یک هنرمند قرآنی تشریح کرد؛
نهادهای دینی حامی نیستند
گروه هنر ــ یک نقاش با بیان اینکه فضای اومانیستی حاکم بر هنر، شرایط کار کردن برای هنرمندان قرآنی را دشوار کرده است، بیان کرد: این شرایط باعث شده تا هنرمندان متعهد شرایط دیده شدن نداشته باشند، چرا که حمایتی از آن‌ها نمی‌شود.
معصومه حسینی، نقاش، در گفتوگو با ایکنا، با بیان اینکه گرایش وی در هنر، موضوعات قرآنی است، اظهار کرد: از سال ۷۲ وارد عرصه هنر‌های تجسمی شدم. فعالیت هنری‌ام فقط به نگارگری محدود نیست، بلکه در تصویرسازی و اشکال دیگر از هنر‌های تجسمی نیز فعالیت دارم. در ابتدای کار بیشتر بر تکنیک‌ها تمرکز داشتم تا بتوانم در قدم‌های اول، داشته‌های فنی کارم را ارتقا دهم، اما با گذشت زمان و پیشرفت داشته‌های فنی به سمت موضوعات قرآنی سوق پیدا کردم. گرایشم به سمت مفاهیم قرآنی در تصویرگری بیش از فعالیت‌هایی بود که در رشته‌های دیگر هنری انجام می‌دادم، چرا که دریافتم در این زمینه قادرم تأثیرگذاری بیشتری داشته باشم.
وی درباره ویژگی هنر قرآنی گفت: هنرمندی که دغدغه قرآن و موضوعات اسلامی را داشته باشد، هنر برایش هدف نخواهد بود، بلکه این عرصه ابزاری است تا به واسطه آن ارزش‌های مد نظرش را تبلیغ کند، ولی متأسفانه شرایط جامعه به گونه‌ای شده است که بسیاری از هنرمندان ترجیح می‌دهند در این حوزه کمتر کار کنند، چون تصور آن‌ها این است که جامعه هنری از کارشان استقبال لازم را به عمل نمی‌آورد.
وی درباره ویژگی هنر قرآنی گفت: هنرمندی که دغدغه قرآن و موضوعات اسلامی را داشته باشد، هنر برایش هدف نخواهد بود، بلکه این عرصه ابزاری است تا به واسطه آن ارزش‌های مد نظرش را تبلیغ کند، ولی متأسفانه شرایط جامعه به گونه‌ای شده است که بسیاری از هنرمندان ترجیح می‌دهند در این حوزه کمتر کار کنند، چون تصور آن‌ها این است که جامعه هنری از کارشان استقبال لازم را به عمل نمی‌آورد.
این نقاش تصریح کرد: وقتی هنر‌های جدید وارد این سرزمین شد، فرهنگ حاکم بر آن هنر‌ها که ریشه در تفکرات اومانیستی دارد نیز با آن‌ها وارد کشورمان شد. بدین ترتیب هنر در کشورمان به جای موضوع محور بودن، بیشتر فرم محور شد. لازم به ذکر است، فرم در جای خود اهمیت دارد، اما می‌شد به گونه‌ای عمل کرد که هم فرم مد نظر باشد هم موضوع، ولی این اتفاق رخ نداد، به همین دلیل عمده تولیدات هنری ریشه در باور‌های غربی دارد.
وی با بیان اینکه فضای اومانیستی حاکم بر هنر، شرایط کار کردن برای هنرمندان قرآنی را دشوار کرده، بیان کرد: آنچه گفتم باعث شده، هنرمندان متعهد شرایط دیده شدن نداشته باشند، چون حمایتی از آن‌ها نمی‌شود، در حالی که نهادهای دولتی به ویژه مراکزی که عنوان انقلابی و دینی دارند قادرند با حمایت‌های خود شرایط را برای هنرمندان قرآنی مساعد کنند. برای مثال بنیاد نهج‌البلاغه با این هدف تشکیل شده که آموزه‌های این کتاب انسان‌ساز را تبلیغ کند، در همین راستا آن‌ها قادرند به هنرمندان سفارش دهند تا تصویرگری از معنای نهج‌البلاغه داشته باشند، ولی نمی‌دانم چرا این اتفاق رخ نمی‌دهد! بی‌توجهی نهادهای دینی در شرایطی است که اگر آن‌ها در هنر سرمایه‌گذاری کنند، مطمئناً درآمد مالی نیز به دست خواهند آورد.
