یقین به مرگ

‌می‌گویند فقط در وقت مردن است که آدم خودش به خودش راست می‌گوید؛ در غیر مردن اغلب آدم به خودش هم دروغ می‌گوید. در آن وقت است که انسان می‌فهمد دیگر فکرها، نقشه‌کشی‌ها که یک جور فکر می‌کند، جور دیگر به مردم تحویل می‌دهد به کلی از میان رفت، انسان خودش است. پناه می‌بریم به خدا از آن وقتی که آدم یقین می‌کند که قطعا دیگر دارد می‌میرد آن وقت هر کسی خودش است. حضرت علی (ع) بعد از ضربت خوردن درباره چه فکر می‌کند؟ آیا جز درباره خدا و عدالت؟ در آن هنگام به فرزندانش وصیت می‌کند که همیشه دشمن ستمگر و یاور ستمکش باشید. این را می‌گویند وجدان عدالت، اثر تعلیمات انبیاء؛ وجدات عدالتی که دین و ایمان می‌دهد این است. [شهید مرتضی مطهری]