چگونه شاکر حقیقی خدا باشیم؟ + فیلم

به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین کاوس روحی‌برندق، عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس و از شاگردان آیت‌الله بهجت، در درس‌گفتارهای رمضانی ایکنا به شرح ادعیه زبور آل محمد(ص) در صحیفه سجادیه می‌پردازد. این جلسات در ایام ماه مبارک رمضان هر روز  در صفحه اندیشه ایکنا منتشر می‌شود. در ادامه بیست‌وچهارمین جلسه از این درس‌گفتار از نظر می‌گذرد؛

در این جلسه از دعای چهل‌و هفتم صحیفه سجادیه، جمله‌ای را تبیین می‌کنیم؛ امام سجاد(ع) در باب نحوه ستایشگری خداوند می‌فرمایند: «حَمْداً ظَاهِرُهُ وَفْقٌ لِبَاطِنِهِ وَ بَاطِنُهُ وَفْقٌ لِصِدْقِ النِّيَّةِ»؛ یعنی ما همواره خدا را ستایش می‌کنیم و می‌گوییم «الحمدلله»، اما این ستایش باید ویژگی‌هایی داشته باشد و از جمله آنها انطباق ظاهر با باطن ستایش است؛ یعنی وقتی در زبان خداوند را ستایش می‌گوییم در دل نیز واقعاً چنین باشد و ظاهر و باطن یکسان باشند. متأسفانه بسیاری از ستایش‌هایی که ما می‌کنیم طوری است که لقلقله زبان است و خدا را در دل ستایش نمی‌کنیم، بلکه به دنبال افزون‌طلبی هستیم و گویی که خداوند بدهکار ماست.

همچنین در این ستایشگری باید صدق نیت وجود داشته باشد. بنده حقیقی خدا کسی است که دائماً کار را از خود نمی‌بیند. عبارت «الحمدلله» بسیار جمله کاربردی است و مؤمن، مستحب است که در روز چندین بار خداوند را ستایش کند و ستایش نیز زمانی رخ می‌دهد که انسان کار را از جانب خودش نبیند. تا زمانی که منیت وجود دارد، راه برای ستایشگری بسته است. باید خداوند فاعل حقیقی دانسته شود که همان توحید افعالی است. به خاطر همین است که وقتی مؤمن وارد بهشت می‌شود، اولین سخنش این است که می‌گوید: «الحمدلله»؛ یعنی خدایا من با کمک تو وارد بهشت شدم.

در قرآن نیز وقتی که خداوند سخن انبیا(ع) را نقل می‌کند، مسئله ستایشگری آنها به میان‌ می‌کشد و علامه طباطبایی معتقد است که هرکجا خداوند از جانب انبیا(ع) واژه «الحمدلله» را نقل کرد، بر این امر دلالت می‌کند که آن نبی جزو مخلَصین بوده است؛ یعنی تمام وجود خودش را به خدا داده بود و از خودش چیزی نمی‌دید، بلکه همه از فضل خدا می‌دانست. ستایش خوب آن است که در دل هم، انسان خودش را کاره‌ای نداند و خودباخته باشد و فقط خدا را ببیند. به امید روزی که باطن ما به‌قدری متحول شود که این‌طور خداوند را ستایش کنیم.