
به گزارش
ایکنا؛ اعمالی که انسان انجام میدهد دو مرحله دارد، مرحله اول صحت و مرحله دوم قبولی آن است. صحت و درستی اعمال توسط مراجع و بزرگان دین در کتابها و رسالهها بیان شده است، اما آنچه مهمتر است قبولی این اعمال و عبادات در نزد پروردگار است.
زمانی که حضرت ابراهیم (ع) به همراه فرزند بزرگوارشان حضرت اسماعیل (ع) خانه خدا را بنا کردند، دعایی خواندند که در آیه ۱۲۷ سوره بقره به آن اشاره شده است. ایشان در این دعا فرمودند: «خداوندا این خدمت را از ما قبول فرما، که تو شنوا و دانایی».
امیرالمومنین علی (ع) در طول زندگی گهربار خود بسیار انفاق میکردند، شخصی از این امام همام سوال کرد که چقدر و تا چه زمان انفاق میکنید؟ حضرت در جواب فرمودند: «اگر میدانستم یکی از این انفاقها مورد قبول است از انفاق کردن دست میکشیدم».
یکی از شرایط قبولی دعا اعتقاد است. یعنی کسی که عملی انجام میدهد باید به نبوت، معاد، توحید و ... اعتقاد داشته باشد. اخلاق و عبادت را از دیگر شرایط قبولی دعا است. اسلام مجموعهای از احکام، اخلاق و اعتقادات است اگر یک قسمت از این شرایط را نداشته باشیم در قبولی اعمالمان خلل وارد میشود. امام رضا (ع) فرموندند: «اگر کسی نماز بخواند و زکات پرداخت نکند نمازش مقبول نیست».
مال حرام و شبههدار موجب عدم قبولی اعمال انسان میشود امام محمد باقر (ع) در این زمینه میفرمایند: «خداوند قبول نمیکند از کسی که سفر حج و عمره خود را با مال حرام انجام دهد». یکی دیگر از شرایط قبولی اعمال شرایط خانوادگی و خوشرفتاری است و دین مبین اسلام بین عبادت، سیاست، اخلاق و اجتماع، پیوندی منسجمی ایجاد کرده است. در امور خانوادگی نیز رعایت احترام و حقوق متقابل بین فرزندان و والدین و همسران را آنقدر مهم است که بی توجهی به آن موجب عدم قبولی عبادتها میشود.
«حجت الاسلام ناصر رفیعی/ مردادماه 97»
انتهای پیام