در حالی که عبیدالله بن زیاد، حاکم کوفه، با وعدہ عطایا و تهدید مردم را برای جنگ با امام حسین(ع) بسیج میکرد، بسیاری از سپاهیان از رفتن به کربلا اکراہ داشتند. با این حال، او با اعزام فرماندهانی چون شمر بن ذیالجوشن و حصین بن نمیر و جمعآوری لشکری بالغ بر ۲۰ هزار نفر، بر فشارها افزود و حتی با اعدام فراریان، سعی در ایجاد رعب و وحشت داشت.