ازدحام غیر لازم میشود.
نظم؛ شاکله اصلی و هسته مرکزی هر نوع برنامهریزی و برگزاری یک رویداد است که با زمانبندی و مکانیابی صحیح ارتباطی مستقیم و اجباری دارد. چینش صحیح و مهمتر از آن انجام آن، در زمان تعیین شده و نظارت نهایی است که موفقیت و به انجام رسیدن آن را تضمین میکند.
با نگاهی به غرفهبندی نمایشگاه کتاب امسال که ظاهراً از روی حروف الفبا بود میبینیم که به تقریب سی درصد از غرفهها در مکانی که باید بر اساس حروف الفبا باشند قرار نداشتند. بماند که در بخش شرقی شبستان غرفههایی از همه رنگ وجود داشت که نه تنها از منظر محتوایی نشر به هم ارتباطی نداشتند که از روی حروف الفبا هم منظم نشده بودند. برای مثال میتوان به مجاورت نشرهای میلکان و آموت و تندیس و گویا در این بخش اشاره کرد که حتی بر اساس حروف الفبا در راهروی خود نبودند که اگر آن را به عنوان راهرویی مجزا در نظر بگیریم دچار سردرگمی بیشتر برای یافتن نشر نشویم.
شاید به این مسئله این پاسخ داده شود که در بخشهای مختلف نمایشگاه راهنمایان انسانی و دیجیتالی وجود دارند که در چند ثانیه جانمایی غرفه را نشان میدهند. در پاسخ به این توجیه دو موضوع وجود دارند. اول اینکه رسیدن به این راهنمایان خود باعث ازدحام غیر ضروری میشود و دوم هم به از بین رفتن لذتی برمیگردد که مخاطب انتظار آن را با مراجعه به نمایشگاه و گردش در آن به عنوان یک رویداد بینالمللی استاندارد دارد.
ممکن است این مسئله نیز عنوان شود که برخی از غرفهها متراژ بالاتری دارند یا بر اساس نیاز خاص آن نشر جانمایی میشوند و .... در پاسخ به این وضعیت میتوان لااقل بخش مورد نظر را بر اساس حروف الفبا چید که یک نوع از چینشهای کتابداران و به نوعی پرکاربردترین آنهاست و نمایشگاه کتاب که مربوط به همین رسانه است از آن بیبهره است!
نظم و انضباط یکی از مهمترین ارکان موفقیت در هر جامعهای است و اگر بزرگترین رویداد فرهنگی سال کشور که واژه بینالمللی را هم یدک میکشد و یک سال برای برنامهریزی آن فرصت موجود است فاقد آن باشد موفقیتهای بهدستآمده فقط گوشهای از ظرفیتی است که مغفول مانده است.
عباس کریمی عباسی
انتهای پیام