ادبیات فارسی خاستگاه حکمت و اخلاق و انساندوستی است و از این رو در ماه خدا چیدن میوههای رنگارنگی که از اشجار حکمت بزرگان ادب ایران باقی مانده و ریشه در چشمه جوشان معرفت دارد میتواند ضیافت الهی را دلچسبتر کند.
«چشمه حکمت» سلسله گفتارهایی مجمل و مختصر از ادبیات فارسی در زمینه حکمت، عرفان و دین است که هر سال در ماه مبارک رمضان، از نگاه و قرائت یکی از چهرهای ادبی کشور در خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) تقدیم شما خوانندگان روزهدار میشود تا قطرههایی شفابخش از اقیانوس رحمت الهی را در کنار هم بچشیم.
در این رمضان همراه با استاد سیدحسن نورانی؛ شاعر، مدرس و پژوهشگر ادبیات فارسی هستیم و در ششمین قسمت که همگام با ششمین روز از ماه مبارک رمضان است به موضوع اهمیت «مذمت مردمآزاری» پرداختهایم.
در این قسمت از «چشمه حکمت» به مسئله پرهیز از آزار مردم خواهیم پرداخت. آزار مردم حقالناس است و خداوند نیز فرموده که از حق خود میگذرد اما از حقالناس نخواهد گذاشت؛ چرا که خداوند سبحان به شفافیت در کلامالله مجید بیان فرموده در حوزه حق مردم دخلوتصرفی نمیکنیم. ابتدا حکایت را مرور کنیم و سپس به تقسیر آن با شما گرامیان بنشینیم.
حضرت سعدی در باب گلستان با نام «در سیرت پادشاهان» میگوید:
«درویشی مُسْتَجابالدَعوه در بغداد پدید آمد. حَجاجِ یوسف را خبر کردند. بخواندش و گفت: دعایِ خیری بر من بکن. گفت: خدایا! جانش بستان.
گفت: از بهرِ خدای این چه دعاست؟
گفت: این دعایِ خیر است تو را و جملهْ مسلمانان را.
ای زبردستِ زیردستآزار
گرم تا کی بماند این بازار؟
به چه کار آیدت جهانداری؟
مردنت بِهْ که مردمآزاری
در همین حکایت ساده شیخ اجل، سعدی شیراز به وضوح درمییابیم که به واقع اگر تمام حکام ظالم دنیا همان دو بیت و این حکایت را آویزه گوش و بر پیشانی فعالیتشان چنین نگرشی را حَک میکردند شاید جهانی که امروز در آن زندگی میکنیم همان بهشتی باشد که خداوند وعده آن را داده است.
امید در آیندهای نزدیک روزی برسد که شاهد این اتفاق در جهان اثیری باشیم.
انتهای پیام