این هنرمند اضافه کرد: اگر حمل بر خودستایی نباشد سال‌هاست در عرصه نگارگری کار می‌کنم، ولی در‌آمدم از طریق نگارگری نیست، بلکه بیشتر کارکرد اقتصادیم از طریق تصویرگری کتاب کودک است. نکته جالب اینجاست که دو سال پیش با فرمی ۱۵۰ هزار تومان کار می‌کردم، ولی امروز با وجود تورم به وجود آمده مجبورم همان فرم را ۵۰ هزار تومان به فروش برسانم! این امر خود بیانگر آن است که تا چه حد هنر مهجور است، چون به جای ارزش‌گذاری، دائم در حال پایمال کردن ارزش آن هستیم. این وضعیت برای هنرمندی چون من، که با دغدغه قرآنی وارد عرصه هنر شده است، چاره‌ای باقی نگذاشته جز اینکه در کنار خلق آثار قرآنی، برای گذران زندگی آثار بازاری نیز تولید کنم تا با درآمد‌های آن بتوانم ادامه راه دهم.
وی در پاسخ به این سؤال که هنر بازاری چه ویژگی‌هایی دارد که تا به این اندازه مذموم شمرده می‌شود، تأکید کرد: بهتر است از این شکل کار به عنوان هنر نام نبریم، بلکه عنوان صحیح‌تر به نظرم کار صنعتی است، زیرا این کار به نحوی خلق می‌شود که به راحتی در بازار فروش رود، پس ریزه‌کار‌ی‌های هنری فراموش و سرعت مد نظر قرار می‌گیرد تا فقط آثار شکلی پر زرق و برق داشته باشد. این مسئله هم به این دلیل است که تولیدات از شکلی زینتی بهره برد، البته باز هم متذکر می‌شوم نام بازاری به هیچ وجه تناقضی با زیبایی ندارد، بلکه شکل معنایی آن است که در کمترین شکل به آن توجه می‌شود.
این هنرمند اظهار کرد: شاید این سؤال پیش آید که آیا نمی‌شود هنر بازاری را هم به نوعی در خدمت موضوعات قرآنی قرار داد؟ جواب آری است، چون به شخصه سعی کرده‌ام در طراحی دکوراسیون چنین عملی را انجام دهم. یعنی به سفارش دهنده پیشنهاد داده‌ام به جای استفاده از نماد‌های غربی، برای تزئین از خط نستعلیق استفاده کنم. این اتفاق هرگاه رخ داد، میزان احساس رضایت در سفارش دهنده نیز بسیار مطلوب بوده است.
حسینی درباره نمایشگاه «نفس المطمئنه» توضیح داد: در این نمایشگاه به دلیل اینکه آثار هنرمندان جوان در کنار اساتید قرار گرفته بود، شاهد نوعی تنوع کیفیت بودیم، چون در بخش‌هایی شکل زیبایی از تصویرگری قرآنی را می‌دیدیم و در آثاری هم ناپختگی وجود داشت، هرچند این اتفاق به نظرم بد نیست، بلکه تأثیرات بسیاری مثبتی دارد، چون این امکان را می‌دهد تا هنرمندان جوان در کنار اساتید کیفیت کارشان را ارزیابی کرده و در سایه این اتفاق، رشد کیفی داشته باشند.
وی در پایان درباره اثری که در این نمایشگاه ارائه داده است چنین گفت: در این اثر لحظه شهادت حضرت قاسم(ع) را نشان داده‌ام، چرا که فکر می‌کنم این شخصیت بزرگوار کمتر در آثار هنری مد نظر قرار گرفته‌اند. نگارگری که من در این اثر انجام داده‌ام برخلاف دیگر آثار هنری این حوزه است، چون معمولاً زمینه در این قبیل کار‌ها سفید است، ولی من زمینه را سیاه انتخاب کرده‌ام، ولی خطوط در این کار که شکلی از نگاتیو دارد، سفید است. لازم به ذکر است این تابلو حاصل دو ورک شاپ در شهر کوفه است.
وی با بیان اینکه فضای اومانیستی حاکم بر هنر، شرایط کار کردن برای هنرمندان قرآنی را دشوار کرده، بیان کرد: آنچه گفتم باعث شده، هنرمندان متعهد شرایط دیده شدن نداشته باشند، چون حمایتی از آن‌ها نمی‌شود، در حالی که نهادهای دولتی به ویژه مراکزی که عنوان انقلابی و دینی دارند قادرند با حمایت‌های خود شرایط را برای هنرمندان قرآنی مساعد کنند. برای مثال بنیاد نهج‌البلاغه با این هدف تشکیل شده که آموزه‌های این کتاب انسان‌ساز را تبلیغ کند، در همین راستا آن‌ها قادرند به هنرمندان سفارش دهند تا تصویرگری از معنای نهج‌البلاغه داشته باشند، ولی نمی‌دانم چرا این اتفاق رخ نمی‌دهد! بی‌توجهی نهادهای دینی در شرایطی است که اگر آن‌ها در هنر سرمایه‌گذاری کنند، مطمئناً درآمد مالی نیز به دست خواهند آورد.
