آیا در مجلس امام حسین(ع) به هر وسیله ممکن باید واویلا به پا شود
تازه‌ترین پست کانال بنیاد شهید مطهری درباره دو نقطه ضعف مجالس عزاداری است که مجالس را از ازدحام و اشک ریختن صرف برحذر داشته و بر حقیقت قیام امام حسین(ع) تأکید کرده است.
به گزارش ایکنا، کانال بنیاد شهید مطهری در یکی از شبکه‌های اجتماعی داخلی در تازه‌ترین پست مطلبی درباره مجلس امام حسین(ع) منتشر کرده است. شهید مطهری در پاسخ به سؤال آیا در مجلس امام حسین(ع) به هر وسیله ممکن باید واویلا به پا شود، دو نقطه ضعف در مجالس عزادارى را بیان کرده است.
در متن این پست آمده است؛ یکى از نقاط ضعف این است که معمولًا، هم صاحبان مجالس و هم مستمعین آنچه را مى‌خواهند ازدحام جمعیت است. اگر جمعیت ازدحام بکند، راضى است، اگر جمعیت ازدحام نکند راضى نیست. این، نقطه ضعف است. این جلسات که براى این نیست که جمعیت ازدحام بکند یا نه! مگر ما مى‌خواهیم سان بدهیم؟ مگر ما مى‌خواهیم رژه برویم؟ هدف چیز دیگرى است. هدف آشنا شدن با حقایق و مبارزه کردن با تحریفات است. گوینده در مقابل این نقطه ضعف قرار مى‌گیرد، چه بکند؟ اگر بخواهد با این نقطه ضعف مبارزه کند، حقایق را به مردم بگوید، با تحریفات مبارزه کند، با هدف صاحب مجلس و هدف مستمعین که از جمع شدن دور یکدیگر و از شلوغ شدن و از اینکه خودشان را با هم زیاد ببینند خوششان مى‌آید، جور درنمى‌آید.
اما اگر بخواهد از این نقطه ضعف استفاده کند، فقط در این فکر است که ما چه کار بکنیم که جمعیت بیشتر جمع بشود. اینجاست که یک عالم سر دوراهى قرار مى‌گیرد؛ از این نقطه ضعف استفاده کنم، بهره‌بردارى کنم، به عبارت دیگر روى دوش این جمعیت سوار بشوم، حالا که اینها این قدر احمق و نادان هستند و چنین نقطه ضعفى دارند، من هم از همین نقطه ضعف استفاده کنم؟ یا على‌رغم این نقطه ضعف، من با آن مبارزه کنم، بروم دنبال حقیقت، چه کار دارم به اینکه اجتماع مى‌شود یا اجتماع نمى‌شود.
نقطه ضعف دوم عوام الناس در مجالس عزادارى این مسئله، شور و واویلا به پا شدن است. باید منبرى حتماً در آخر، ذکر مصیبت کند و در این ذکر مصیبت هم نه تنها مردم اشک بریزند، اشک بریزند قبول نیست، باید مجلس از جا کنده بشود، باید شور و واویلا به پا بشود! من نمى‌گویم مجلس از جا کنده نشود، من مى‌گویم این نباید هدف باشد. من مى‌گویم اگر کسى در آن مسیر صحیح با بیان حقایق و واقعیات بدون آنکه یک روضه دروغى بخواند، بدون اینکه جعلى بکند، بدون اینکه تحریفى بکند، بدون اینکه براى امام حسین اصحابى بسازد که در تاریخ نبوده و خود امام حسین آنها را نمى‌شناسد، چون وجود نداشته‌اند، بدون آنکه براى امام حسین فرزندانى ذکر کند که چنین فرزندانى در دنیا وجود نداشته‌اند، بدون اینکه براى امام حسین دشمنانى در کربلا با نام و نشان بسازد، که اصلًا چنین کسانى وجود نداشته‌اند، اگر اشکى از روى صداقت و حقیقت ریخت، شور و واویلا هم به پاشد، مجلس هم کربلا شد، بسیار خوب؛ ولى وقتى که نبود، آن وقت ما باید با امام حسین بجنگیم، دشمنى کنیم؟ دروغ ببندیم؟ دروغ بگوییم؟!
کتاب «حماسه حسینی»، ج ۱ ص ۱۱۵ و ۱۱۶(با تلخیص)
انتهای پیام
