عرصه شعر آیینی و ولایی خطیر است
گروه ادب ــ یک شاعر آیینی گفت: عرصه شعر آیینی و ولایی از این جهت خطر زا است که شاعر، آن الزامات و خطوط قرمز را رعایت نکند.
به گزارش ایکنا به نقل از روابط عمومی شهرستان ادب، یکی از رسم‌های خوب و جالب توجه اردو‌های آموزشی آفتابگردان‌ها، کلاس «رسم شاعری» است. در این کلاس، از یکی از شاعران مطرح و بزرگ شعر معاصر دعوت می‌شود تا با حضور در جمع شاعران جوان انقلاب اسلامی از تجربیات شاعری خود صحبت کند. در اردو‌های پیشین آفتابگردان‌ها، شاعرانی، چون محمد علی بهمنی و ناصر فیض حضور داشتند و کلاس «رسم شاعری» در دومین اردوی آقایان دوره هفتم آفتابگردان‌ها در شهر قم، با حضور استاد محمد علی مجاهدی برگزار شد.
مجاهدی خطاب به شاعران جوان گفت: در مسیر خطیر و خطرآفرینی گام نهادید، به این دلیل که شما فضای ذهنی خود را به مطالب و مواردی که مرتبط با بهترین‌های عالم خلقت هستند، آراسته می‌کنید و ورود در این عرصه موضوعی، هم طهارت باطنی و هم طهارت ظاهری می‌خواهد.
وی در ادامه افزود: تا جایی که در یادم هست و خیلی بر این مسئله تأکید داشته‌ام، در عمر شاعری‌ام، هنگام سرودن و خلق شعر، همیشه با وضو بوده‌ام.
مجاهدی به وجود الزامات شعر آیینی اشاره کرد و گفت: شما شاید در عرصه‌های دیگر شعر، قید و بند‌های آنچنانی نداشته باشید، اما در شعر آیینی، مذهبی و دینی، باید‌ها و نباید‌هایی به جد مطرح هستند. پرهیز‌هایی وجود دارد که یک شاعر متعهد ولایی باید بر آن‌ها پایبند باشد. عرصه شعر آیینی و ولایی از این جهت خطرزا است که شاعر، آن الزامات و خطوط قرمز را رعایت نکند. این مسیر، در عین خطیر بودن، بسیار آبرومند، مورد تأیید قرآن، شارع مقدس و ذوات مقدس الهی است. شاعر به دلیل لطافت روحی‌اش، اگر بخواهد با عالم ملکوت در ارتباط باشد و اگر بخواهد لطافت روحش را روز به روز بالا ببرد، بهتر است خلوت‌های شبانه یا سحرگاهی را در مکان و زمان معین داشته باشد. این حالات حضور، اگر تداوم داشته باشد، انسان به مرور خواهد فهمید که جوانه‌هایی در حال شکفته شدن هستند.
وی ادامه داد: شاعر می‌تواند به مرتبه‌ای برسد که همان تجربه خواجه را داشته باشد. الهام پایه نازل شده وحی است که سبقه ملکوتی و آسمانی دارد. شاعر هم می‌تواند در اثر جلسات حضور و خلوت‌های خود با خداوند ملهَم بشود.
این شاعر آیینی در ادامه گفت: برای غنای محتوایی شعر دو راه وجود دارد. یک راه اکتسابی است، اینکه شاعر باید به سراغ منابع دست اول برود و در مورد سوژه و موضوعی که می‌خواهد برایش شعر بگوید و اطلاعات جامع و دست اول به دست آورد. شاعر در این زمینه هر چقدر زحمت بکشد، جا دارد و نتیجه‌اش را خواهد دید. من در سنین جوانی، اوقاتی که در مشهد ساکن بودم، از ساعت ۹ صبح تا ۱ بعد ازظهر در کتابخانه آستان قدس مشغول مطالعه و فیش‌برداری بودم.
مجاهدی در بخش دیگری از سخنان خود به سهم مخاطب در شعر اشاره کرد و افزود: شاعر باید در شعر گفتن، سهمی نیز برای مخاطب قائل شود و مجالی به مخاطب بدهد تا به معنای موجود در متن شعر دست بیابد. شاعر ولایی و آیینی، باید دارای نگاهی نافذ در شعر باشد و با تمرین بندگی، صفات الهی را در خود پیاده کند.
وی در ادامه بیان کرد: هر مؤمنی که با محبت به اهل بیت(ع) شعری برای این بزرگواران بسراید، خداوند شهری در بهشت برای او اختصاص می‌دهد که هفت بار از زمین و آسمان وسیع‌تر است و همه ملائکه مقرب و انبیاء الهی به زیارت او می‌آیند.
در پایان این جلسه، استاد مجاهدی غزلی نیز خواند که در ادامه آمده است:
این غزل، شیوه تحلیل خودش را دارد
عشق متنی‌ست که پرحاشیه‌تر از او نیست
گرچه هرقصه اباطیل خودش را دارد
عمر ما در شب یلدایی زلف تو گذشت
عشق ما و تو که تفصیل خودش را دارد
راه مطرح شدن و شهره شدن بسیار است
هر کسی شیوه (تحمیل) خودش را دارد
آن چراغی که به خانه‌ست روا، روشن کن
مسجد شهر که قندیل خودش را دارد
هر دم آهنگ دگر می‌زند انجیل و زبور
مصحف ماست که ترتیل خودش را دارد
ساحت بعد ز جولانگه ما بیرون است
شعر، این گستره عرشی رازآلوده
آسمانی است که جبریل خودش را دارد
عالمی گو سپه ابرهه باشد، غم نیست
کعبه سجیل و ابابیل خودش را دارد
عید ما دلشدگان لحظه دیدار شماست
سال ما ساعت تحویل خودش را دارد
انتهای پیام
