سوگند خدا به قلمی که می‌نویسد + تلاوت

قلم و آنچه می‌نویسد نعمت‌هایی است که از جانب خداوند در اختیار انسان‌ها قرار گرفته است؛ نعمت‌هایی که در قرآن کریم به آنها سوگند خورده تا اهمیت آن مشخص شود.

به گزارش ایکنا، شصت و هشتمین سوره قرآن کریم «قلم» نام دارد. این سوره با 52 آیه در جزء بیست و نهم قرار گرفته است. سوره قلم که مکی است، در ترتیب نزول دومین سوره‌ای است که بر پیامبر اسلام(ص) نازل شده است.

این سوره را «قلم» می‌نامند چرا که این کلمه در نخستین آیه این سوره آمده و خداوند به قلم و آن چه می‌نویسند سوگند یاد کرده است.

علامه طباطبایی(ره) در المیزان منظور این آیه را، قلم مخصوصی نمی‌داند و «آنچه می‌نویسند» نیز هر نوشته‌ای است؛ پس قلم و آنچه که توسط قلم نوشته می‌شود یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌های الهی است و سوگند خداوند به قلم و آنچه توسط آن می‌نویسند، سوگند به نعمت است همانطور که در قرآن کریم سوگند به نعمت‌های مختلف مانند سوگند به خورشید و ماه و شب و روز و حتی انجیر و زیتون وجود دارد.

هدف این سوره بیان صفات ويژه پیامبر اسلام(ص) و تأکید بر اخلاق برجسته وی، بیان صفات زشت مشرکان و دشمنان پیامبر(ص)، داستان «اصحاب‌الجنه» و هشدار به مشرکان، یادآوری قیامت و عذاب‌های مشرکان و دستور به صبر و استقامت و مقاومت به پیامبر (ص) در برابر مشرکان و نهی از پیروی از مشرکان است.

این سوره رسول خدا (ص) را به دنبال تهمت‌هاى نادرستی که مشرکین به وى زده و او را دیوانه خوانده بودند، دلدارى می‌دهد و وعده‌هاى زیبایی به او می‌دهد و پیامبر را از اطاعت مشرکین و هم صحبتی با آنان نهى کرده است.

این سوره با سوگند خداوند به قلم و نوشته، آغاز می‌شود و آیه دوم به تهمت‌هایی که به پیامبر اسلام(ص) از طرف دشمنان اسلام به آن حضرت نسبت داده شده، رد می‌کند و به توصیف خداوند از پیامبر(ص) اشاره می‌کند و در جای دیگر از مسئله مهلت دادن به کافران و ستمگران که در نهایت به زیان آنان خواهد بود، سخن می‌گوید، آن‌گاه داستان اصحاب الجنه (در اینجا یعنی باغ داران) و بلایی که بر اثر گناه، فساد و غفلت از یاد خدا بر سرشان آمد، سخن می‌گوید.

اصحاب‌الجنة داستان عده‌ای ثروتمند را روایت می‌کند که باغ سرسبزی در یمن داشتند. آن باغ برای پیرمردی بود که به اندازه نیازش از آن استفاده می‌کرد و اضافه محصولش را به نیازمندان می‌داد. پس از مرگش، فرزندان او،‌ تصمیم گرفتند که همه سود حاصل از باغ را برای خود بردارند و نیازمندان را از آن باغ محروم کنند. بر اثر خساستی که داشتند، شبی بر اثر صاعقه، باغ آتش گرفت و از آن چیزی به جا نماند. یکی از برادران، آنان را به خدا دعوت کرد و آنان از رفتار خود پشیمان شدند و توبه کردند.