سبقت تبیین قیام حسینی بر مرثیه‌سرایی در اشعار شاعران

رضا اسماعیلی، شاعر، محقق و استاد زبان و ادبیات فارسی در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با بیان اینکه خوشبختانه در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی شاهد توجه بیشتر شاعران امروز به ابعاد دیگری غیر از مرثیه‌سرایی و تاکید بر پیام‌رسانی و زیبایی‌های عاشورا در خلق آثار ادبی هستیم، عنوان کرد: شعر عاشورایی یکی از غنی‌ترین گونه‌های شعر آئینی است.
اسماعیلی افزود: از زمان حکومت آل بویه زمینه آزادی کامل شاعران برای مدح خاندان رسالت فراهم شد و پس از شکل‌گیری حکومت صفوی نیز که تشیع، مذهب رسمی ایران شد، شاعران ولایی به دلیل محبت خاص به اباعبدالله(ع) به بیان مصائب اهل بیت(ع) و قیام کربلا و نهضت حسینی پرداختند.
این شاعر آئینی گفت: در این راستا گروهی در سرایش شعر عاشورایی به توصیف عاشورا و کرامات اباعبدالله پرداختند و دسته‌ای نیز به تبیین اهداف و چرایی قیام حسینی پرداختند که تلنگری بر اندیشه داشت.
این محقق ادبیات آئینی تصریح کرد: هر دو دسته اشعار عاشورایی در طول تاریخ برکات زیادی داشته است، ولی اشعاری که در تبیین قیام عاشورا و معرفی اهداف امام حسین(ع) بوده به دلیل درگیری هر چه بیشتر عنصر اندیشه در آنها قوی‌تر بوده و نفوذ و تاثیرگذاری بیشتری در جامعه داشته است.
این استاد زبان و ادبیات فارسی تاکید کرد: تا امروز اثر شاعرانی که در پرداختن به قیام امام حسین(ع) علاوه بر سوگ و مرثیه به ابعاد دیگری خصوصاً حقیقت عاشورا پرداخته‌اند، ماناتر شده‌ که در این راستا می‌توان به این بیت از خوشدل تهرانی اشاره کرد که «بزرگ فلسفه قتل شاه دین این است/ که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است».
اسماعیلی ادامه داد: همزمان با اوج‌گیری انقلاب اسلامی بسیاری از شاعران دست به خلق آثار ادبی عاشورایی مانا زدند و پیش از انقلاب موسوی گرمارودی به خلق شعر «خط خون» به عنوان شاهکار ادبیات عاشورایی اقدام کرد که میان عوام و خواص تاثیرگذار بوده است و شاعران دیگری نیز در این عرصه قلم‌فرسایی کردند که از جمله آنها می‌توان به سیدحسن حسینی خالق مجموعه شعر سپید عاشورایی «گنجشک و جبرییل» اشاره کرد. سیدحسن حسینی با خلق این اثر نشان داد که شعر سپید و نیمایی نیز ظرفیت خلق ادبیات فاخر دینی و عاشورایی را دارد.
شعری از اسماعیلی
«آیینه شدی تا که خدا در تو درخشید/ خورشیدترین حادثه ها در تو درخشید
بر دوست همان روز که با حنجره خون/ گفتی تو «بلی» کرب و بلا در تو درخشید
شد کرب و بلا کعبه تو، حجّ تو مقبول/ گفتی تو چو لبیّک، بلا در تو درخشید
ای معجزه سرخ، به ایثار تو سوگند/ تو خون خدایی، که خدا در تو درخشید»