دو سال پیش من با فرمی ۱۵۰ هزار تومان کار می‌کردم، ولی امروز با وجود تورم به وجود آمده مجبورم همان فرم را ۵۰ هزار تومان به فروش رسانم! این امر خود بیانگر این است تا چه حد هنر مهجور است
این هنرمند اضافه کرد: اگر حمل بر خودستایی نباشد سال‌هاست در عرصه نگارگری کار می‌کنم، ولی در‌آمدم از طریق نگارگری نیست، بلکه بیشتر کارکرد اقتصادیم از طریق تصویرگری کتاب کودک است. نکته جالب اینجاست که دو سال پیش با فرمی ۱۵۰ هزار تومان کار می‌کردم، ولی امروز با وجود تورم به وجود آمده مجبورم همان فرم را ۵۰ هزار تومان به فروش برسانم! این امر خود بیانگر آن است که تا چه حد هنر مهجور است، چون به جای ارزش‌گذاری، دائم در حال پایمال کردن ارزش آن هستیم. این وضعیت برای هنرمندی چون من، که با دغدغه قرآنی وارد عرصه هنر شده است، چاره‌ای باقی نگذاشته جز اینکه در کنار خلق آثار قرآنی، برای گذران زندگی آثار بازاری نیز تولید کنم تا با درآمد‌های آن بتوانم ادامه راه دهم.
وی در پاسخ به این سؤال که هنر بازاری چه ویژگی‌هایی دارد که تا به این اندازه مذموم شمرده می‌شود، تأکید کرد: بهتر است از این شکل کار به عنوان هنر نام نبریم، بلکه عنوان صحیح‌تر به نظرم کار صنعتی است، زیرا این کار به نحوی خلق می‌شود که به راحتی در بازار فروش رود، پس ریزه‌کار‌ی‌های هنری فراموش و سرعت مد نظر قرار می‌گیرد تا فقط آثار شکلی پر زرق و برق داشته باشد. این مسئله هم به این دلیل است که تولیدات از شکلی زینتی بهره برد، البته باز هم متذکر می‌شوم نام بازاری به هیچ وجه تناقضی با زیبایی ندارد، بلکه شکل معنایی آن است که در کمترین شکل به آن توجه می‌شود.
این هنرمند اظهار کرد: شاید این سؤال پیش آید که آیا نمی‌شود هنر بازاری را هم به نوعی در خدمت موضوعات قرآنی قرار داد؟ جواب آری است، چون به شخصه سعی کرده‌ام در طراحی دکوراسیون چنین عملی را انجام دهم. یعنی به سفارش دهنده پیشنهاد داده‌ام به جای استفاده از نماد‌های غربی، برای تزئین از خط نستعلیق استفاده کنم. این اتفاق هرگاه رخ داد، میزان احساس رضایت در سفارش دهنده نیز بسیار مطلوب بوده است.
در این نمایشگاه به دلیل اینکه آثار هنرمندان جوان در کنار اساتید قرار گرفته بود نوعی تنوع کیفیت را شاهد بودیم، چون در بخش‌هایی شکل زیبایی از تصویرگری قرآنی را می‌دیدیم و در آثاری هم ناپختگی وجود داشت
حسینی درباره نمایشگاه «نفس المطمئنه» توضیح داد: در این نمایشگاه به دلیل اینکه آثار هنرمندان جوان در کنار اساتید قرار گرفته بود، شاهد نوعی تنوع کیفیت بودیم، چون در بخش‌هایی شکل زیبایی از تصویرگری قرآنی را می‌دیدیم و در آثاری هم ناپختگی وجود داشت، هرچند این اتفاق به نظرم بد نیست، بلکه تأثیرات بسیاری مثبتی دارد، چون این امکان را می‌دهد تا هنرمندان جوان در کنار اساتید کیفیت کارشان را ارزیابی کرده و در سایه این اتفاق، رشد کیفی داشته باشند.
وی در پایان درباره اثری که در این نمایشگاه ارائه داده است چنین گفت: در این اثر لحظه شهادت حضرت قاسم(ع) را نشان داده‌ام، چرا که فکر می‌کنم این شخصیت بزرگوار کمتر در آثار هنری مد نظر قرار گرفته‌اند. نگارگری که من در این اثر انجام داده‌ام برخلاف دیگر آثار هنری این حوزه است، چون معمولاً زمینه در این قبیل کار‌ها سفید است، ولی من زمینه را سیاه انتخاب کرده‌ام، ولی خطوط در این کار که شکلی از نگاتیو دارد، سفید است. لازم به ذکر است این تابلو حاصل دو ورک شاپ در شهر کوفه است.
گفتوگو از داوود کنشلو
انتهای پیام 
