در تمثیل حال مؤمنان و کافران به نور و ظلمت
ایمان به خدا و قیامت و کار نیکو یک حیات تازه است، حیاتی برتر از زندگی حیوانی و یک چشم تازه و نور تازه است که ابعاد تازه‌ای از هستی آدمی را به او نشان می‌دهد و آن کسی که بدین ایمان نرسیده است همچنان در ظلمات و دوزخ فراق گرفتار و از نور دیده عشق که قاف تا قاف است محروم است.
۳۶۵ روز در صحبت قرآن نوشته استاد حسین محی‌الدین الهی قمشه‌ای، کتاب چهارم از مجموعه کتاب‌های جوانان و فرهنگ جهانی است. این مجموعه با هدف شناساندن فرهنگ و ادبیات به جوانان اولین بار سال ۱۳۹۰ به همت نشر سخن تدوین منتشر شده است.
کتاب «۳۶۵ روز در صحبت قرآن» ۳۶۵ قطعه کوتاه و بلند از قرآن برای آشنایی جوانان با تعلیمات فراگیر قرآن انتخاب شده و کوشش شده است که این گنجینه تصویری از ابعاد گوناگون کلام آسمانی برای مخاطب ترسیم کند.
این کتاب، تفسیر در معنی اصطلاحی کلمه مانند تفاسیری چون کشاف و مجمع البیان و امثال آن نیست، بلکه بیشتر انعکاسی از کتاب وحی در ادب عرفانی فارسی و اسلامی است و نگاهی دارد به قرآن از دیدگاه ادبی، زیباشناسی و اخلاقی، اجتماعی و عرفانی.
گروه اندیشه ایکنا به منظور بهره‌مندی مخاطبان خود از این گنجینه قرآنی و ادبی اقدام به انتشار قطعههایی از کتاب «در صحبت قرآن» کرده است. هفتاد و دومین قسمت از تحفه این کتاب با عنوان «در تمثیل حال مؤمنان و کافران به نور و ظلمت» تقدیم مخاطبان گرامی می‌شود.
أَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا كَذَلِكَ زُيِّنَ لِلْكَافِرِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۱۲۲ انعام ﴾
آیا آن کس که مرده بود پس او را زنده کردیم و او را چراغی از هدایت در پیش نهادیم تا در میان مردم به نور آن راه رود، مانند کسی است که در ظلمات فرومانده و راهی به خروج از آن ندارد؟ بدین سان کارهای کافران در چشمشان زینت می‌یابد.
ایمان به خدا و قیامت و کار نیکو یک حیات تازه است، حیاتی برتر از زندگی حیوانی و یک چشم تازه و نور تازه است که ابعاد تازه‌ای از هستی آدمی را به او نشان می‌دهد و آن کسی که بدین ایمان نرسیده است همچنان در ظلمات و دوزخ فراق گرفتار و از نور دیده عشق که قاف تا قاف است محروم است و هرچه رنج و محنت و فساد و تباهی که در جهان است محصول کار این نابینایان است:
رگ رگ است این آب شیرین و آب شور
بر خلایق می‌رود تا نفخ صور
نیکوان رفتند و سنت‌ها بماند
وز لئیمان ظلم و لعنت‌ها بماند (مثنوی)
این کوران تلخ مزاج نمی‌بینند که چه زهری می‌افشانند و در زیر دست و پای خود چه کودکان بی‌گناهی را به خواری افکنده‌اند و چگونه تمثال زیبایی و تندیس انسانیت و مجسمه آزادی را به نادانی درهم شکسته‌اند و این در چشمانشان نیک می‌آید. البته بینایان شیرین کاری نیز پیوسته در عالم هستند که باز این تندیس‌ها را می‌سازند و برپا می‌کنند و به شهد هنر و ادب کام‌ها را شیرین می‌نمایند.
