آیه 128 سوره توبه؛ قلبی برای همه + صوت

نهضت ملی زندگی با آیه‌ها برای روز یازدهم ماه رمضان، آیه 128 سوره توبه را انتخاب کرده است؛ مؤمنان به تأسی از سیره نبوی که به ویژه پس از مبعوث شدن به رسالت الهی، تمامی هم و غم خود را گذاشت تا طریقه درست زیستن را به پیروانش نشان دهد و در طی این طریق از همه بیشتر نگران و مشتاق بود، باید کنش اجتماعی همسان با این سیره را پیش گیرند.

به گزارش ایکنا، نهضت ملی «زندگی با آیه‌ها» امسال و همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان برای دومین سال متوالی است که به همت سازمان تبلیغات اسلامی و با مشارکت اغلب دستگاه‌های حاکمیتی، سیاستگذار و اجرایی در امور فرهنگی و قرآنی برگزار می‌شود.

این نهضت از آغاز در تلاش بوده است که به ازای هر روز از ماه رمضان، یک آیه از سوره‌های هر جزء از قرآن را که محل ابتلای بیشتر مردم است و اصطلاحاً از آنها به عنوان آیات پُرکاربرد یاد می‌شود، در قالب‌های متنوع مکتوب، سمعی و بصری عرضه کند تا آحاد مردم در ایام روزه‌داری، علاوه بر انس بیشتر با آیات، ارتباطی معنایی و تدبری نیز با آنها پیدا کرده و در همین راستا موفق به حفظ آیات مورد نظر شوند.

از مجموع اقلام فرهنگی تولید شده در راستای تبلیغ و ترویج نهضت ملی زندگی با آیه‌ها، کتاب امت پیروز را مبنا قرار داده و هر روز از ماه مبارک رمضان، آیه مورد نظر همان روز و محتوای نوشتاری برگرفته از این کتاب را با شما مخاطبان در میان می‌گذاریم.

روز یازدهم ماه رمضان

«لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْکُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ»/ سوره توبه، آیه 128

به‌يقين، پيامبری به‌سويتان آمده است، از جنس خودتان! ديدن درد و رنجتان برايش سخت است، برای هدايت‌شدنتان حرص و جوش می‌زند و در حق مؤمنان، دلسوز مهربان است.

یکی از بین خودتان

درباره‌اش نوشته‌اند: هیچوقت برای خودش از کسی انتقام نگرفت، آزاردهندگان را می‌بخشید، اگر یکی از یارانش را سه روز پیاپی نمی‌دید از حال او جویا می‌شد. اگر در سفر بود برایش دعا می‌کرد، اگر در شهر بود به دیدارش می‌رفت و اگر بیمار بود از او عیادت می‌کرد. اهل ایرادگرفتن و ملامت‌ کردن بیخودی نبود، نمی‌گذاشت کسی به پایش بلند شود اما خودش مهمان‌هایش را تا آستانه در بدرقه می‌کرد، اگر با کسی دست می‌داد، دست خودش را زودتر نمی‌کشید، اگر با جمعی حرف می‌زد نگاهش را بین آدم‌ها تقسیم می‌کرد. آدمِ دقت به جزئیات بود. آدمِ توجه به ریزه‌کاری‌ها. به خاطر همین‌ها هم بود که توی دل مردم جا باز کرده بود. حالا بیا یکبار دیگر بنشینیم و خودمان را مرور کنیم. که ما در خرده‌رفتارهایمان چه ربطی به پیامبر اکرم؟ص؟ داریم؟

این است راه پیامبر

ما برای چه به دنیا آمده‌ایم؟ برای بزرگ شدن! مهمترین ویژگی‌ آدم‌های بزرگ این است که دل‌هایشان بزرگ است. آن‌قدر بزرگ که قلبشان برای همه عالم می‌تپد. محبت و دلسوزی‌شان، مرزهای خودخواهی را درهم می‌شکند و از رنج همه مردم جهان اذیت می‌شوند. از مادری که وقتی فرزندش بیمار است، خواب و خوراک ندارد. تب فرزند، تب اوست و گریه‌ی فرزند، دل او را می‌لرزاند و با اینکه خودش از فرط خستگی توان ایستادن ندارد، برای آرامش کودک، تمام توانش را به کار می‌گیرد. تا آن امامی که در دل شب، کیسه‌ای بر دوش می‌گذارد و به خانه‌های فقرا غذا می‌رساند، بی‌آنکه کسی بداند او خلیفه‌ی مسلمین است. برای او، گرسنگی یتیمان، گرسنگی بچه‌های خودش است.

