عمرانی لایق عنوان «بابای» ادبیات ایران است

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، آئین بزرگداشت زنده‌یاد خلیل عمرانی، شاعر انقلابی کشورمان شب گذشته، 30 آذر با حضور علیرضا قزوه، مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری، مجتبی رحماندوست، فرشته حشمتیان، رئیس سازمان نشر آثار و ارزش‌های زنان و دفاع مقدس، سردار حسن‌نژاد و جمعی از شاعران، دوستان و شاگردان این شاعر فقید در تالار مهر حوزه هنری برگزار شد.

عمرانی حد فاصل بین وارستگی و وابستگی بود

فرشته حشمتیان، رئیس سازمان نشر آثار و ارزش‌های زنان و دفاع مقدس در این مراسم به ایمان عمرانی، فرزند مرحوم عمرانی اشاره کرد و گفت: فرزند مرحوم عمرانی چه در روزهای پایانی حیات و چه پس از فوت وی، همواره در کنارش بود و این امر نشان‌دهنده تربیت ریشه‌ای و بنیادی است که در این خانواده وجود دارد.

وی عمرانی را حد فاصل بین وارستگی و وابستگی دانست و افزود: عمرانی انسانی وارسته بود و در هشت سالی که توفیق همکاری مدیریتی با وی را داشتم، هرگز برایش مهم نبود که در کجا و پشت چه میزی بنشیند؛ وقتی که مدیرکل استان هرمزگان بود و زمانی هم که سمت مشاور معاون وزیر به او پیشنهاد شد، پذیرفت و وظیفه و مسئولیت خود را به درستی انجام داد.

حشمتیان با بیان اینکه حاصل کار این شاعر، شاگردان وفادار به مسیر استاد و معلم هستند، تصریح کرد: وقتی که مرحوم عمرانی در بیمارستان بود، شاگردان با چشمان نگران برای وی دعا می‌کردند و این موضوع ارزشمند است.

وی ادامه داد: این شاعر فقید از قشر متوسط، اما قانع جامعه بود و در دوران مدیریت خود به محرومان سرکشی می‌کرد، به طوری که شاگردان وی از مناطق مختلف و حتی از خانواده‌های مرفه در جلسات مشاعره عمرانی شرکت می‌کردند.

هیچ حس منفی نسبت به عمرانی نداشتم

محمدحسین جعفریان، شاعر و نویسنده هم در مراسم بزرگداشت خلیل عمرانی گفت: وقتی افرادی کنار شما قرار می‌گیرند که آنها را نمی‌شناسید، نسبت به آنها حس مغناطیس یا دافعه پیدا می‌کنید و این حس اولیه برای ادامه ارتباط بسیار تعیین‌کننده است؛ از این رو در نخستین دیدارم با عمرانی حس خوبی داشتم و در جلسات مختلفی که او را می‌دیدم، آرامش و خشنودی در من به وجود می‌آمد.

وی افزود: افرادی دافعه ایجاد می‌کنند که بیشتر از لیاقت‌شان مدعی هستند یا اینکه حرف از فعالیت‌هایی می‌زنند که انجام نداده‌اند و شاید کمتر کسی باشد که وقتی در کنارش قرار می‌گیرید، هیچ کدام از این امواج منفی را نداشته باشند، اما زمانی که در کنار این مرد قرار می‌گرفتم، هیچ حس منفی نسبت به او نداشتم.

جعفریان به تعبیر قزوه از عمرانی، به عنوان «بابای» ادبیات اشاره و بیان کرد: بدون شک یکی از کسانی که لایق این عنوان در ادبیات است، خلیل عمرانی است. این جریان را امروز به گونه‌ای شاهد هستیم که شاگردانش به اساتید تبدیل شده‌اند. محمدحسین جعفریان در پایان سخنان خود، یک رباعی را به مناسبت بزرگداشت زنده‌یاد خلیل عمرانی خواند.

