مقامی که جمیع شهدا به آن غبطه می‌خورند

چهارم شعبان، یادآورِ خاطره‌ای شاد و به یادماندنی از تولد نوزادی با چهره‌ای زیبا و شأنی والاست؛ روزی که خانه کوچک علی (ع) بار دیگر ستاره باران شد و تحفه‌ای دیگر از سوی پروردگار بزرگ به ایشان ارزانی گشت. روز درخششِ ماهِ بنی هاشم، پسر امّ البنین بانوی فداکار علی (ع) روزِ شادمانی شهر مدینه و فرزندانِ علی بن ابی طالب (ع).

حضرت ابوالفضل العباس نخستین فرزند از ازدواج حضرت امیرالمؤمنین على(ع) و ام البنین بود، ایشان در روز چهارم شعبان سال 26 هجرى در مدینه چشم به جهان گشودند.

حضرت ابوالفضل نخستین فرزند از چنین بانوى با معرفت و حق شناس بود. تولد وى، خانه على(ع) و دل مولا را غرق نور و سرور ساخت وقتى که به دنیا آمد حضرت على(ع) در گوش او اذان و اقامه گفت نام خدا و رسول خدا را بر گوش وى خواند و نام او را عباس قرار داد.

با آن که این نوزاد بسیار خوش منظر و زیبا بود به طورى که وى را قمر بنى هاشم نامیده اند و به ماه شب چهارده تشبیه نموده‌اند و حضرت وى را به نام عباس نام نهاد و آن به این علت بود که عباس هم به معناى شیر شرزه و خشمگین است و هم به معناى عبوس و چهره گرفته زیرا که ایشان نسبت به ظالمان چهره‌اى خشمگین داشتند.

سالگرد میلاد حضرت ابوالفضل العباس (ع)، روز جانباز نامگذاری شده است زیرا که عباس (ع) بزرگ جانباز تاریخ انسانیت است که صحنه کربلا را تجلی گاه ایثار و جانبازی کرد. فداکاری‌های برادر رشید امام حسین (ع) در تاریخ بشر مانندی ندارد. دست حیدرآسای عباس (ع) شعر زیبای عشق و ایثار در راه ولایت را با خون سرخ بر زمین تفتیده، کربلا نگاشت، و راه و رسم عاشقی و شیوه جانبازی را به جهانیان آموخت.

عظمت اباالفضل العباس (ع) این است که حجت خدا، امام صادق (ع) مقابل قبر او می‌ایستد و می‌گوید: «سَلامُ اللهِ وَسَلامُ مَلائِكَتِهِ الْمُقَرَّبينَ وَاَنْبِيائِهِ الْمُرْسَلينَ وَعِبادِهِ الصّالِحينَ وَ جَميعِ الشُّهَداءِ وَ الصِّدّيقينَ و الزَّاكِياتُ الطَّيِّباتُ فيما تَغْتَدي و َتَرُوحُ عَلَيْكَ يَا بْنَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ.»
سلام خدا و سلام فرشتگان مقرّبش و پيامبران مرسلش و بندگان شايسته‌اش و همه‌ی شهيدان و صدّيقان و درودهاى پاك و پاكيزه بر تو باد اى فرزند اميرمؤمنان!

عباس (ع) مقامی نزد خدا دارد که طبق بیان امام سجاد (ع)، جمیع شهدا از اول خلقت تا ظهور امام زمان (ع) به آن مقام غبطه می‌خورند.

مقام باب الحوائج

بر اثر کثرت بروز کرامات و برآوردن حاجات از آن بزرگوار، بین شیعه و سنی به باب الحوائج شهرت یافته است. «یا کاشِفَ الْکَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ اِکْشِفْ کَرْبى بِحَقِ اَخْیکَ الْحُسَیْنِ علیه‌السلام.»؛ (برگرفته از بیانات آیت الله العظمی وحید خراسانی)

بزرگان برای باب الحوائجی ایشان وجوهی ذکر کرده اند. مرحوم آقای برقعی می‌گفت: این که ایشان به مقام باب الحوائجی رسیده اند، به خاطر این نیست که چون دست یا پای ایشان را قطع کردند و یا چشمشان را تیر باران کردند، بلکه علت آن، امر دیگری است، امتحانی که ایشان پس دادند، هیچ یک از شهدای کربلا این امتحان را پس نداد.

غیر از چشم بیدار خدا، کسی حضرت عباس (ع) را نمی‌دید و اگر حضرت عباس (ع) از شریعه، آب می‌خوردند کسی خبر نداشت، لکن برای رضای خدا، با نهایت خلوص، آب را روی آب ریختند. قمر بنی هاشم در کوران حوادث، آزمون‌های سختی دادند و سربلند بیرون آمدند و شهید از دنیا رفتند.