گرفتن از جسم و افزودن بر جان/ در آزادی خویش بكوشید
گروه فعالیتهای قرآنی: قرآن كریم بر معطوف ساختن نگاه ما به روزی كه در آن سرنوشت حیات ابدی انسان روشن میشود تأكید و اصرار بسیار دارد؛ همان نكتهای كه در كلام حضرت اميرمؤمنان(ع) نيز پررنگ است و در بخشی از خطبه 183 در تبيين اين تأكيد قرآن ما را بر آزاد ساختن خویش پیش بسته شدن درهاى امید فرا میخواند.
سزاوار است كه ما نیز به رسم نام و نشان مسلمانی و وفاداری به كلام خداوند كه برای ساختن ما نازل شد، در همین مسیر قرار بگیریم و بخصوص در ماهی كه نسیم رحمت الهی بیقید و شرط بر جانمان میوزد، به این كلام گوش جان بسپاریم؛ با رحمت و بشارت و وعدههایش نهال امیدواری را در دل بكاریم و با تذكرها و هشدارهایش خط و مرزهای زندگیمان را تعیین كنیم و چه ماهی بهتر از رمضان مبارك برای این آغاز خوش یمن.
یكی از هشدارهای جدی قرآن كریم به بشریت،(برخلاف سایر مكتبهایی كه انسان و خواستههای مادی بیحد و حصر او را خط مشی زندگی او میدانند و بر این اساس در تلاشند با برآورده ساختن تمایلات مادیش، او را در زندگی به آرامش برسانند)، توجه به ساحت دیگر وجود و حیات ابدی انسان است؛ ساحتی كه توجه به آن رمز تعیین حد و مرز برآورده ساختن تمایلات مادی است.
قرآن كریم بر معطوف ساختن نگاه ما به روزی كه در آن سرنوشت این حیات ابدی روشن میشود تأكید و اصرار بسیار دارد.
«یوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ مِنْ خَیرٍ مُحْضَرًا وَمَا عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَینَهَا وَبَینَهُ أَمَدًا بَعِیدًا وَیحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ»: روزى كه هر كسى آنچه كار نیك به جاى آورده و آنچه بدى مرتكب شده حاضر شده مى یابد و آرزو مىكند كاش میان او و آن [كارهاى بد] فاصلهاى دور بود و خداوند شما را از [كیفر] خود مىترساند و [در عین حال] خدا به بندگان [خود] مهربان است(آل عمران، 30)
روایت شده است حضرت امیر مؤمنان هر شب بین نماز مغرب و عشاء رو به مردم میكردند و می‌فرمودند:«تجهزوا رحمکم الله فقد نودی فیکم بالرحیل» مهیا شوید و وسایل سفر خود را آماده کنید خدا شما را رحمت کند، منادی مرگ ندای الرحیل در میان شما سرداده است.
كلام حضرت امیرمؤمنان در نهجالبلاغه را میتوان از بهترین بسط و تفسیرها درباره آیات قیامتی قرآن كریم دانست. حضرت امیر به گونهای تأثیرگذار از آن روز موعود سخن میگوید كه میتوان آن در برابر چشم دید:
«و
پیش از آن كه مرگ فرا رسد آماده باشید، زیرا ناگهان آرزوهاى مردم قطع شده و مرگ آنها را در كام خود مىكشد، و در
توبه
بسته مىشود. شما امروز
به جاى كسانى زندگى مىكنید كه قبل از شما بودند و ناگهان رفتند و پس از مرگ تقاضاى بازگشت به دنیا كردند.
مردم! شما چونان مسافران در راهید كه در این
دنیا فرمان كوچ داده شدید، دنیا خانه
اصلى شما نیست و به جمع آورى زاد و توشه فرمان داده شدید. آگاه باشید این پوست نازك تن، طاقت آتش دوزخ را
ندارد پس به خود رحم كنید، ...
پس خدا را خدا را اى جمعیت انسانها پروا كنید حال كه تندرستید نه بیمار و در حال گشایش هستید نه تنگ دست، در آزادى خویش پیش از آن كه درهاى امید بسته شود بكوشید، در دل شبها با شب زندهدارى و پرهیز از شكمبارگى به اطاعت برخیزید، با اموال خود انفاق كنید، از جسم خود بگیرید و بر جان خود بیفزایید، و در بخشش بخل نورزید كه خداى سبحان فرمود: اگر خدا را یارى كنید، شما را پیروز مى گرداند و قدم هاى شما را استوار مى دارد»(خطبه 183).
