سینمای موضوعی با جشنواره و دستورالعمل حاصل نمی‌شود

سعید ابوطالب، تهیه کننده و کارشناس سینما در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، درباره چگونگی انتقال امید به جامعه از طریق سینما اظهار کرد: اگر به دنبال رسیدن به هر گونه سینمایی از ملی گرفته تا دینی هستیم باید در ابتدا به دنبال تربیت آدم‌هایی باشیم که در این فضا رشد کرده و تربیت شده‌اند؛ زیرا در این شرایط است که ارزش‌ها یا مضامین مورد نظر جزئی از باورها و ایمانشان می‌شود و می‌تواند تولیدات مدنظر را به وجود آورد. در کلامی دیگر می‌خواهم بگویم که سینمای موضوعی با دستور‌العمل یا برگزاری همایش و جشنواره به دست نمی‌آید؛ اتفاقی که متاسفانه در سینمای ما باب شده و برای اشاعه پیام‌های خاص، جشنواره و همایش برگزار می‌کنند.

وی افزود: گواه بارز ادعای فوق تولیدات سینماست؛ بدین معنا که آثار فاخر ما تنها توسط سینماگرانی تولید شده‌ که نسبت به موضوع مورد نظر دغدغه خاطر داشته‌اند؛ برای مثال از آثار فیلمسازانی چون؛ حاتمی کیا، میرکریمی، ملاقلی پور یا درویش نام می‌برم که هر کدام خالق فیلم‌هایی هستند که از کارهای خوب سینما محسوب می‌شوند. در کنار تربیت نیروی مناسب برای ساخت این گونه  تولیدات، انتخاب مناسب فیلمسازان هم دلیلی برای تولیدات فاخر سینمای ایران بوده‌ است.

فیلمساز امیدوار، بانی تولید فیلم‌های پر امید است

ابوطالب ادامه داد: با این توضیح باید بگویم که برای پرداختن به «امید» در سینما، نیازمند فیلمساز و نسل امیدوار هستیم، چون زمانی که جامعه ما امیدوار و با نشاط باشد مسلم بدانید که سینما هم خالق چنین آثاری خواهد بود، اما اگر این ویژگی در جامعه مهیا نباشد نباید توقع سینمای دلخواه را داشت. با این توضیح اگر ما فضای موجود را در جامعه نداشته باشیم چگونه می‌توانیم انتظار داشته باشیم سینما مبلغ فضای مورد نظر باشد؟

وی با بیان اینکه فیلمی که بر واقعیت استوار نباشد با مخاطب ارتباط برقرار نخواهد کرد،  گفت: بسیاری از مواقع می‌بینیم که در سینمای کشورمان تصمیم گرفته می‌شود تا تنها به واسطه دستورالعمل، مضمونی خاص در سینما گنجانده شود، اتفاقی که هیچ‌گاه نتیجه بخش نبوده است، اما نمی‌دانم چرا در برخی مواقع باز هم در پی آزمودن این راه خطا هستیم!

سینمای ایران را نباید با هالیوود مقایسه کرد

ابوطالب در پاسخ به این سؤال که سینمای قهرمان‌پرور تا چه حد می‌تواند ابزاری برای اشاعه امید در جامعه باشد؟ گفت: جواب این سؤال نیازمند یک بحث طولانی مدت است، اما همین اندازه بگویم که در جامعه‌ای که شخصیت‌های علمی و ملی قهرمان نیستند، امکان قهرمان‌پروری وجود ندارد؛ حتی اگر چنین امری صورت گیرد آن قهرمان‌پروری شکلی کاذب خواهد داشت. البته ممکن است برخی بخواهند از سینمای هالیوود به عنوان سینمایی که قهرمانان دروغین می‌پروراند نام برند که توانسته موفق نیز باشد، اما این افراد توجه ندارند که آنها برای رسیدن به خواسته خود سلیقه‌سازی نیز انجام می‌دهند. نکته دیگر اینکه سینمای ایران از زمینه‌های اجتماعی رشد پیدا می‌کند، اما در هالیوود زمینه آثار خواست سیاستمداران است؛ بنابراین ویژگی‌های هالیوود را نمی‌توان با سینما داخل یکی دانست و آنها را با هم قیاس کرد.

وی در پایان خاطرنشان کرد: همان گونه که پیشتر گفتم سینمای با امید نیازمند سینماگر امیدوار است و سینماگر با امید نیز انگیزه‌های خود را از جامعه وام می‌گیرد، پس تا زمانی که نتوان به جامعه امید تزریق کرد نباید از بخش‌های فرهنگی توقع چنین خواسته‌ای را داشت.