تاسوعا

«تاسوعا»، روزی برای یادآوری وفاداری، فداکاری و ایستادگی
در سرزمین داغ و بی‌پایان کربلا، قرن‌ها پیش، داستانی رخ داد که مرزهای دین، زبان و جغرافیا را درنوردید. تاسوعا، نهمین روز از ماه محرم (پیش از آنکه آفتاب عاشورا طلوع کند)، روزی حماسی است که حضرت عباس(ع)، آن بزرگ مرد وفادار کربلا، در آن نقش‌آفرینی کرد. کسی که نماد وفاداری شد، او جانش را به خطر انداخت تا کودکان تشنه را سیراب کند و اینجا بود که مفهوم «انسانیت» در بلندترین شکل خود تجلی یافت.

در این روز، به یاد کسانی مراسم عزاداری برگزار می‌شود که جان خود را نه برای قدرت، که برای حقیقت و عدالت فدا کردند.

عباس بن علی(ع) برادر و پرچمدار بی‌بدیل امام حسین(ع)، با دستانی شکسته و قلبی پر از عشق به ولایت، پای در میدان گذاشت تا تشنگان را سیراب کند و حرمت امام و یاران را پاس دارد.

او که نماد ایثار، شجاعت و وفاداری است، در این روز خود را وقف آب‌رسانی به کودکان و زنان خیمه‌ها کرد، اما شربتی از این آب به لب نرساند، چراکه از جان خویش گذشت تا حق بر باطل پیروز شود.

تاسوعا به ما یادآور می‌شود که وفاداری به ولایت، بی‌همتا و بی‌چون است؛ چون چراغی فروزان در دل تاریکی ظلم و جور. این روز، درس صبر، مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم است، و تجلی این حقیقت که راه حق، همواره پر از سختی است، اما هرگز نباید از آن دست کشید.

تاسوعا فقط یک روز تاریخی نیست؛ پژواکی است از فریاد انسان‌هایی که می‌گویند: «به خاطر خدا در برابر بی‌عدالتی، ظلم و جور ستمگران باید ایستاد». در جهانی که گاه صدای انسانیت در هیاهوی منافع گم می‌شود، تاسوعا به ما یادآوری می‌کند که هنوز می‌توان به حقیقت وفادار ماند، حتی اگر بهای آن، جان انسان باشد.
باشد که این روز، پلی باشد میان دل‌های ما، فراتر از هر مرز و نام؛ و ما را به ریشه‌های مشترک انسانیت‌مان نزدیک‌تر کند.