نامه سرگشاده سیدجواد میری به رئیس‌جمهور

به گزارش ایکنا؛ سیدجواد میری، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگ، امروز در کانال تلگرامی خود نامه سرگشاده‌ای را به ریاست جمهور نوشت که در ادامه متن آن را می‌خوانید؛

 

با سلام

 

آقای روحانی یقین دارم که می‌پذیرید دانشگاه موتور محرکه تحولات در جامعه ایران است و دانشگاهیان یکی از اقشار تاثیرگذاری هستند که می‌توانند کشور را در این وضعیت بغرنج یاری کنند. زیرا دانشگاهیان و اهل نظر مولد «ایده» هستند و در زمینه و زمانه‌ایی که کشور دچار تحریم‌های پی در پی گشته است، ایده‌ها هستند که می‌توانند ماشینِ کشور را هدایت کنند ولی این زمانی ممکن است که رمقی در بین دانشگاهیان باقی مانده باشد. 

 

امروز صرفا عده قلیلی از مدیران دانشگاهی که در نظام آکادمیک دارای پست و مدیریت و معاونت هستند (و از قضا هیچ ایده ایی هم خلق نمی‌کنند) قادرند در این وضعیت معیشتی فلاکت بار ادامه حیات دهند ولی اکثریت قاطع دانشگاهیان قادر به انجام هیچ تحقیق واقعی نیستند. من به شخصه و مبتنی بر تجربه زیسته خود به شما می‌گویم که اغلب همکاران یا حضور موظف ندارند(چون در چند جای دیگر مشغولند) و آنهایی هم که حضور موظف دارند، حضورشان صرف نالیدن درباره معیشت و یا یافتن راهی برای رفتن به کانادا و اروپا و حتی قطر می‌گردد. 

 

به سخن دیگر، سیاست‌های اقتصادی تدبیر و امید کمر قشر دانشگاهی را شکسته است و «مغز جامعه» در حال از کار افتادن است. من مطمئنم اگر اراده‌ای وجود داشته باشد حتماً راهی هم برای برون رفت از این وضعیت پیدا خواهد شد، اما من در وزارت علوم تحت نظر دولت شما اراده‌ای نمی‌بینم، بل عزمی جدی برای روزمرگی مشاهده می‌کنم. به عبارت دیگر، تحقیق و پژوهش و تدریس و زندگی آکادمیک نیاز به زیرساخت‌های جدی دارد و برای فهم این نظام معنایی ما نیازمند درک «منطق دانش» و نسبت آن با «وضع معیشتی دانشگاهیان» هستیم. 

 

به نظر من و مبتنی بر تجربه زیسته خویش، دولت تحت نظارت جنابعالی کاملا به این «نظم معنایی دانش» و ربط آن با «معیشت جامعه» بی التفات می‌باشد و این بی التفاتی دانشگاه را تهی از حرکت و پویایی کرده است. اساتید دانشگاه که پست و مقام و مدیریت و چندین پروژه (از شهرداری و وزارت کشور و ...) ندارند دور نیست که به سمت کار در اسنپ و تپسی بروند تا خانواده خود را اداره کنند. سوگند یاد می کنم که در وضعیت کنونی نمی‌توان باوجدان و قانون‌مدار در دانشگاه حضور موظف داشت و قادر به ادامه حیات تا پایان ماه بود. اما سخن اینجاست که جامعه‌ایی که اهل نظرش پا بر روی وجدان و قانون بگذارند آنگاه چه چیزی از آن جامعه به جای خواهد ماند؟ امیدوارم نیم نگاهی به وزارت علوم بیاندازید و امور را سامانی بدهید.

 

با احترام

سیدجوادمیری

رونوشت به وزیر محترم علوم آقای دکتر غلامی