به گزارش ایکنا از خوزستان، محمود حمیداوی، مدرس قرآن، روز گذشته 15 فروردینماه، در برنامه مجازی شرح مناجات امیرالمؤمنین(ع) گفت: امیرالمؤمنین(ع) در فراز شانزدهم این مناجات عرضه میدارند: «مَولایَ یا مَولای، اَنتَ الدّائِمُ وَ اَنَا الزّائِلُ وَ هَلْ یَرحَمُ الزّائِل اِلاّ الدّائم»: مولای من، تو همیشگی هستی و من زوال پذیرم؛ چه کسی غیر از(خدای) همیشگی بر (انسان) زوال پذیر رحم میکند؟
وی اظهار کرد: در این فراز «اللّه» با صفت «همیشگی» معرفی شده است که به معنای ثابت، پایدار و جاودان و درباره اللّه به معنای امتداد و همیشگی بودن در گذشته تا آینده است.
حمیداوی گفت: در این فراز، انسان با صفت «زوال پذیر» معرفی شده که ضد دائم است و به معنای عبور کننده و نابود شونده است؛ چنانکه خداوند درباره نابودی و عدم ماندگاری تمام اشیا فرمود: «کُل شَیءٍ هالِکُ اِلاّ وَجْهَهُ»: هرچیزی هلاک شونده و نابود شونده است مگر سیمای پروردگار.
این مدرس قرآن با اشاره به فراز دیگری از این مناجات، گفت: در فراز دیگر میخوانیم: «مَولایَ یا مَولای، اَنتَ الرآزقُ وَ اَنَا الْمَرزوقُ وَ هَلْ یَرحَمُ الْمَرزوقُ اِلاّ الرازق»: مولای من، تو روزی دهنده هستی و من روزی گیرندهام؛ چه کسی غیر از روزی دهنده بر روزی گیرنده رحم می کند؟ واژههای رزق و رازق و رزاق اختصاص به پروردگار دارد و استفاده این کلمات برای هیچ چیز دیگری صحیح نیست، زیرا فقط اوست که رزق و روزی را میآفریند و آن را به مخلوقاتش از جمله انسانها ـ چه نیکو و چه بد ـ میرساند: «هیچ جنبده ای بر روی زمین نیست مگر آنکه روزی او بر عهده پروردگار است».
وی ادامه داد: امیرالمؤمنین (ع) در فراز دیگر عرضه میکنند: «مَولایَ یا مولای، اَنتَ الْجوادٌ وَ اَنَا الْبخیلُ وَ هَلٌ یَرحَمُ الْبَخیلَ اِلاّ الْجَواد»: مولای من، تو بسیار احسان کننده هستی و من بخیلم؛ چه کسی غیر از سخاوتمند بر بخیل رحم میکند؟
این مدرس قرآن توضیح داد: در این فراز، «اللّه» با صفت «بسیار احسان کننده» معرفی شده است. امام موسی کاظم(ع) درباره آن فرمودند: واژه جواد درباره انسان یعنی کسی که آنچه پروردگار بر او واجب کرده بپردازد، اما درباره خداوند! او در هر حالی جواد و بخشنده است: چه عطا کند و چه عطا نکند؛ زیرا اگر به تو نعمتی بدهد، یعنی از آنچه که متعلق به تو نبوده، به تو بخشیده و اگر از دادن نعمت جلوگیری کند همچنان بخشنده است، زیرا آنچه را متعلق به تو نبوده، نداده است.
حمیداوی گفت: در این فراز، درباره انسان صفت «بخیل» به کار رفته است. بخیل کسی است که صفت بُخل در او بیشتر باشد، چه بخل داشتن در اموال خویش و چه بخل ورزیدن به اموال غیر، که ناپسندتر و مذمومتر است.
انتهای پیام