همایش هزاره سیدمرتضی با حضور سرد طلاب برگزار شد
گروه حوزه‌های علمیه: همایش هزاره سیدمرتضی امروز با حضور دو تن از صاحبنظران حوزه در مدرسه معصومیه برگزار شد، ولی استقبال لازم از سوی طلاب این مدرسه صورت نگرفت.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) همایش هزاره سیدمرتضی امروز در حالی از سوی موسسه اشراق حکمت برگزار شد که طلاب کمی بر خلاف انتظار در این همایش حضور یافتند در حالی که در همایشات سیاسی مشابه سالن اجتماعات معصومیه پر می‌شود که اگر دلیل کم رونقی مباحث علمی در حوزه باشد، در این صورت حوزه هم راهی را می‌رود که برخی دانشگاه‌ها سال‌هاست به آن مبتلا شده‌اند.
در این هم‌اندیشی، حجج اسلام والمسلمین احمد مبلغی و احمد عابدی به ایراد سخن پرداختند. در بخش اول سخنان حجت‌الاسلام والمسلمین مبلغی مطرح شد، ولی پس از اتمام این سخنان، ایشان پیش از سخنرانی بعدی، محل همایش را ترک کرد و بحث علمی میان این دو صاحب‌نظر در نگرفت.
نکته دیگر این هم اندیشی این بود که درهای این همایش از سمت خیابان باز میشد و طلاب نمیتوانستند از حیاط وارد این همایش شوند و این عامل شاید در حضور کم طلاب موثر بوده است. این در حالی است که نشست‌های سیاسی و حاشیهای در این مدرسه با حضور گسترده طلاب برگزار می‌شود، به حدی که فضا برای نشستن طلاب در این سالن وجود نداشت.
حجت‌الاسلام والمسلمین مبلغی در این نشست، شیعیان را بانیان اصلی فلسفه فقه دانست و گفت: اهل سنت نیز بر این واقعیت معترف هستند و این واقعیت به واسطه تلاشهای بزرگانی چون سید مرتضی و شیخ طوسی حاصل شد.
مبلغی بیان کرد: یقین، اولین عنصر مهم در نظریه فکری سید مرتضی بود. به همین دلیل باید به روش ایشان دقت کرد که چرا این بحث یقینی بودن در نتیجه کار اجتهادی را اصل قرار میدهد ولی شیخ طوسی نظری متفاوت با آن را مطرح میکند.
وی گفت: کار شیخ طوسی این بود که علاوه بر این یقین پارهای از گمان‌ها را نیز مفروض می‌دانست و به آنها رسمیت بخشید و آنچه امروز در قالب گمانهای نظری وجود دارد مربوط به ایشان است که البته در جای خود نیز صحیح بوده است.
همچنین حجت‌الاسلام والمسلمین احمد عابدی، استاد حوزه علمیه در زمان مرحوم سید مرتضی به جای چهارمذهب سنی امروز، 400 مذهب سنی بوده است و اگر ایشان در کتاب انتظار بیان میکند، این نظر تنها از شیعه است و اهل سنت چیزی در این خصوص نگفته است. یعنی ایشان همه آرای این 400 مذهب را مطالعه کرده است و چنین امری را با اتقان بیان کرده است که با این احتساب می‌شود گفت که این کتاب کوچک بیش از بحارالانوار وقت برده است.
