نامگذاری یکی از معابر اطراف دانشگاه تهران به نام پروفسور علی‌اکبر فرهنگی
کانون خبرنگاران نبأ: خیابان بهنام، منتهی به دانشگاه تهران به نام پروفسور علی‌اکبر فرهنگی، چهره ماندگار مدیریت و رسانه تغییر نام یافت.
به گزارش کانون خبرنگاران نبأ وابسته به خبرگزاری ایکنا، عظیم بابایی، شهردار منطقه شش با اعلام این خبر گفت: با درخواست دانشجویان مقطع دکتری مدیریت رسانه دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات و پیگیری‌های صورت گرفته توسط شهرداری منطقه 6 و تصویب شورای اسلامی شهر تهران در یکصد و هفتادو هفتمین جلسه شورای شهر تهران، اعضای شورا با تغییر نام خیابان بهنام حد فاصل وصال شیرازی و قدس، منتهی به دانشگاه تهران به نام این چهره ماندگار مدیریت موافقت کردند.
بابائی با بیان ضرورت اهمیت تکریم چهره‌های علمی کشور در زمان حیات گفت: نام‌گذاری‌ها در شهر با هویت آن رابطه دارند. هویت منطقه 6، هویتی علمی و دانشگاهی است و این مسئله بایستی در نامگذاری‌های معابر شهری نیز ظهور و بروز یابد. وی با بیان اینکه در این سال‌ها برخی معابر شهری به نام ورزشکاران و هنرمندان نامی کشور تغییر یافته است، عنوان کرد: ضرورت دارد در این مسئله توجه بیشتری به مفاخر و مشاهیر ادبی، فرهنگی و علمی کشور شود.
یادآور می‌شود، دکتر فرهنگی، در سال 1322 در طالقان متولد شد. وی نخستین استاد دانشکده مدیریت دانشگاه تهران پس از پیروزی انقلاب اسلامی و اولین فردی است که در زمینه ارتباطات، آثار ارتباطات انسانی و ارتباطات غیرکلامی در زبان فارسی پدید آورده و کتاب‌های وی سال‌هاست متن درسی دانشگاه‌های مختلف ایران است.
دکتر علی اکبر فرهنگی در سال 1384 به عنوان چهره ماندگار کشور در رشته مدیریت معرفی شد و از ایشان به عنوان پدر مدیریت رسانه در ایران نام برده می شود.
این چهره ماندگار، استاد تمام دانشگاه تهران و دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات و دارای فوق دکترای ارتباطات سازمانی و دو دکترا در رشته‌های مدیریت و ارتباطات از دانشگاه اوهایو آمریکاست. از تألیفات این استاد فرزانه می‌توان به تنش در محیط کار، اصول مدیریت، مدیریت تحقیق و توسعه، مدیریت استراتژیک بازار، رستم در مغاک، نظری به فرهنگ، مدیریت رفتارسازمانی و ارتباطات انسانی اشاره کرد.
دکتر علی‌اکبر فرهنگی پدر مدیریت رسانه ایران، در دست‌نوشته‌ای که هم‌زمان با آئین تجلیلش مرقوم داشته اینگونه می‌نویسد: «شاید چهل سال پیش که فکر بازگشت به کشور و در خدمت جوانان میهن بودن این اندازه که امروز برایم روشن و لذت‌بخش است روشن نبود. فقط به این می‌اندیشیدم که جایم در غرب نیست و من مرد زندگی در سرزمین غربت آن هم در غرب نیستم. امروز که سال‌ها از آن زمان می‌گذرد درمی‌یابم که کاری به‌جا و تصمیمی درست اتخاذ شده است. هرگز فکر نمی‌کردم دوستان دانشجوی من این اندازه مرا بنوازند و بر من منت بگذارند این اخلاق ایرانی است و بزرگواری فرهنگی است که تالی آن در جهان امروز کمتر دیده می‌شود. خود را عمیقاً مدیون همه این دوستان و همه مردم بزرگوار کشورم می‌دانم و افسوس می‌خورم که کاش ذره‌ای از بزرگواری همه، به ویژه شهدا و جانبازان شریف را بتوانم ادا کنم و دعای خیر آنها را در پس پی زندگی باقیمانده‌ام داشته باشم».
فاطمه کریمی
