خروج ناتو راه حل بحران ليبی است
گروه بين‌الملل: از زمان سقوط معمر قذافی تاكنون ليبی كماكان درگير جنگ و خونريزی است تا به آزادی دست يابد اما اين درگيری‌ها تمامی نخواهد داشت مگر اينكه سطله آمريكا بر اين كشور پايان يابد و ناتو نيز به زباله‌دان تاريخ بپيوندد.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا)، پايگاه خبری «ايندای بی» در مطلبی به بررسی دخالت ناتو در ليبی و پيامدهای حضور آن در اين كشور پرداخت و نوشت: عنوان «مسووليت حفاظت»(R2P) ناتو بهانه‌ای بود برای شروع جنگ در ليبی. ماه‌ها بمباران در اين سرزمين آن را به ويرانه‌ای تبديل كرده است. به اين ترتيب، پيشرفته‌ترين كشور آفريقا ويران شده نه آزاد. درگيری‌های طولانی كماكان ادامه دارد و انتظار می‌رود كه سال‌ها نيز به طول انجامد.
ليبی كشوری پيشرفته بود و در صلح به سر می‌برد تا اينكه ناتو در اين كشور دخالت كرد. ناتو با موشك‌های كروز، بمب و ساير تسليحات وارد خاك اين كشور شد. هيچ ملت يا متحدی در امور داخلی كشور ديگری دخالت نمی‌كند مگر برای دفاع از خود، آن‌هم در صورتی كه مورد حمله قرار گيرد. قدرت و اختيار «مسووليت حفاظت» ناتو، مانند اسب تراوا بود. از اين رو، جنايات جنگی عليه بشريت در ليبی ادامه دارد و در حال خارج شدن از كنترل است.
ناتو هنوز در مسائل ليبی دخالت می‌كند. هزاران نيروی آمريكايی از بنادر و تاسيسات كليدی نفت و ساير تاسيسات استراتژيك حفاظت می‌كنند. كشتی‌های جنگی ناتو بنادر ليبی را اشغال كرده‌اند. آمريكا، ايتاليا، فرانسه و نيروهای ساير كشورها در مسائل ليبی دخالت می‌كنند. باراك اوباما، رييس جمهور آمريكا 23 اكتبر 2011، آزادی مردم ليبی را تبريك گفت و افزود: « بعد از چهار دهه ديكتاتوری ظالمانه و 8 ماه درگيری كشنده، مردم ليبی اكنون می‌توانند آزادی خود را جشن بگيرند». اوباما بدتر از جرج بوش است و حتی از او قدم فراتر گذاشته است. ليبيايی‌ها، افغان‌ها، عراقی‌ها و سوری‌ها به او ناسزا می‌گويند.
البته آزادی آسان و سريع به دست نمی‌آيد و مطمئنا ارزش درگيری‌های طولانی را دارد و مهم نيست هزينه آن چقدر است. قذافی ترسو نبود، مردم ليبی و ساير كشورها در آفريقای شمالی، خاورميانه و آسيای مركزی نيز چنين نيستند. درگيری آنها برای به دست آوردن آزادی تمام نمی‌شود مگر اينكه سطله آمريكا پايان يابد و ناتو به زباله‌دان تاريخ بپيوندد.
جنگ در عراق ادامه دارد. جنگ در افغانستان نيز سال‌ها پيش به شكست منجر شد. اين موضوع درباره ليبی نيز صدق می‌كند هر چند واشنگتن، متحدان آن و ناتو اين موضوع را نمی‌پذيرند. بمباران‌های روزانه ده‌ها هزار ليبيايی را به كام مرگ فرو برده است. گروه‌های شورشی به جنايات تكان‌دهنده خود ادامه می‌دهند. جنگ انقلاب ليبی پايان نمی‌يابد مگر اينكه كنترل اوضاع از دست ناتو خارج شود. در واقع، مردم ليبی با چالش‌های بی‌نهايتی روبرو هستند و بايد با آنها مقابله كنند؛ چالش‌هايی نظير اشغال سلطه‌گران، بی‌ثباتی، تفرقه و خشونت كه در سراسر اين كشور گسترده شده است. مردم ليبی از آنچه در آينده رخ خواهد داد، هراسانند.
