«رنج سرمستی»؛ فیلمی که تنها برای کارگردانش ساخته شده است
گروه هنر: فیلم سینمایی «رنج و سرمستی» از آن دست آثاری است که تنها برای کارگردانش ساخته شده و قادر به جذب مخاطب نیست؛ کاری که به شدت شخصی و غیرسینمایی است.
«رنج و سرمستی» عنوان اولین تجربه کارگردانی جهانگیر الماسی بازیگر خوب سینمای کشورمان است؛ بازیگری که در پرونده کاریش فیلم های بسیار خوبی به چشم می‌خورد. فیلم‌هایی که از «ریشه در خون» شروع شده و تا کارهایی چون «بانی چاو» ادامه پیدا می‌کند. این بازیگر که هم اکنون کارگردان نیز شده در تلویزیون نیز کارهای خوبی چون «پس از باران»، «هزار دستان» و... را در پرونده کاری خود دارد.
اما موضوع و محور این یاداشت بازیگری این هنرمند اخلامدار و قدیمی کشورمان نیست، بلکه موضوع فیلمی با نام «رنج و سرمستی» است که در حوزه دفاع مقدس ساخته شده است. در ابتدا باید گفت که این کار یک اثر کاملا شخصی است که تنها دغدغه‌های فکری کارگردانش را تصویر می‌کند؛ دلمشغولی‌هایی که از مسائل فلسفی نشئت گرفته و کمتر انتظار می‌رود با تماشاگر ارتباط برقرار کند.
البته اینکه فیلمساز کاری بسازد که در آن دغدغه ای ذهنیش تصویر شود به خودی خود امری ناپسند نیست، حتی به نوعی ارزش نیز محسوب می‌شود، اما به قیمتی که آن دلمشغولی‌های ذهنی برای تماشاگر هم جذابت داشته باشد، چون سینما در اولین گام باید بتواند جذب مخاطب کند، سپس در پی پیام دادن باشد. اتفاقی که به هیچ وجه در این فیلم روی نداده است.
تعلقاتی ذهنی کارگردان در این فیلم به اندازه‌ای زیاد است که کمتر تماشاگری قادر به درک و پذیرش آن است. این گفته نیز تنها نگاه نگارنده این یاداشت نیست، بلکه بسیاری از تماشاگران این فیلم در سالن اصلی برج میلاد که اکثرا از منتقدان و رسانه های سینمای هستند چنین برداشتی داشتند.
«رنج سرمستی» فیلمی درباره درگیرهای ذهنی یک بعثی است که دائما گذشته خود را در یکی از اردوگاه های اسرا به یاد می‌آورد. در این یادآوری‌های گوشه‌هایی از جنایات بعثی‌ها تصویر می‌شود، اما مسئله هم این است که پرداختن به این موضوع به هیچ وجه با زبان سینمایی انجام نشده است. این معضل تا به آنجا جدی است که بسیاری از مخاطبان جدی سینما هم در سالن اصلی برج میلدا حاضر به تماشای فیلم تا انتها نشدند و سالن را ترک کردند.
نکته ای دیگر که ذکر آن ضروریست بحث بازیگران این فیلم سینمایی است که به هیچ وجه به صورت خوبی گزینش نشده‌اند، چون اکثر هنرمندانی که در این کار حضور دارند نه برای نقششان مناسبند نه اینکه توانسته اند بازی قابل قبولی از خود ارائه دهند. درضمن بسیاری از بخش های احساسی فیلم که قرار بوده توسط بازیگران در فیلم نشان داده شود به مصنوعی ترین شکل ممکن روی پرده به نمایش در آمده است.
درباره دیگر بخش های این فیلم نمی توان اظهار نظر دقیقی کرد، چون از نگاه نگارنده در تمامی بخش های فیلم، کار دستخوش ضعف های وافری است. در انتها باید امید داشت که جهانگیر الماسی بازیگر خوب کشورمان که در کارنامه اش فیلم های خوبی در مقام بازیگر است، بار دیگر فکر کارگردانی به سرش نزند، چون ممکن است به تصوری که از وی نزد سینما دوستان وجود دارد لطمه زند.
