محمدرضا مداحیان، نویسنده و کارگردان تئاتر دینی در گفتوگو با خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) با بیان مطالب فوق گفت: روی آوردن افراد جامعه به ویژه نسل جوان به فرهنگ مصرفی و مادی که متأثر از هجمه فرهنگی غرب است، این طیف از جامعه را از وجوه اعتقادی و ایمانی دور کرده است.
وی ادامه داد: در چنین شرایطی با وجود همه تبلیغات و تهییج مردم برای گرایش به زندگی ایمانی و سبک زندگی ایرانی و اسلامی اما در بطن جریانات فرهنگی و هنری شاهد هیچ حرکت مؤثر برای نهادینه شدن فرهنگ دینی و ایرانی به عنوان نسخه نجاتبخش جامعه از ورطه غربگرایی و مادیگرایی نیستیم و به جرئت میتوان گفت که با حرف و شعار نمیتوان تحول فرهنگی را در اجتماع و در میان توده مردم به وجود آورد.
ابزار فرهنگی و هنری، مؤثرترین راه برای نهادینه کردن فرهنگ دینی و ارزشی هستند
مداحیان تصریح کرد: شاید حرفی تکراری باشد اما باید گفت ابزارهای مؤثر فرهنگی و هنری که در اختیارداریم و جمعی از متعهدترین هنرمندان در آن ساحت مشغول خلق آثاری فرهنگی و هنری هستند بهترین و مؤثرترین وسیله برای بازگرداندن جامعه به شرایط فرهنگی آرمانی خود است و این میان اغلب رشتههای هنری از جمله هنر نمایش به دلیل نفوذی که بیواسطه در میان اقشار گوناگون مردم دارند حرف نخست را میزنند.
کارگردان نمایش «شعله در زمهریر» در ادامه گفت: با وجود همه حساسیتهای به وجود آمده در عرصه فرهنگ و هنر که هم از سوی رهبری و هم از سوی نخبگان نظام و انقلاب اسلامی مطرح و به آن تأکید میشود اما به شکل نمونه و در عرصه تئاتر موردی که من و گروهی از هنرمندان جوان در آن فعالیت کرده و دغدغه کار دینی را داریم هیچ نوع حرکت مؤثری را به ویژه در سالهای اخیر شاهد نبودیم.
مسئولان باید با شناخت از وضعیت فرهنگی جامعه دست به تولید خوراک فرهنگی بزنند
مداحیان تأکید کرد: وقوع این مسئله تنها پیامد این ماجراست که مسئولان فرهنگی و هنری هیچگونه شناختی از شرایط فرهنگی نداشته و اشرافی به نوع تقاضا و خواست مردم ندارند که باید با شناخت حاصل از آن به تولید خوراک فرهنگی مناسب پرداخته به شکلی که در طول سال و نه در مقاطعی از آن و به شکل مناسبتی شاهد اجرای مجموعهای از نمایشهای دینی و ارزشی باشیم.
کارگردان نمایش «شمشیر و آفتاب» در پایان گفت: تا زمانی که مسئولان مجاب به پرداختن به این موضوع مهم و تولید آثاری فرهنگی و هنری بر مبنای فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی نشدهاند دیگر مجرایی برای تزریق نگرش و خوراک فرهنگی مورد نیاز جامعه باقی نمیماند و در نتیجه مخاطب نیازهای خود را از آبشخور دیگری همچون رسانههای نامأنوس غربی تأمین میکند.