آیه 1 سوره همزه؛ آتش زیر خاکستر + صوت

نهضت ملی زندگی با آیه‌ها، آیه یک سوره همزه را برای روز سی‌ام انتخاب کرده است؛ عیبجویی، بدگویی و بدزبانی که از جمله مواردی است که شاید در ابتدا چندان قبح آن به چشم نیاید اما فتح بابی است برای اینکه انسان در مسیری قرار گیرد که به انواع دیگری از گناهان آلوده شود.

به گزارش ایکنا، نهضت ملی «زندگی با آیه‌ها» امسال و همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان برای دومین سال متوالی است که به همت سازمان تبلیغات اسلامی و با مشارکت اغلب دستگاه‌های حاکمیتی، سیاستگذار و اجرایی در امور فرهنگی و قرآنی برگزار می‌شود.

این نهضت از آغاز در تلاش بوده است که به ازای هر روز از ماه رمضان، یک آیه از سوره‌های هر جزء از قرآن را که محل ابتلای بیشتر مردم است و اصطلاحاً از آنها به عنوان آیات پُرکاربرد یاد می‌شود، در قالب‌های متنوع مکتوب، سمعی و بصری عرضه کند تا آحاد مردم در ایام روزه‌داری، علاوه بر انس بیشتر با آیات، ارتباطی معنایی و تدبری نیز با آنها پیدا کرده و در همین راستا موفق به حفظ آیات مورد نظر شوند.

از مجموع اقلام فرهنگی تولید شده در راستای تبلیغ و ترویج، نهضت ملی زندگی با آیه‌ها، کتاب «امت پیروز» را مبنا قرار داده و هر روز از ماه مبارک رمضان، آیه مورد نظر همان روز و محتوای نوشتاری برگرفته از این کتاب را با شما مخاطبان در میان می‌گذاریم.

روز سی‌ام

«وَيْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ»/ سوره همزه، آیه 1

وای بر هر که کارش عيب‌جويی، بدگویی و زخم‌زبان است!

وای بر غرغروها!

وای بر آن‌که در عروسی از غذای تالار بد می‌گوید و در عزا از صدای مداح. توی تاکسی از قیمت دلار و سکه می‌نالد و توی مهمانی از کسادی بازار. وای بر آن‌که موقع دیدن آدم‌ها اول چاقی و لاغری‌شان را سوژه می‌کند و بعد با آنها سلام و احوال‌پرسی می‌کند. که خار کوچکی را در چشم دیگران می‌بیند و شاخه را در چشم خودش نه، که حتی اگر زیر بار مسئولیتی برود، زیر بار کم‌کاری‌های خودش نمی‌رود و همه چیز را گردن حکومت قبلی و مجلس قبلی و دولت قبلی می‌اندازد. وای بر عیبجوهای همیشگی! وای بر غرغروهای ابدی!

زخم‌هایی که دیده نمی‌شوند

گاهی بی‌آنکه متوجه باشیم، یک جمله ساده، یک کلمه تمسخرآمیز یا حتی یک شوخی نابه‌جا می‌تواند زخمی عمیق بر روح دیگران وارد کند. زخمی که شاید دیده نشوند، اما آرام و پیوسته، دل‌ها را از هم دور کرده و روابط را تخریب می‌کند. تصور کنید دوستی که با شور و اشتیاق درباره ایده‌اش صحبت می‌کند، اما در پاسخ، فقط یک نگاه تحقیرآمیز یا خنده‌ای تمسخرآمیز دریافت می‌کند. چنین رفتاری، نه‌تنها اعتمادبه‌نفس او را از بین می‌برد، بلکه رابطه‌ای که روزی بر پایه احترام و محبت بنا شده بود، به‌آرامی تضعیف می‌شود.

قرآن کریم در آیه «وَيْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ» با یک لحن بسیار تند و بیدارکننده، ما را از عیب‌جویی، تمسخر و زخم‌ زبان بر حذر می‌دارد. این‌جور رفتارها، مانند خنجری است که روابط خانوادگی و پیوندهای اجتماعی را می‌بُرد و به‌ جای اتحاد، تفرقه می‌آفریند. جامعه‌ای که در آن افراد به‌ جای همدلی و تقویت یکدیگر، به تمسخر، بدگویی و عیب‌جویی مشغول باشند، نمی‌تواند به وحدت و پیشرفت دست یابد.

نگاهی به اطرافمان بیندازیم: مادری که از ظاهر یا رفتار فرزندش در جمع عیب‌جویی می‌کند. مردی که جلوی چشم فرزندان، دل همسرش را می‌شکند و خانمی که از شوهرش مثل آب خوردن عیب‌جویی می‌کند.

دانش‌آموزی که برای یک اشتباه کوچک، مورد تمسخر هم‌کلاسی‌هایش قرار می‌گیرد. یا آن فعال فضای مجازی‌ای که مدام دارایی‌های جامعه خودش را نمی‌بیند و برای پمپاژ خودتحقیری و ناامیدی در جامعه با ذره‌بین فقط سراغ عیب‌ها می‌رود. چنین رفتارهایی، چه بر سر دل‌ها و اعتمادها می‌آورد؟

«وقتی غیبت می‌کنید، دل خودتان را چرکین می‌کنید، دل مخاطبتان را چرکین می‌کنید، ... این کار، زندگی را، روابط اجتماعی را از نظم صحیح خارج می‌کند.» عیب‌جویی و زخم‌زبان و «تهمت زدن به يک شخص گناه است، تهمت زدن به يک نظام اسلامی، به يک مجموعه، گناه بسيار بزرگتری است.»

چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید. خوشا به حال آنان که در میان نقص‌ها، زیبایی‌ها را می‌بینند و بر زخم‌ها، مرهم می‌گذارند. بیایید کلماتمان را مانند دانه‌هایی گرانبها در زمین دل‌ها بکاریم؛ دانه‌هایی که فردا، درختی از محبت می‌شوند، سایه‌ای از احترام می‌گسترانند و گلستانی از عشق و امید می‌سازند.