رضایت الهی در رضایت خلق + فیلم

حضرت علی(ع) در نهج‌البلاغه به‌طور مستمر از عدالت اجتماعی به‌عنوان یکی از اصول اساسی حکمرانی و پایه‌های ساخت جامعه‌ای صالح یاد کرده‌اند. عدالت، از نگاه ایشان نه تنها به معنای توزیع عادلانه منابع و حقوق، بلکه به معنای ایجاد تعادل در روابط انسانی، رعایت کرامت انسان‌ها و توجه به نیازمندی‌های افراد جامعه است. شب‌های قدر فرصتی است تا انسان‌ها به‌ویژه در مواقعی که سرنوشت‌ها در این شب‌ها رقم می‌خورد، با درک عمیق‌تری از مفهوم عدالت در زندگی فردی و اجتماعی خود، تلاش کنند تا در پی برقراری عدالت در جامعه باشند.

ایکنا همزمان با ماه مبارک رمضان با انتشار مجموعه درس‌گفتار‌های «عدالت اجتماعی از نگاه امیر(ع)» با حضور محمدهادی امین ناجی، نهج‌البلاغه‌پژوه و استاد دانشگاه درصدد برآمده است تا بابی را برای آشنایی بیشتر روزه‌داران با آموزه‌های نهج‌البلاغه در شب‌های قدر و بهره‌مندی معنوی بیش از پیش از این شب‌های گرانقدر بگشاید.

در ادامه قسمت پنجم از مجموعه درس‌گفتارهای «عدالت اجتماعی از نگاه امیر(ع)» با موضوع «رضایت خدا و مردم» را می‌بینید و می‌خوانید. 

امیدوارم که تا این ساعت و لحظات از ماه رمضان را به صلاح و وفاق گذر کرده و عبادات و مناجات شما مسموع و مطلوب و مورد اجابت خداوند متعال قرار گرفته باشد و مجموعه عزاداری‌های تمامی مسلمانان و شیعیان در رثا و شهادت حضرت امیر(ع) نیز از جمله حسنات و نیک‌نامی‌های ما در بزرگداشت مقام اهل بیت(ع) و مقام امامت امیر مؤمنان(ع) نوشته و نگاشته شود. 

در سلسله‌گفت‌و‌گوهایی که در موضوع مباحث اجتماعی شامل اخلاق و عدالت اجتماعی داشتیم، به این فراز از عهدنامه مالک اشتر اشاره می‌شود که «أَنْ يُوَفِّقَنِی وَ إِيَّاكَ لِمَا فِيهِ رِضَاهُ مِنَ الْإِقَامَةِ عَلَى الْعُذْرِ الْوَاضِحِ إِلَيْهِ وَ إِلَى خَلْقِهِ؛ من و تو را به آنچه رضا و خشنودى‌اش در آن است، وادارد. عذر بجا و آشكار ما را در برابر خود و خلقش بپذيرد». در این فراز به این عبارت از امیر مؤمنان(ع) خطاب به مالک اشتر اشاره می‌شود که وقتی امام علی(ع) درخواست‌هایی از خداوند متعال مطرح می‌کنند، این‌گونه طلب می‌کنند که خداوند ایشان و مالک را توفیق داده و در آنچه رضایت الهی در آن است، موفق بدارد. «أَنْ يُوَفِّقَنِی وَ إِيَّاكَ لِمَا فِيهِ رِضَاهُ مِنَ الْإِقَامَةِ عَلَى الْعُذْرِ الْوَاضِحِ إِلَيْهِ وَ إِلَى خَلْقِهِ؛ من و تو را به آنچه رضا و خشنودى‌اش در آن است، وادارد. عذر بجا و آشكار ما را در برابر خود و خلقش بپذيرد».

این عذر واضح هم در رابطه با خداوند و هم در مورد مردم بیان می‌شود. این عذر واضح معیتی را از جانب حضرت امیر(ع) دارد که همان «مَعَ حُسْنِ الثَّنَاءِ فِی الْعِبَادِ؛ نيك‌نامى در ميان بندگان و خوش‌نامى» است. امیرالمؤمنین(ع) از خدا نیک‌نامی را در میان بندگان درخواست می‌کند و علاوه بر این نیک‌نامی، به دنبال «جَمِيلِ الْأَثَرِ فِی الْبِلاد»، اثر نيك در شهرها و ديارها است. 

انسان مأموریت دارد هم نیک‌نام بوده و هم آثار شایسته و پسندیده از خود به جای گذارد و علاوه بر آثار نیک در شهرها «وَ تَمَامِ النِّعْمَةِ، و تمامى نعمت» و نیز «تَضْعِيفِ الْكَرَامَةِ؛ فزونى عزّت» را نیز داشته باشد. حضرت امیر مؤمنان(ع) چقدر زیبا به دنبال گسترش اخلاق و عدالت است. آیا می‌توان عدالت و اخلاق را از نیک‌‌نامی جدا کرد؟ آیا می‌توان اخلاق و عدالت را از بنای آثار نیک و پسندیده در میان مردم منفک کرد؟ همنشینی عبارات در این فراز زیبا، گویای آن است که حضرت امیر(ع) رضای خداوند متعال را در این هماهنگی‌ها، هماوردی‌ها و همنشینی‌ها می‌دانند. امیدوارم خداوند متعال «حُسْنِ الثَّنَاءِ فِی الْعِبَادِ، وَ جَمِيلِ الْأَثَرِ فِی الْبِلادِ» را به یادگار برای ما رزق و روزی کند.