حسینیه شعر عمرانی را روشن نگه دارند

علی‌محمد مؤدب، در این مراسم با بیان اینکه ما درباره بزرگان حرف بسیار می‌زنیم و گاهی شاید به موقع حرف نمی‌زنیم، گفت: این سنت خوبی است که در این گونه جلسات جمع می‌شویم؛ لازم نیست در چنین مراسمی چهره‌های شاخص حضور داشته باشند؛ چرا که همین که با هم نفس بکشیم، کارهای ساده‌ای انجام دهیم و یادداشتی بنویسیم، به ترویج و توسعه ادبیات فارسی کشور کمک کرده‌ایم.

وی ادامه داد: البته این اصل را پس از کوچ هم باید رعایت کرد و از شاگردان مرحوم عمرانی انتظار می‌رود، روحیه آن بزرگوار را داشته باشند و راه و هدف او را ادامه دهند.

مؤدب در ادامه اظهار کرد: نباید به خاطر انتقاد از دیگران به نق زدن بیفتیم؛ چرا که مشکلات همیشه وجود دارد. به عنوان مثال در مورد قیصر امین‌پور، بسیاری از افراد نق می‌زدند؛ در حالی که این شاعر بسیار عزیز بود و در صفحات نخست تمام روزنامه‌های سیاسی کشور با جناح‌ها و احزاب مختلف، پیام تسلیتی به مناسبت درگذشت وی چاپ شد و در مورد استاد عمرانی نیز همین گونه بود؛ از این رو کسی که می‌خواهد انتقاد کند، ابتدا باید خودش را مورد نقد قرار دهد.

این شاعر در ادامه با نقل خاطره‌ای بیان کرد: در تربت‌جام، شخصی به نام کوثری بود که بیماران روستایی را مداوا می‌کرد، اما پولی دریافت نمی‌کرد و حتی به بعضی افراد کمک هم می‌کرد. وقتی این پزشک از دنیا رفت، همه پزشکان جمع شدند تا با تقسیم کردن زمان خود در مطب او طبابت کنند تا چراغ مطب را روشن نگه دارند، اما نتوانستند این کار را انجام دهند.

مؤدب گفت: عمرانی هم همانند کوثری بود. از کسانی که در مکتب عمرانی بزرگ شده‌اند درخواست می‌کنم، حسینیه شعر عمرانی را که ظاهراً چراغش خیلی روشن نیست، روشن نگه دارند تا چراغ آن مدرسه‌ای که مورد نظر مرحوم عمرانی بود، خاموش نشود.

عمرانی شاگردپرور بود، نه مرید‌پرور

محمدجواد محقق، شاعر پیشکسوت کشورمان هم درباره خلیل عمرانی اظهار کرد: وقتی به سال‌هایی که در کنار عمرانی بودم، فکر می کنم، کمتر دلخوری و نامهربانی از او به یاد می‌آورم. مهربانی در کنار تخصص و کارآمدی او در ادبیات باعث برکاتی شده که امروز و در این مجلس بسیاری از دوستان از آن سخن می‌گویند.

وی با بیان اینکه عمرانی شاگردپرور بود، نه مرید‌پرور، افزود: در روزگار ما و در عرصه ادبیات و هنر از ویژگی معلمی غفلت شده و کمتر کسی است که به این ویژگی‌ها توجه جدی داشته باشد. عمرانی وقت و فرصتی را که می‌توانست برای خود بگذارد، در اختیار دیگران و نوآموزان قرار می‌داد.

محقق همچنین گفت: معتقد هستم که همه مسئولان و دوستان به دنبال مهره می‌گردند، اما غافل از اینکه اگر ما هزار مهره داشته باشیم، اما نخی نباشد که این مهره‌ها را در کنار یکدیگر قرار دهد، نمی‌توانیم ذکری بگوییم؛ از این رو باید به فکر بند و نخ باشیم، نه مهره.

گفتنی است که در ادامه مراسم بزرگداشت خلیل عمرانی، تعدادی از شاعران و شاگردان وی درباره این شاعر فقید، شعرخوانی کردند.