کاش می‌شد در تمام لحظه‌ها، بود صادق مثل «سید مرتضی»
گروه جهاد و حماسه: همزمان با سالروز شهادت شهید آوینی، یکی از شاعران خوش ذوق شعری را به شهید آوینی تقدیم کرد.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) عباس خوش‌عمل، از شاعران و نویسندگان ارزشی انقلاب اسلامی و قاریان قرآن، با اهدای شعری به شهید اهل قلم، شهید آوینی ارادت خود را به وی نشان داد. در ادامه این شعر را می‌خوانیم؛
در عبور از روزهای پر غبار
بیقرارم، بیقرارم، بیقرار
می‌سپارم راه و می‌گویم به خویش
بی چراغ راه ظلمات است پیش
سنگلاخی بس که گردیده است راه
بیم آن دارم که در غلتم به چاه
کو چراغ‌افروز دستی یاوری؟
رهنمای صادقی، روشنگری
مانده از ره خسته از خودخواهیم
مرشدی کو تا دهد آگاهیم؟
مرشدی کز عشق آگاهم کند
معرفتمند و خدا خواهم کند
نان و نامم بر تعهد چیره شد
وای من آیینه دل تیره شد
کرد شهرت سلب مسئولیتم
محو شد یکباره مقبولیتم
غوطه خوردم در یم بی‌دردها
با هنر کردم نباید کردها
مدح گفتم تا زر اندوزی کنم
یا که تأمین از هنر روزی کنم
راه باطل کرده‌ام طی سال‌ها
لحظه‌ها بودید کاش ای سال‌ها
شعرم از روح تعهد خالی است
خصم را این مایۀ خوشحالی است
کو؟ کجا شد سال‌های خوب جنگ
سال‌های شعر رگبار و فشنگ
سال‌های جبهه رفتن‌های شعر
فصل منها گشتن من‌های شعر
سال‌های با روایت‌های فتح
در کنار «مرتضی» مولای فتح
سال‌های کربلایی چون شدند؟
شعر گویان خدایی چون شدند؟
سال‌های شعر حزب‌الله خواه
شب‌نشینی با بسیج و با سپاه
سال‌های نوحه «آهنگران»
در شلمچه اعتکاف شاعران
کاش می‌شد در تمام لحظه‌ها
بود صادق مثل «سید مرتضی»
صاحب روح خدابینی شدن
وه چه دشوار است «آوینی» شدن
ای تمام عشق را مفهوم تو
همچو مولایت علی مظلوم تو
بی هنرها راه ما سد کرده‌اند
بد نه با ما با شما بد کرده‌اند
پاس ارزش‌های ناب انقلاب
در هنر، در شعر، در هر بازتاب
«مرتضی» می‌خواهد و یاران او
در طریق فتح، عمّاران او
«مرتضی» ای سیّد اهل قلم
می‌شود آیا که برداری علم؟
باز گردی و علمداری کنی
عاشقان خویش را یاری کنی
بهر تبیین کلام رهبری
کو هنر را داده روح برتری
ما تو را خواهیم یا همچون تویی
یافت اینجا می‌شود کم چون تویی
ما تو را خواهیم ای روح هنر
بحر توفانی است ای نوح هنر
کاش می‌شد در تمام لحظه‌ها
بود صادق مثل «سید مرتضی»
صاحب روح خدا بینی شدن
وه چه دشوار است «آوینی» شدن
در عبور از روزهای پر غبار
بیقرارم، بیقرارم، بیقرار
می‌سپارم راه و می‌گویم به خویش
بی چراغ راه ظلمات است پیش
سنگلاخی بس که گردیده است راه
بیم آن دارم که در غلتم به چاه
کو چراغ‌افروز دستی یاوری؟
رهنمای صادقی، روشنگری
مانده از ره خسته از خودخواهیم
مرشدی کو تا دهد آگاهیم؟
مرشدی کز عشق آگاهم کند
معرفتمند و خدا خواهم کند
نان و نامم بر تعهد چیره شد
وای من آیینه دل تیره شد
کرد شهرت سلب مسئولیتم
محو شد یکباره مقبولیتم
غوطه خوردم در یم بی‌دردها
با هنر کردم نباید کردها
مدح گفتم تا زر اندوزی کنم
یا که تأمین از هنر روزی کنم
راه باطل کرده‌ام طی سال‌ها
لحظه‌ها بودید کاش ای سال‌ها
شعرم از روح تعهد خالی است
خصم را این مایۀ خوشحالی است
کو؟ کجا شد سال‌های خوب جنگ
سال‌های شعر رگبار و فشنگ
سال‌های جبهه رفتن‌های شعر
فصل منها گشتن من‌های شعر
سال‌های با روایت‌های فتح
در کنار «مرتضی» مولای فتح
سال‌های کربلایی چون شدند؟
شعر گویان خدایی چون شدند؟
سال‌های شعر حزب‌الله خواه
شب‌نشینی با بسیج و با سپاه
سال‌های نوحه «آهنگران»
در شلمچه اعتکاف شاعران
کاش می‌شد در تمام لحظه‌ها
بود صادق مثل «سید مرتضی»
صاحب روح خدابینی شدن
وه چه دشوار است «آوینی» شدن
ای تمام عشق را مفهوم تو
همچو مولایت علی مظلوم تو
بی هنرها راه ما سد کرده‌اند
بد نه با ما با شما بد کرده‌اند
پاس ارزش‌های ناب انقلاب
در هنر، در شعر، در هر بازتاب
«مرتضی» می‌خواهد و یاران او
در طریق فتح، عمّاران او
«مرتضی» ای سیّد اهل قلم
می‌شود آیا که برداری علم؟
باز گردی و علمداری کنی
عاشقان خویش را یاری کنی
بهر تبیین کلام رهبری
کو هنر را داده روح برتری
ما تو را خواهیم یا همچون تویی
یافت اینجا می‌شود کم چون تویی
ما تو را خواهیم ای روح هنر
بحر توفانی است ای نوح هنر
کاش می‌شد در تمام لحظه‌ها
بود صادق مثل «سید مرتضی»
صاحب روح خدا بینی شدن
وه چه دشوار است «آوینی» شدن
