آیه 75 سوره نساء؛ بجنگ برای آزادی + صوت

نهضت زندگی با آیه‌ها برای پنجمین روز از ماه رمضان، آیه 75 سوره «نساء» را انتخاب کرده است؛ خداوند گویی اینجا حجت را تمام کرده باشد. دو جبهه حق و باطل مشخص است و دیگر بهانه‌ای باقی نمی‌ماند برای سکوت اختیار کردن، بی‌تفاوت ماندن و منفعت‌طلبی.

به گزارش ایکنا، نهضت ملی «زندگی با آیه‌ها» امسال و همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان برای دومین سال متوالی است که به همت سازمان تبلیغات اسلامی و با مشارکت اغلب دستگاه‌های حاکمیتی، سیاستگذار و اجرایی در امور فرهنگی و قرآنی برگزار می‌شود.

این نهضت از آغاز در تلاش بوده است که به ازای هر روز از ماه رمضان، یک آیه از سوره‌های هر جزء از قرآن را که محل ابتلای بیشتر مردم است و اصطلاحاً از آنها به عنوان آیات پُرکاربرد یاد می‌شود، در قالب‌های متنوع مکتوب، سمعی و بصری عرضه کند تا آحاد مردم در ایام روزه‌داری، علاوه بر انس بیشتر با آیات، ارتباطی معنایی و تدبری نیز با آنها پیدا کرده و در همین راستا موفق به حفظ آیات مورد نظر شوند.

از مجموع اقلام فرهنگی تولید شده در راستای تبلیغ و ترویج نهضت ملی زندگی با آیه‌ها، کتاب امت پیروز را مبنا قرار داده و هر روز از ماه مبارک رمضان، آیه مورد نظر همان روز و محتوای نوشتاری برگرفته از این کتاب را با شما مخاطبان در میان می‌گذاریم.

روز پنجم ماه رمضان

«وَ مَا لَکُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ»/(نساء/ آیه 75)

شما را چه شده که در راه خدا و نجات مردان و زنان و کودکان مستضعفین که زير سلطه دشمن‌اند، نمی‌جنگيد؟!

چرا کنار کشیده‌ای؟

نه که مبارزه را بلد نباشد. اتفاقا خیلی هم خوب بلد بود. وگرنه چطور از پس آن شب‌بیداری‌ها برای کنکور و آن بد و بیراه‌شنیدن‌های برای خواستگاری و آن دوندگی‌های برای استخدام در فلان شرکت دولتی برآمده بود؟ فقط مشکل این بود که دوست نداشت کسی غیر خودش را ببیند. فقط مشکل این بود که میدان مبارزه‌اش را زیادی کوچک انتخاب کرده بود. قیصر امین‌پور جایی با همان زبان تند و تیزش انگار در توبیخ همین‌ها گفته بود: «ما که اين همه برای عشق / آه و ناله‌ی دروغ می‌کنیم / راستی چرا / در رثای بی‌شمار عاشقان /که بی‌دریغ / خون خويش را نثار عشق می‌کنند/ از نثار يک دريغ هم/ دريغ می‌کنيم؟»

برای چه منتظرید؟

تصور کنید خانه‌ای در آتش می‌سوزد و خانواده‌ای گرفتار شعله‌ها هستند. فریاد می‌زنند، اما کسانی که در اطراف ایستاده‌اند، بی‌تفاوت نظاره می‌کنند. آیا می‌توان این بی‌تفاوتی را پذیرفت؟ خداوند در آیه‌ی کریمه «وَمَا لَکُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ‌اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ» همین پرسش را از مؤمنان می‌پرسد: شما را چه شده که برای نجات مردان، زنان و کودکان مستضعف نمی‌جنگید؟

این آیه، خطاب مستقیم خداوند به همه‌ ماست. جنگیدن برای آزادی مستضعفان، صرفاً یک وظیفه‌ انسانی نیست؛ بلکه عبادتی در راه خداست. همان‌طور که رهبر معظم انقلاب اسلامی فرموده‌اند: «باید دنبال عدالت اجتماعی بود، دنبال حمایت از محرومین بود، دنبال حمایت از مظلوم بود، با ظالم و مستکبر باید مقابله کرد، زیر بار او نرفت، اینها همه مطالبات اسلامی است، اسلام اینها را از ما خواسته است؛ این‌جور نیست که فقط یک محاسبه‌ی عقلائی و انسانی باشد؛ تکلیف دینی است.»

اما چرا برخی مؤمنان نسبت به این مسئولیت بی‌تفاوت هستند؟ پاسخ را باید در وابستگی به دنیا و غفلت از اولویت‌های الهی جست‌وجو کرد. این بی‌تفاوتی، نشانه‌ای از گرفتار شدن در چنگال منافع شخصی است. امام علی(ع) در توصیف این افراد می‌فرمایند: «اگر کسی فریاد مظلومی را بشنود و به کمک او نشتابد، مسلمان نیست.»

اگر امروز ما از مستضعفان مظلوم حمایت نکنیم، چه کسی حمایت می‌کند؟ امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمود: «كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً»(نهج‌البلاغه، خطبه 47) همان آقایی که وقتی خلخال از پای زن یهودی درآوردند، فرمود: «اگر مردی بشنود که چنین اتفاقی افتاده ولی کسی به حمایت از او برنخاسته، جا دارد بمیرد.» ببینید؛ نسبت به دفاع از حقوق ضعفا یک‌چنین احساس عجیب و شگفت‌آوری را انسان از امیرالمؤمنین مشاهده می‌کند. امروز روز رستاخیز امت اسلامی است و خدا از ما توقع دارد که به پا خیزیم.

خداوند با پرسشی توبیخ‌آمیز، نه تنها به دفاع از مظلوم، بلکه به قیام علیه ظالم دستور می‌دهد. امروز، جهان پر از صحنه‌هایی است که این آیه را به یاد می‌آورد. از فلسطین و یمن تا میانمار و سوریه، مردان، زنان و کودکان مستضعف در زیر چکمه‌های ظلم و استکبار له می‌شوند و فریادشان گوش عالم را پر کرده است. اما آیا ما این فریادها را می‌شنویم؟ امروز، جهان منتظر ماست.