اما پیامبر، و تو چه می‌دانی کیست پیامبر؟! پیامبری که نه‌تنها غم‌ها و سختی‌های مردم را می‌دید، بلکه آن‌ها را با تمام وجود حس می‌کرد. این روحیه‌ی پیامبر در آیه‌ «لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْکُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ» تجلی یافته است. «برای او رنج‌های شما دردآور است، سخت است؛ شما که رنج می‌کشید، پیغمبر از رنج شما رنج می‌برد. بلاشک این مخصوص به مسلمان معاصر پیغمبر نیست، خطاب به عموم مؤمنین در طول تاریخ است؛ یعنی امروز اگر شما در فلسطین رنج می‌کشید، در لبنان، سوریه یا میانمار، در نقاط گوناگون دیگر مسلمانها رنج می‌کشند، بدانند این رنج، روح مطهّر پیغمبر را به رنج و زحمت درمی‌آورد؛ این خیلی مهم است. پیغمبر ما این‌ جوری است. ... نقطه‌ مقابل، وضع دشمنان است: «یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا لا تَتَّخِذوا بِطانَةً مِن دونِکُم‌ لا یَألونَکُم خَبالًا وَدّوا ما عَنِتُّم»(آیه 118 سوره آل عمران) آنجا برای پیغمبر اکرم «عَزیزٌ عَلَیهِ ما عَنِتُّم»، اینجا [برای دشمنان] «وَدّوا ما عَنِتُّم»؛ رنج شما آنها را خوشحال می‌کند.» (بیانات مقام معظم رهبری در کنفرانس وحدت اسلامی/ 22 مهر 1403)

برای پیروی از پیامبر(ص) کافی است چشم‌هایمان را به اطراف باز کنیم. شاید همسایه‌ای داریم که شب‌ها با غم اجاره‌خانه‌ای که نمی‌تواند بپردازد، بی‌خواب است. یا کودکی که به‌دلیل نداشتن کفش مناسب، از رفتن به مدرسه خجالت می‌کشد. یا مادری که باید بین خرید داروی فرزندش و تهیه‌ی غذای روزانه یکی را انتخاب کند. اگر امت اسلام، مصائب مردم مظلوم فلسطین را مصائب خود می‌دید، چه‌بسا این رژیم غاصب سال‌ها پیش نابود شده بود. دلسوزی، رأفت و محبت، نه‌تنها جامعه‌ای مستحکم و پر از همدلی می‌سازد، بلکه دل‌ها را فتح کرده و ریشه‌ی ظلم را خشک می‌کند. این است راه پیامبر.

خداوند در این آیه از ما خواسته است که:

پیامبر اکرم(ص) را که دلسوزترین انسان‌ها برای ماست بشناسیم و سیره‌ی او را در زندگی‌مان جاری کنیم.

برای عمل به این آیه در زندگی می‌توانیم:

_ درد دوست و فامیل و همسایه و ... را درد خود بدانیم و با صبوری گوش شنوایشان باشیم و برای حل مشکلاشان حتما قدمی برداریم.

_ در سختی‌های زندگی‌مان، احساس تنهایی نکنیم و به یاد این مهربانی زیاد رسول خدا نسبت به خودمان باشیم.

_ حداقل هفته‌ای یکبار برای هم‌دردی با مؤمنان و مهربانی نسبت به آنها، کاری انجام بدهیم، مانند بازدید از بیمار، کمک به نیازمند یا حمایت از یک دوست در شرایط دشوار.