«مزار شریف» امتیاز مثبت دیگری بر کارنامه حسن برزیده افزود

جدیدترین فیلم حسن برزیده که امروز، 18 بهمن در برج میلاد روی پرده رفت، «مزار شریف» نام دارد؛ کاری که باید آن را جزء بهترین فیلم‌های جشنواره نامید. این کار به شدت در بُعد سینمایی از ساختار خوب و دقیقی بهره برده بود. همچنین در شکل روایت قصه همانند فیلم‌های روز جهان از تکنیک‌های تصویری مناسب استفاده شده بود.
اما قبل از اینکه بحث درباره «مزار شریف» را آغاز کنیم باید در همان ابتدا از موسیقی این کار به عنوان یکی از بهترین ابزارهای موفقیت آن نام ببریم. اصلی که در بسیاری از فیلم‌های سینمایی به فراموشی سپرده شده است، در صورتی که سینمای جهان، استفاده از موسیقی را یکی از ابزارهای موفقیت یک فیلم سینمایی می‌داند. نکته تاسف‌آور اینکه برخی از فیلم‌سازان داخلی، استفاده از این ابزار را به بهانه واقع‌گرایی نادرست می‌دانند.

«مزار شریف» یک فیلم انقلابی است، البته نه از آن دست آثاری که حس مطلوبی را در بیننده القاء نمی‌کند، بلکه فیلمی که قادر است هر مخاطبی را سمت خود جذب کند، حتی کسانی که با مفهوم فیلم مشکل دارند نمی‌توانند از ساختار خوب این اثر هنری چشم‌پوشی کنند. این نکته به خوبی نشان می‌دهد که سینمای انقلابی هم قادر است با بهره‌برداری از امکانات، به بیان حرف خود به مخالفان بپردازد.

درباره کارگردان این فیلم سینمایی به جرئت می‌توان گفت که بهترین فیلم حسن برزیده تا به امروز «مزار شریف» بوده است. این فیلم در تمامی ابعاد کاری یک فیلم‌ساز از میزانسن گرفته تا چینش و هدایت بازیگران، اتفاقی خودب در کارنامه حسن برزیده است. این امتیاز زمانی بیشتر نمود پیدا می‌کند که بدانیم در حوزه سخت‌افزار به شدت محروم هستیم، اما این کار توانست با این محدودیت‌ها گلیم خود را از آب بیرون بکشد. استفاده از پرده آبی این فیلم نیز به شدت مطلوب و شایسته بود.

اما درباره بازیگری این فیلم هم باید گفت که مهتاب کرامتی و حسین یاری مطمئناً برای بازی در این کار کاندیدای بهترین بازیگر خواهند شد، به ویژه اینکه سال‌ها بود ما بازی چنین درخشانی را از حسین یاری شاهد نبودیم. این بازیگر از هنرمندانی به شمار می‌آید که علاوه بر بازی، از اخلاقی کاملاً اسلامی بهره برده و جزء بازیگران خوب کشورمان محسوب می‌شود.

نکته دیگری که قابل بیان است اینکه زمان نمایش این فیلم در سالن برج میلاد نامناسب بود. معمولاً این دست آثار هنری که از جذابیت سینمایی بهره گرفته‌اند، در سانس‌های پایانی به نمایش در می‌آیند، اما این فیلم در ساعت 10 پخش شد و عده بسیاری از افراد از مشاهده یک اثر مطلوب و ارزنده هنری محروم شدند. 

در پایان این یادداشت باید به این نکته اشاره کرد که باید به یاد داشت که سینمای انقلاب نیازمند چنین آثاری در حوزه رویدادنگاری این سرزمین است، چون اگر چنین اتفاقی روی دهد، افراد بسیاری از وقایعی مطلع خواهند شد که از آن غافل بوده‌اند. در انتها از مسئولان سینمایی درخواست می‌شود در اکران هم از این فیلم حمایت کنند تا همانند «چ»، مردم کشورمان شاهد یک اثر هنری مطلوب باشند.