پیروزی راست افراطی در انتخابات کنست و ناتوانی تشکیلات خودگردان در احقاق حقوق فلسطینیان

به گزارش ایکنا به نقل از واشنگتن پست، این روزنامه در یادداشتی به قلم احسان سرور، ستون‌نویس این روزنامه به انتخابات کنست و تأثیر آن بر فلسطینیان پرداخت و نوشت: اسرائیلی‌ها روز سه‌شنبه در پنجمین انتخابات خود در چهار سال گذشته به پای صندوق‌های رأی رفتند. این انتخابات نیز مانند انتخابات مشابه قبلی خود با رقابتی پر تنش بین دو اردوگاه مختلف شکل گرفت؛ یکی مخالف نخست‌وزیر سابق بنیامین نتانیاهو و دیگری حمایت از تلاش او برای بازگشت به قدرت.

در زمان نگارش این مقاله، نظرسنجی‌ها نشان می‌داد که حزب لیکود نتانیاهو و متحدانش احتمالاً 61 کرسی در کنست 120 کرسی به دست خواهند آورد. این برای برکناری بلوکی به رهبری یائیر لاپید، نخست‌وزیر موقت فعلی کافی است. با این حال، شمارش واقعی آرا به پایان نرسیده است و حاشیه پیروزی پیش‌بینی شده نتانیاهو همچنان می‌تواند پاک شود.

چشم‌نوازترین نتیجه پیش‌بینی‌شده، عملکرد ایتامار بن‌گویر، افراطی جناح راست و حزب قدرت یهودی (Jewish Power) او است که به عنوان سومین بلوک از احزاب راست‌گرای دیگر، کرسی‌های کنست را در اختیار گرفتند. صرف نظر از تغییر مداوم سیاست تل‌آویو به راستگرایی در دو دهه گذشته، افراط‌گرایی بن گویر تا همین چندی پیش فراتر از آن  (تغییر مداوم سیاست اسرائیل به راستگرایی) دیده می‌شد.

او ریشه در حزب آشکارا نژادپرستانه Kach دارد که توسط خاخام رادیکال آمریکایی مایر کاهانه تأسیس شد و به دلیل تحریکات نژادپرستانه و خشونت‌آمیز ممنوع شد.

بن‌گویر زمانی «دیوید دوک اسرائیل» لقب گرفت و باروخ گلدشتاین، تروریست آمریکایی _ صهیونیستی را که در سال 1994، 29 نمازگزار فلسطینی را در دخمه مکفلاح الخلیل به شهادت رساند، بسیار تحسین و مورد توجه قرار داد.

اما، در دولت نتانیاهو به عنوان سیاستمداری که آشکارا از پاکسازی قومی استقبال می‌کند، ممکن است (بن‌گویر) به یک دلال قدرت تبدیل شود. وی حتی وزارتخانه‌های کلیدی را می‌تواند فرماندهی و سیاست‌های ملی را دیکته کند.

چنین صعودی با جستجوی متحدان نخست وزیر سابق جنجالی امکان‌پذیر شد زیرا او به دنبال بازپس‌گیری قدرت و فرار از دستیابی به محاکمه فساد در حال انجام است.

یوهانان پلسنر، رئیس مؤسسه دموکراسی اسرائیل، در گفت‌وگو با واشنگتن پست گفت: نتانیاهو درها را برای بن‌گویر برای مشارکت در جریان اصلی سیاست باز کرد. حالا او در حال تبدیل شدن به یک قدرت بزرگ است.

فلسطینی‌های فراموش شده سرزمین‌های اشغالی

تحلیلگران به مشارکت اندک در میان تقریباً 2 میلیون فلسطینی اسرائیلی که در درون مرزهای 1967 زندگی می‌کنند و می‌توانند رأی دهند، اشاره کردند.

ناامیدی آنها عمیق است، هم به دلیل نارضایتی‌های تاریخی در مورد به حاشیه راندن آنها در داخل و هم به ناامیدی‌های جدید در مورد ناکارآمدی لاپید، که شامل یک حزب راستگرای عرب در ائتلاف شکننده خود بود.

سپس وضعیت امنیتی رو به وخامت در نزدیکی مناطق شمالی کرانه باختری، جایی که ارتش رژیم صهیونیستی در ماه‌های اخیر عملیات‌های نظامی خود را گسترش داده است، وجود دارد. در سال گذشته شاهد افزایش خشونت‌های آشکار بین شهرک‌نشینان یهودی و همچنین فلسطینی‌ها بودیم.

بر اساس گزارش سازمان ملل، سال 2022 مرگبارترین سال برای فلسطینیان ساکن کرانه باختری در 16 سال گذشته بوده است.

به نوشته واشنگتن پست، برای 5.5 میلیون فلسطینی و اسرائیلی در کرانه باختری و نوار غزه، هر انتخابات یادآور حذف آنها از سیستم سیاسی است که بیشتر زندگی آنها را کنترل می‌کند.

در حال حاضر این وضعیت شدیدتر شده است: چرخه‌های مکرر تبلیغات انتخاباتی اسرائیل هیچ بحثی در مورد وضعیت میلیون‌ها فلسطینی که تحت اشغال نظامی اسرائیل زندگی می‌کنند را نشان نمی‌دهد در حالی که به طور پیوسته منافع شهرک‌نشینان یهودی افراطی را که در میان آنها زندگی می‌کنند، ارتقا می‌دهد.

