داریوش قنبری، کارشناس مسائل سیاسی، در گفتوگو با خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) درباره عوامل حضور ایران در نشست وین 2 جهت حل بحران سوریه و عقبنشینی غربیها از مواضع پیشین خود نسبت به جایگاه ایران در موضع سوریه گفت: ایران از آن جهت که یک قطب قدرت منطقهای است و با توجه به نفوذی که در سوریه دارد حل بحران سوریه بدون حضور ایران امکانپذیر نیست و قطعا بدون نقشآفرینی ایران بحران سوریه حل و فصل نخواهد شد.
حضور ایران در نشست وین 2 از نتایج برجام بود/ اعتراف غرب به قدرت منطقهای ایران
وی افزود: غربیها از قبل هم به این مسئله اعتراف کرده بودند که ایران باید بخشی از حل منازعه سوریه باشد اما با توجه به تحریمها و پرونده ایران در شورای امنیت سازمان ملل حاضر به عملی کردن اعتراف خود نمیشدند و در عمل میخواستند ایران را از معادله سوریه کنار بگذارند.
قنبری اظهار کرد: با حل مناقشه هستهای و دستیابی به برجام، مشکلات برطرف شد و حضور ایران در نشست وین 2 از نتایج برجام و خروج ایران از انزوایی بود که در اثر ایرانهراسی ایجاد شده بود.
این کارشناس مسائل سیاسی تصریح کرد: براین اساس غرب علیرغم مخالفتهای برخی کشورهای منطقه از جمله عربستان، به دنبال استفاده از ظرفیت نفوذ ایران در حل بحران سوریه برآمد. زیرا در سالهای اخیر تجربه غرب در سوریه نشان از حل نشدن این بحران داشت و حال آنها به دنبال استفاده از نقش قدرتهای مؤثر منطقهای دیگر هستند.
قنبری عنوان کرد: حتی شاید در گذشته آنها به دنبال این نبودند که روسیه را چندان در معادلات سوریه راه بدهند اما اکنون که نقشآفرینی روسیه را در سوریه مشاهده کردند و پایگاه و نفوذ ایران در منطقه را به خوبی تشخیص دادند، روسیه و ایران جایگاه ویژهای در حل بحران سوریه پیدا کردهاند.
مخالفان حضور ایران در نشست حل بحران سوریه چه راهکاری دارند؟
قنبری درباره برخی انتقادات از حضور ایران در نشست وین 2 گفت: قطعا اگر ما در معادلات منطقه حضور پیدا نکنیم یک نوع خودتحریمی را بر خود تحمیل کردهایم. ما زمانی میتوانیم قدرت منطقهای خود را به فعلیت برسانیم که در معادلات منطقه نقشآفرین باشیم و به ویژه در مجامع بینالمللی و نشستهایی که درباره مسائل منطقه است شرکت کرده و نظرات و دیدگاههای جمهوری اسلامی را مطرح کرده و منافع خود را برای تصمیمگیری در موضوعات منطقهای لحاظ کنیم.
عضو شورای مرکزی حزب مردمسالاری با بیان این سوال از منتقدان که جایگزین و بدیل مذاکره چیست؟، گفت: کسانی که نوعی هراس از مذاکره را با این انتقادات بروز میدهند بدانند اگر همین مذاکرات هستهای نبود جایگزینش چه میتوانست باشد؟ جز اینکه تحریمها تشدید میشد و کشور به سمت یک جنگ نظامی پیش میرفت.
وی خاطرنشان کرد: کسانی که این تفکر را دارند تداومدهنگان تفکری هستند که ترکمانچای را بر کشور ما تحمیل کردند. اگر در جنگ دوم با روسیه، براساس تفکر عدهای به جنگ ورود پیدا نمیکردیم معاهده ترکمانچای هم پیش نمیآمد و بخش قابل توجهی از اراضی ایران نیز از خاک ما جدا نمیشد.
مذاکرههراسی ناشی از درک سطحی از منافع ملی است
این فعال سیاسی اصلاحطلب یادآور شد: کسانی که بر طبل دوری از مذاکره میکوبند دلسوز کشور نیستند و یا عوامل نفوذی دشمن هستند و یا اینکه براثر یک تفکر سطحی درک درستی از منافع ملی ندارند. هیچ کشوری از مذاکره و حضور فعال در مجامع جهانی ضرر نمیکند. البته اگر رابطهای مبنای نفوذ باشد قطعا مذاکرهکنندگان ما انقدر درایت و شجاعت دارند که از چنین مسئلهای بپرهیزند. زیرا ملت ایران هم رابطهای که منجر به نفوذ کشور دیگری در کشورمان بشود را نخواهند پذیرفت.
قنبری تأکید کرد: کشور و دیپلماتهای ما توان این را دارد که وارد مذاکراتی شود که منافع ملی را به پیش ببرد. اگر قرار است از ترس نفوذ دیگران، از مذاکرات دوری کنیم باید دستگاه سیاست خارجی و سفارتخانههای خود را تعطیل کرده و نهاد وزارت خارجه را حذف کنیم.
وی در پایان اظهار کرد: اساسا رسالت وزارت خارجه و دستگاه دیپلماسی این است که منافع ملی را از طریق مذاکره و حضور مؤثر و فعال در مجامع بینالمللی تامین کند و توسعه دهد و این مسئله دقیقا در راستای قانون اساسی نیز میباشد.