پاسخ حجت‌الاسلام طائب به 3 شبهه درباره قیام خونین کربلا
گروه خبرنگاران افتخاری: پژوهشگر تاریخ اسلام به شبهاتی در مورد علت گریه و عزاداری برای امام حسین(ع)، استفاده از تعبیر «کشته اشک‌ها» توسط آن حضرت و همچنین شیعه بودن یا نبودن قاتلان فرزندان رسول خدا(ص) در واقعه کربلا پاسخ داد.
به گزارش خبرنگار افتخاری خبرگزاری بین‌المللی قرآنی (ایکنا)، حجت‌الاسلام مهدی طائب، پژوهشگر تاریخ اسلام شام‌گاه یکشنبه، 26 آبان‌ماه در مراسم عزاداری امام حسین(ع) در سالن ورزشی شهدای بسیج کاشان با اشاره به علت عزاداری و گریه برای سالار شهیدان اظهار کرد: گریه بر شهادت و کشته شدن در راه خدا نه تنها گریه ندارد بلکه توفیقی الهی است اما گریستن برای حضرت اباعبدالله(ع) یک دستور و امری توصیه شده است که از آدم ابوالبشر تا پیامبر خاتم(ص) توسط انبیا انجام می‌شده است.
وی با بیان اینکه گریه بر امام حسین(ع) موجب نجات تمام ادیان الهی شده است، بیان کرد: اگر امام حسین(ع) و گریه بر او نبود حتی همین مسیحیت منحرف نیز وجود نمی‌داشت و نه تنها هیچ مکتب توحیدی در زمین زنده نبود بلکه فساد تمام عالم را در بر می‌گرفت چنانکه خدای متعال مجبور به جمع کردن بساط این دنیا می‌شود.
این پژوهشگر تاریخ اسلام سپس با تأکید بر گریستن انبیای پیش از پیامبر اکرم(ص)، به بیان روایاتی در خصوص تأثر روحی و مواجهه پیامبرانی نظیر حضرت آدم(ع)، حضرت نوح(ع)، حضرت ابراهیم(ع)، حضرت موسی(ع) و... مصیبت‌های شهید دشت نینوا پرداخت.
طائب با بیان اینکه هر جا دین مورد هجمه قرار گرفته آن عنصری که توانسته از آن صیانت کند گریه بر امام حسین(ع) بوده است، عنوان کرد: این امر موجب شده هر معاندی نظیر بنی‌العباس و پادشاهان عثمانی در ترکیه در طول تاریخ سعی در تعطیلی این عنصر مؤثر در حفظ دین داشته باشند.
وی همچنین، در مورد شبهه عدم پایبندی پیروان اهل‌بیت و شیعیان به عهد خود در دعوت از امام حسین (ع) و در نهایت قتل ایشان در صحرای دشت کربلا بیان کرد: این سخن نادرست و اشتباهی است چراکه در زمان دعوت اباعبدالله(ع) تعداد شیعیان کوفه بسیار ناچیز بود و بقیه افراد دعوت‌کننده را غیر پیروان مکتب اهل بیت(ع) تشکیل می‌دادند.
رئیس شورای قرارگاه راهبردی عمار با بیان اینکه کوفه نسبت به مکه و مدینه تعداد شیعیان بیشتری در زمان قیام امام حسین(ع) داشت اما باز نسبت به ساکنان کوفه جمعیت بسیار اقلیتی بود، گفت: در مکه و مدینه تعداد شیعیان قابل ذکر حتی با تقریبی از درصد نبود اما در کوفه این آمار به حدود نیم تا یک درصد می‌رسید بنابراین باز تعداد شیعیان در شهر کوفه نسبت به سایرین بسیار ناچیز بود.
طائب با ذکر این نکته که از 18 هزار نامه دعوت به امام تنها سهم کوچکی متعلق به شیعیان بوده است، یادآور شد: اکثریت دعوت‌کنندگان را کسانی که به ولایت ائمه اعتقاد نداشتند و به طور عمده با انگیزه کسب منافع نوشته بودند تشکیل می‌دادند که در نهایت نیز در واقعه کربلا نظیر سنان و خولی حضور داشتند.
وی ادامه داد: قریب به اتفاق شیعیانی هم که جزء امضاءکنندگان این نامه دعوت بودند پس از ماجرای هانی و ابن زیاد یا در زندان بودند و یا امکان و فرصت ظاهر شدن نیافتند و تنها از این طیف افرادی نظیر مسلم بن اوسجع، عابس و حبیب بن‌مظاهر موفق به فرار از کوفه و ملحق شدن به سپاه امام حسین(ع) شدند.
این محقق مسائل تاریخ اسلام سپس به تفسیر تعبیر مشهور «من کشته اشک‌ها هستم» سالار شهیدان پرداخت و در پاسخ به سومین سئوال در خصوص قیام امام حسین(ع) عنوان کرد: منظور از این اشک، اشکی است که برای قتل خلیفه‌ای ایجاد و توجیهی برای حادثه کربلا شد.
طائب در این مورد تصریح کرد: زمانی که انحراف پس از رحلت پیامبر اکرم(ص) در خواص جامعه اسلامی روی داد مولای متقیان تمام سعی خود را برای بازگشت امت اسلامی به مسیر حق صرف کرد اما دشمن سعی داشت مرکز اداره جامعه اسلامی را از مدینه به شام منتقل کند.
وی سپس به ماجرای بستن آب روی یکی از خلفا توسط برخی از معترضان حکومت این خلیفه و تلاش امیرمؤمنان برای باز کردن آن و فرستادن حسنین (علیهما‌السلام) برای محافظت از وی اشاره و عنوان کرد: با وجود این تلاش‌های مولای متقیان، پس از کشته شدن این خلیفه از سوی برخی افراد مغرض به خصوص معاویه تبلیغات فراوانی علیه امام علی(ع) صورت گرفت که حتی در ادامه موجب به شهادت رساندن یاران آن حضرت نظیر حجر بن عدی و در نهایت وقوع حادثه کربلا شد.
خبرنگار: روح‌الله باقری