توافقنامه ابراهیم، که بین تل‌آویو و تعداد کمی از حکومت‌های عربی منعقد شد، احساس بیگانگی فلسطینی‌ها را عمیق‌تر و چشم‌انداز ضعیف تشکیل یک کشور مستقل فلسطینی را بیش از پیش دورتر جلوه داد. برای بسیاری از اسرائیلی‌ها، این یک مسئله نیست. برای فلسطینیان، این واقعیت آنهاست.

رولا هاردال (Rula Hardal)، دانشمند سیاسی اسرائیلی - فلسطینی در مؤسسه شالوم هارتمن در بیت‌المقدس، به واشگتن پست  گفت: جمعیت سرزمین‌های اشغالی عادت کرده که درگیری و اشغال را به خاطر نیاورند، زیرا موضوعی پنهان است.

مشکل در خانه خود فلسطینی‌ها است !

اما مشکل برای فلسطینی‌ها در خانه خود آنهاست. تشکیلات خودگردان فلسطین(PA) - نهاد سیاسی که با حمایت اسرائیل و قدرت‌های غربی به ویژه ایالات متحده بر کرانه باختری سیطره دارد - در بحبوحه بحران مشروعیت طولانی مدت قرار دارد.

رهبر 87 ساله آن، محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، قدرت خود را برای یک نسل حفظ کرده و علاقه چندانی به کنار گذاشتن آن نشان نمی‌دهد. مردم فلسطین و فعالان جامعه مدنی می‌گویند که تحت استبداد فزاینده تشکیلات خودگردان، که با تمایل عباس به حکومت با فرمان تعریف می‌شود، دست و پنجه نرم می‌کنند.

آخرین مجموعه از انتخابات فلسطین در سال 2006 برگزار شد. هر فلسطینی متولد 1987 یا پس از آن نتوانسته در انتخابات فلسطین رأی دهد. در سال 2007، اختلافات بین حزب فتح و حماس باعث شد که وضعیت سیاسی در فلسطین با مشکل مواجه شود.

این وضعیت با محاصره غزه توسط اسرائیل و استقرار سیستم کنترل گسترده این رژیم بر کرانه باختری عمیق‌تر شد.

سال گذشته و از زمانی که عباس اولین انتخابات برنامه‌ریزی شده پس از 15 سال را به تعویق انداخت، برخی از تحلیلگران معتقدند که این اقدام به دلیل ترس او از از دست دادن کنترل رقبای درون و بیرون حزبش بوده است.

ماه گذشته، نمایندگان فتح و حماس در حاشیه نشست اتحادیه عرب در الجزایر دیدار کردند و از برنامه ریزی برای برگزاری انتخابات ظرف یک سال خبر دادند. اما در خانه، خوش‌بینی کمی در مورد آنچه این کار ممکن است (برای فلسطینی‌ها) به ارمغان بیاورد وجود داشت.

برای سال‌ها، تشکیلات خودگردان به عنوان یک ضامن امنیتی برای تل‌آویو و ایالات متحده عمل کرده است. در حالی که شهرک‌های یهودی در بخش‌هایی از کرانه باختری گسترش داده شده و منتقدان آن را «الحاق خزنده» سرزمین‌های فلسطینی توصیف می‌کنند، (تشکیلات خودگردان) یک تماشاگر درمانده بوده است. این سازمان در زمینه عملیات امنیتی با تل‌آویو هماهنگ و از طرف این رژیم حملات و دستگیری‌های (مخالفان فلسطینی) را انجام می‌دهد.

اگر عباس بیمار، جانشینی داشته باشد، شایعه شده است که او حسین الشیخ، یکی از اصلی‌ترین عوامل ارتباطی تشکیلات خودگردان با آژانس‌های امنیتی تل‌آویو و یک چهره شناخته شده در واشنگتن را به عنوان جانشین معرفی می‌کند. الشیخ در میان فلسطینی‌ها به شدت منفور است.

دیانا بوتو (Diana Buttu) سخنگوی سابق سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) گفت: دستگاه تشکیلات خودگردان سوپاپ اطمینان است. اما ماهیت پر هرج و مرج و ناکارامد سیستمی که عباس بر آن ریاست می‌کند، به این معناست که تعداد کمی از فلسطینی‌ها امید زیادی به برگزاری انتخابات واقعی برای احیای وضعیت سیاسی رو به زوال خود دارند.

بوتو افزود: حتی بحث این نیست که چه کسی از عباس بیمار حمایت خواهد کرد، بلکه مسئله این است که چگونه این انتقال حتی ممکن است اتفاق بیفتد.

حنان عشراوی، یکی از رهبران ارشد سابق ساف که در سال 2020 استعفا داد، به گاردین گفت: این کاملاً تقصیر عباس نیست: ما تحت یک اشغال عمدی ظالمانه زندگی می کنیم و همه چیز برای شکست تشکیلات خودگردان و معرفی آنها به عنوان پیمانکاران فرعی برای امنیت تل‌آویو انجام شد.

عشراوی هشدار داد که شرایط حاکم مشکلاتی را در پیش رو دارد و افزود: سیستم هر چه ضعیف‌تر باشد، بیشتر به خود بسته می‌شود و ظالم‌تر می‌شود. من نمی‌دانم آینده چه شکلی خواهد داشت. ... می تواند صلح آمیز باشد. اما هر چه بیشتر طول بکشد تا شاهد تغییر واقعی باشیم، بروز خشونت محتمل‌تر می شود. اگر راه‌های دموکراتیک مسالمت‌آمیز برای انتقال قدرت را ندهید، مردم ابزارهای دیگری برای ابراز وجود خواهند یافت.