اسرائیل از سوریه عقب‌نشینی می‌کند؟
نمی‌توان بر عقب‌نشینی اسرائیل از هر سرزمینی که توانسته بر آن تسلط پیدا کند استناد کرد مگر به یک شرط، و آن هم مقاومت است.
به گزارش ایکنا به نقل از المیادین، رانا ابی جمعه، روزنامه‌نگار و نویسنده عرب در یادداشتی در خصوص احتمال عقب‌نشینی اسرائیل از خاک سوریه نوشت:
بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به ارتش خود دستور داد که حداقل تا پایان سال 2025 میلادی آمادگی ماندن در منطقه جبل الشیخ سوریه و منطقه حائل را داشته باشند.
وی در بازدید روز سه‌شنبه از جبل الشیخ در جولان اشغالی اعلام کرد که اسرائیل به حضور خود در این منطقه استراتژیک، تا زمانی که ترتیبات جایگزینی برای تضمین امنیت اسرائیل پیدا نشود، ادامه خواهد داد.
یسرائیل کاتس، وزیر امنیت اسرائیل نیز گفت: «جبل الشیخ به منزله چشمان اسرائیل برای کشف تهدیدات دور و نزدیک است.» وی افزود: «آنچه مهم است این است که از این منطقه حزب‌الله لبنان را از سمت راست مشاهده می‌کنیم و از شمال دمشق را زیر نظر داریم و اسرائیل مقابل ماست.» این یعنی سلطه مطلق و کامل بر هر آنچه اسرائیل را احاطه کرده است!
از سوی دیگر، گیدون سعار، وزیر خارجه رژیم صهیونیستی گفت: «باور اینکه سوریه یک دولت دارای حاکمیت فعال در سرتاسر این کشور باشد، یک امر غیرواقعی است.» در این سخن سناریوهایی وجود دارد که از کلمات و گفتار فراتر رفته است.
این اظهارات جای هیچ تردیدی در مورد اهداف اسرائیل برای گسترش اشغالگری خود در سایر سرزمین‌ها که بر خلاف قوانین بین‌المللی است باقی نمی‌گذارد.
اما آیا ممکن است که اسرائیل از اراضی سوریه که اخیراً آنها را تصرف کرده عقب‌نشینی کند؟
در ابتدا اشاره به این نکته اهمیت دارد که تمرکز بر جبل الشیخ و ادامه پیشروی در عمق خاک سوریه هیچ ارتباطی با وضعیت جدید در سوریه ندارد. مسئولان جدید دولت سوریه به صراحت اعلام کرده‌اند که در جریان هیچ درگیری‌ای قرار ندارند. این نشان می‌دهد که چشم‌ها به روی اسرائیل متمرکز نیست و در نتیجه اسرائیل تلاش می‌کند تا حد توان خود از وضعیت موجود بهره ببرد و تحرکات آن هیچ ارتباطی به حاکمیت جدید سوریه ندارد.
موضوع دیگر اینکه باید این حقیقت را ثابت کنیم که ما در برابر اسرائیلی متفاوت از قبل قرار داریم. زیرا اسرائیلِ امروز همان اسرائیلی است که تحت سلطه صهیونیسم مذهبی قرار دارد که نخستین پایه‌های آن را خاخام اسحاق یاکوب راینس بنا نهاد.
اشغال جبل الشیخ سوریه توسط اسرائیل
«سرزمین اسرائیل» از دید صهیونیست‌ها کجاست؟
مهند مصطفی در پژوهشی با عنوان «صهیونیسم دینی؛ از دولت فئودالی تا تکه تکه شدن و تکثرگرایی» نوشت: نظریات صهیونیسم مذهبی با مسئله جایگاه «سرزمین اسرائیل» از دو جهت تفاوت دارد:
رویکرد اول آن است که سرزمین شرط لازم برای اجرای کامل احکام شرعی است و این امر به خوشبختی قوم اسرائیل و پیشرفت دینی و فرهنگی آنها منجر می‌شود.
برای نظریه‌پردازان این جریان، سرزمین در خدمت ناسیونالیسم مذهبی است، به عبارت دیگر، با سرزمین از منظر ابزاری برخورد می‌شود که هدف آن توسعه مردم است.
اما کسانی که به رویکرد دوم عقیده دارند می‌گویند که زمین دارای ویژگی‌های معنوی مستقلی است؛ بنابراین آبادانی زمین و توسعه مرزهای آن باید از سوی پروردگار انجام شود تا وضعیت موجود اصلاح شود.
بر اساس این رویکرد، زمین، موجودیتی مستقل و دارای اراده و قداستی در ذات خود است و تنها یک ابزار نیست.
سناریوی دوم، مطابق با عقیده خاخام کوک الابن است که ناسیونالیسم یهودی ابزاری مقدس برای تحقق بازگشت به سرزمین اسرائیل است؛ و این به عقیده آنها همان «رهایی» است. به عبارت دیگر، اشغال زمین‌های بیشتر و برپایی شهرک‌ها به عنوان یک اقدام رهایی‌‌بخش است که ظهور مسیح را نزدیک می‌کند.
متأسفانه این امر به دیدگاه صهیونیسم مذهبی وابسته نیست بلکه حتی مورد استقبال جریانات مسیحی ـ صهیونیستی نیز قرار می‌گیرد چرا که آنها اسرائیل را تحقق پیشگویی‌های کتاب مقدس می‌دانند.
حال به آنچه استاد مهند مصطفی نوشته و همچنین گفته خاخام کوک الابن (1891-1982) بازمی‌گردیم که ایدئولوژی صهیونیسم مذهبی را متبلور و جنبش شهرک‌سازی را بنا کرد.
وی به شاگردانش گفت: «این سرزمین مال ماست، در آن هیچ سرزمین عربی وجود ندارد بلکه سرزمین اسرائیل، سرزمین ابدی پدران ماست و تمام مرزهای توراتی آن، تابع حکومت اسرائیل است.»
وی در جای دیگری می‌گوید: «من به صراحت به شما می‌گویم که در تورات عقب‌نشینی از یک وجب از سرزمین‌های آزادشده تحریم شده و ما سرزمین خارجی را اشغال نمی‌کنیم؛ بلکه به وطن خود باز می‌گردیم؛ اینجا سرزمین عرب نیست بلکه میراث پروردگار ماست.»
به طور خلاصه باید گفت، نمی‌توان بر عقب‌نشینی اسرائیل از هیچ یک از سرزمین‌هایی که این رژیم بر آن مسلط شده حساب کرد جز با یک شرط که آن هم مقاومت است؛ که روشن است این ایده حتی توسط گروه‌های جدید حاکم در سوریه هم مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
اگر سال 1967 نقطه عطفی در جریان جنبش مذهبی در اسرائیل از طریق تسلط بر بیت‌المقدس، نابلس، الخلیل و سایر شهرهای فلسطین بود، سال 2024 سال تحقق رؤیای اسرائیل است مگر در صورتی که مقاومت ادامه داشته باشد.
ترجمه از فرشته صدیقی
انتهای پیام
مطالب مرتبط
