سیدحسین فداییحسین، نویسنده و پژوهشگر تئاتر دینی، در گفتوگو با خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) گفت: ضعف موجود در زمینه تئاتر دینی و عاشورایی قطعاً به ادبیات نمایشی برمیگردد و در این سالها شاهد نگارش نمایشنامههایی که دیدگاه و رویکرد متفاوتی نسبت به مقولات مذهبی داشته باشند، نبودهایم.
وی ادامه داد: اما اینکه چرا وضعیت به این منوال است و همچنان در کلیشههای رایج این عرصه غوطهور هستیم و نمایشنامه خوب و به تبع آن تولیدات فاخری در این عرصه شاهد نیستیم، به عواملی بستگی دارد که به ذکر برخی از آنها خواهم پرداخت.
در عرصه تئاتر دینی هیچ برنامه معین و مدونی وجود ندارد
نویسنده نمایشنامه دینی «بانوی بینشان» گفت: نکته نخست اینکه در این عرصه هیچ برنامه معین، مدون و مشخصی وجود ندارد و این حیرتآور است که در جامعهای که داعیه تشیع و حرکت در مسیر فرهنگ ائمه اطهار(ع) را دارد، از برنامه و سیاستگذاری فرهنگی و هنری در تولید آثار عاشورایی خبری نیست که قطعاً تئاتر هم یکی از مظاهر آن است.
فداییحسین تصریح کرد: گاهی هنرمندان تئاتر چنین تصور میکنند که ممکن است این عدم توجه به تئاتر دینی و مذهبی از سوی مسئولان، از زوایه داشتن آنها با اصل تئاتر نشئت میگیرد و اینکه این قالب هنری قادر نیست در خدمت اهداف دینی و عاشورایی باشد یا اساساً تئاتر در جامعه مدنی و اسلامی ما محلی از اعراب ندارد و تنها باید با برخی اقدامات مقطعی، تلاش کرد که گروهی را که دغدغه فعالیت در آن را دارند، راضی نگه داشت.
نویسنده نمایشنامه عاشورایی «طوفان» ادامه داد: اگر این تلقی درست باشد که مسئولان با اصل تئاتر مشکل دارند، پس چرا سالنهای تئاتری ما مملو از تولیدات نمایشی با موضوعات دیگر غیردینی و اصطلاحاً تئاتر روشنفکری و غربی هستند و مگر نباید براساس تفکر فراگیر و رایج دینی و شیعی در کشور حداقل در دو ماه محرم و صفر اولویت اجراهای نمایشی در سالنهای تئاتری چیزی غیر از تئاتر با موضوعات متفرقه باشد؟
کسی در قبال تعطیلی بیمورد جشنوارههای تئاتر دینی پاسخگو نیست!
فداییحسین گفت: جشنوارههای تئاتر دینی یکی پس از دیگری پس از برگزاری چند دوره متوالی به تعطیلی کشیده میشوند و کسی هم پاسخگوی علت تعطیلی آنها نیست، اگر واقعاً این جشنوارهها از مسیر اصلی خود یعنی ترویج فرهنگ دینی منحرف شدهاند و یا روندی معکوس در مسیر اشاعه مفاهیم و مضامین دینی و ارزشی را ترویج میکنند، نباید صورت مسئله را پاک کرد بلکه باید با تجدید نظر به اصلاح ساختار اجرایی و محتوای آنها پرداخت.
وی در پایان تأکید کرد: این درست که برگزاری جشنوارههای تئاتری نمیتوانند اقدامی ریشهای در زمینه پرداختن به تئاتر حرفهای و پایدار باشند اما باید قبول کرد که برگزاری جشنواره اگر هیچ چیز دیگری هم نداشته باشد ـ به ویژه در حوزه تئاتر دینی ـ منجر به وقوع جریانی پویا خواهد شد که از این رهگذر شاهد ظهور چهرههای مستعد در زمینه تئاتر دینی خواهیم بود که متأسفانه به دلیل بیبرنامگی، جلوی این بروز و ثبوت را نیز میگیریم.