گریه بر امام حسین(ع)؛ بازتاب عمق فاجعه کربلا

 

 

 

علت دیگر تشویق به گریه، بیان عمق فاجعه عاشورا و مظلومیت اهل بیت رسول الله(ص) بوده است. فاجعه کربلا از فجایع بزرگ تاریخ بشر و تاریخ ادیان الهی است. آنچه یزید و حکومتش و عمربن سعد در کربلا انجام دادند، از هولناک‌ترین جنایات بشری است. در عرف، قتل از روی ستم و به عمد را جنایت می‌گویند؛ اگر تنها کشتن باشد، یک جنایت و اگر شکنجه و قتل باشد، یک جنایت فجیع و اگر شکنجه و قتل و مثله کردن(بریدن اعضا و جوارح) باشد، یک جنایت هولناک است. آنچه در کربلا رخ داد، از هولناک‌ترین فجایع تاریخ بشری است. آنچه در کربلا روی داد، جنایت هولناکی بود؛ زیرا هم شکنجه بود؛ به دلیل قطع آب و هم کشتن و مثله کردن(بریدن اعضا)، زیرا سر‌های شهدای کربلا را بریدند و بر بدن‌هایشان اسب تاختند.

 

اگر چنین کاری امروزه در هر کجای دنیا اتفاق بیفتد، باعث خشم جامعه جهانی و نفرت و انزجار از آن خواهد شد؛ درحالی که فاجعه عاشورا فراتر از هر فاجعه و مصیبت دیگری است. واقعه سوزناک کربلا، در تاریخ بشر بی‌نظیر است. در فاجعه کربلا تعدادی از پاک‌ترین صحابه پیامبر خدا(ص) و حسین بن علی(ع) که هم از صحابه و هم نوه پیامبر اکرم(ص) بود، به صورت بسیار فجیعی کشته شدند و جوانان خاندان رسول الله(ص) قتل عام و سرهایشان از بدن جدا و بر بدن‌هایشان اسب تاخته شد. اهل بیت آخرین فرستاده خداوند به اسارت در آمدند، شهر به شهر گردانده شده و به همراه سر‌های شهدای کربلا برای ابن زیاد و یزید پیشکش شدند.

 

زنان و کودکان خاندان رسول الله(ص) که به بدترین شکل به اسارت درآمده بودند، برای خوشنودی یزید در شهر‌ها گردانده شده و سپس به شام فرستاده شدند. ابوریحان بیرونی می‌نویسد: «با امام حسین(ع) و یارانش چنان رفتار شد که مانند آن، در هیچ جامعه‌ای، با مردم شرور هم نشد. مانند کشتن با تشنگی و شمشیر و سوزاندن و بریدن سر‌ها و اسب دواندن بر جسدها.»

 

بسی خون کرده‌اند اهل ملامت

 

ولی این خون نخُسبد تا قیامت

 

هر آن خونی که بر روی زمانه است

 

برفت از چشم و این خون جاودانه است

 

روایتی از امام رضا(ع) درباره مصیبت روز عاشورا و تشویق به گریه در مصیبت امام حسین(ع) نقل شده است که هم عظمت این حادثه و هم انگیزه و علت تشویق به گریه درباره امام حسین(ع) را بیان می‌کند. امام رضا(ع) فرمود: «ماه محرم ماهی بود که حتی عرب جاهلی قبل از اسلام هم جنگ را در آن حرام می‌شمرد و در این ماه، خون ما را حلال شمردند و حرمت ما را شکستند؛ کودکان و زنان ما را به اسارت بردند؛ پس از غارت هر چه در آن بود، بر خیمه‌های ما آتش انداختند و در رفتار با ما هیچ حرمتی برای رسول الله(ص) نگذاشتند؛ روز کشته شدن امام حسین(ع) زخم‌های ما را تازه و چشم‌های ما را پر از اشک کرد و عزیز ما را ذلیل. سرزمین کربلا برای ما اندوه و بلا و ماتم را به ارث گذاشته است. آری! بر، چون حسینی باید گریه‌کنندگان گریه کنند که گریه بر امام حسین(ع) سبب ریزش و بخشش گناهان بزرگ می‌شود.» پدرم - که درود خدا بر او باد - هر وقت ماه محرم داخل می‌شد، خندان دیده نمی‌شد، اندوهگین می‌شد تا روز دهم و روز دهم روز اندوه و مصیبت و غم او بود و می‌گفت: «این روز، روزی است که امام حسین(ع) در آن کشته شد» و باز می‌فرمود: «هر کس در امروز دست از کار بکشد، خداوند حوائج او را در دنیا و آخرت برآورده می‌کند و هر که روز عاشورا را روز سرور و جشن قرار دهد، او را در روز قیامت با یزید و ابن زیاد و عمربن سعد - که لعنت خداوند بر آنها باد - محشور می‌گرداند و او را به پایین‌ترین درجه جهنم واصلش کند.»