رمانی برای آشنایی نوجوانان با مهدی آذریزدی منتشر شد

در بخشی از این رمان آمده است: «چند ساعتی می‌شد که از شهر خارج شده بودیم. راه دست‌انداز و چاله‌چوله زیاد داشت. جاده هنوز آسفالت نشده بود. شن و ماسه را با غلتک کوبیده بودند و به آن می‌گفتند راه شوسه. دو طرف جاده تعداد زیادی تپه‌ماهور‌ها بود. بعد تا چشم کار می‌کرد، تیر‌های تلگراف دیده می‌شد که در یک خط مستقیم توی زمین کاشته بودند. تک‌وتوک ماشین از روبه‌رو می‌آمد و گاه‌گاهی هم پرنده‌ای توی آسمان دیده می‌شد. دوسه جا هم گله‌های شتر دیدیم که برای خودشان توی بیابان می‌چریدند. با تاریک‌شدن هوا همین چند تا سرگرمی هم از من و حسینعلی گرفته شد. اما عوضش خاله‌نصرت بود. به‌خصوص که حسینعلی هم بِهش می‌گفت نصرت‌خان. دائم برایش آب و چایی می‌ریخت و او هم همین‌طور که پشت فرمان تخمه می‌شکست، از خاطرات گذشته می‌گفت.»

در بخش دیگری هم می‌خوانیم: «گروهبان که معلوم بود توقع دیدن کارت‌ها را توی دست ما نداشته یکهو کپ کرد؛ طوری که بی‌اختیار سیگار از گوشه لبش افتاد. بعد همینطور که کمربند را زیر شکم گنده‌اش بالا می‌کشید رو به سرباز‌ها گفت اون نفر آخری را بگید بیاد داخل. چند دقیقه‌ای منتظر بودیم و توی همین فرصت گروهبان اسکناس‌هایی که مدیر انجمن زنان موفق به عنوان بیعانه داده بود، از توی جیبش بیرون آورد و گذاشت روی میز. همراه سرباز‌ها مردی میانسال حدوداً ۴۰ ساله داخل سالن شد. حسینعلی که فکر می‌کرد کارمان دیگر تمام شده داد زد، این دیگه کیه نکنه بازم طلبکاره! اما برخلاف نفرات قبلی، قیافه این یکی اصلاً به طلبکار‌ها نمی‌خورد. چشم‌هایی روشن با قیافه‌ای مهربان و گیرا داشت. مرد لباس‌هایی ساده پوشیده بود. لبخند کمرنگی گوشه لب‌ها داشت و با لحنی ملایم جواب داد، من مهدی آذر یزدی هستم از هیچکی هم طلبکار نیستم.»