ناتو قصد دارد همين سرنوشت را برای سوريه و ديگر جاها نيز رقم بزند. برنامه آنها جايگزينی يك فرد دست‌نشانده است. در ليبی، آنها بيش از آنچه معامله كرده بودند به دست آوردند. درگيری‌ها و خشونت ادامه دارد. ليبی ويران شده. صدها هزار نفر كشته شده‌اند و بسياری ديگر زخمی و آواره. خشونت، ترس و فقر جايگزين دوران قذافی شده است.
ناتو مدعی است ماموريتش به طور موفقيت‌آميزی انجام شده. لئون پانتا، وزير دفاع آمريكا نيز گفته واشنگتن برای ايجاد ائتلافی بی‌مانند عليه ظلم و در جهت آزادی، ياری می‌رساند. اما مردم ليبی برعكس اين موضوع را درك كرده‌اند. كشتارهای روزانه جايگزين صلح و آرامش شده و هيچ نشانی از پايان آن ديده نمی‌شود.
ليبی كشوری پيشرفته بود و در صلح به سر می‌برد تا اينكه ناتو در اين كشور دخالت كرد. ناتو با موشك‌های كروز، بمب و ساير تسليحات وارد خاك اين كشور شد. هيچ ملت يا متحدی در امور داخلی كشور ديگری دخالت نمی‌كند مگر برای دفاع از خود، آن‌هم در صورتی كه مورد حمله قرار گيرد. قدرت و اختيار «مسووليت حفاظت» ناتو، مانند اسب تراوا بود. از اين رو، جنايات جنگی عليه بشريت در ليبی ادامه دارد و در حال خارج شدن از كنترل است.
ناتو هنوز در مسائل ليبی دخالت می‌كند. هزاران نيروی آمريكايی از بنادر و تاسيسات كليدی نفت و ساير تاسيسات استراتژيك حفاظت می‌كنند. كشتی‌های جنگی ناتو بنادر ليبی را اشغال كرده‌اند. آمريكا، ايتاليا، فرانسه و نيروهای ساير كشورها در مسائل ليبی دخالت می‌كنند. باراك اوباما، رييس جمهور آمريكا 23 اكتبر 2011، آزادی مردم ليبی را تبريك گفت و افزود: « بعد از چهار دهه ديكتاتوری ظالمانه و 8 ماه درگيری كشنده، مردم ليبی اكنون می‌توانند آزادی خود را جشن بگيرند». اوباما بدتر از جرج بوش است و حتی از او قدم فراتر گذاشته است. ليبيايی‌ها، افغان‌ها، عراقی‌ها و سوری‌ها به او ناسزا می‌گويند.
البته آزادی آسان و سريع به دست نمی‌آيد و مطمئنا ارزش درگيری‌های طولانی را دارد و مهم نيست هزينه آن چقدر است. قذافی ترسو نبود، مردم ليبی و ساير كشورها در آفريقای شمالی، خاورميانه و آسيای مركزی نيز چنين نيستند. درگيری آنها برای به دست آوردن آزادی تمام نمی‌شود مگر اينكه سطله آمريكا پايان يابد و ناتو به زباله‌دان تاريخ بپيوندد.
جنگ در عراق ادامه دارد. جنگ در افغانستان نيز سال‌ها پيش به شكست منجر شد. اين موضوع درباره ليبی نيز صدق می‌كند هر چند واشنگتن، متحدان آن و ناتو اين موضوع را نمی‌پذيرند. بمباران‌های روزانه ده‌ها هزار ليبيايی را به كام مرگ فرو برده است. گروه‌های شورشی به جنايات تكان‌دهنده خود ادامه می‌دهند. جنگ انقلاب ليبی پايان نمی‌يابد مگر اينكه كنترل اوضاع از دست ناتو خارج شود. در واقع، مردم ليبی با چالش‌های بی‌نهايتی روبرو هستند و بايد با آنها مقابله كنند؛ چالش‌هايی نظير اشغال سلطه‌گران، بی‌ثباتی، تفرقه و خشونت كه در سراسر اين كشور گسترده شده است. مردم ليبی از آنچه در آينده رخ خواهد داد، هراسانند.
ناتو قصد دارد همين سرنوشت را برای سوريه و ديگر جاها نيز رقم بزند. برنامه آنها جايگزينی يك فرد دست‌نشانده است. در ليبی، آنها بيش از آنچه معامله كرده بودند به دست آوردند. درگيری‌ها و خشونت ادامه دارد. ليبی ويران شده. صدها هزار نفر كشته شده‌اند و بسياری ديگر زخمی و آواره. خشونت، ترس و فقر جايگزين دوران قذافی شده است.
ناتو مدعی است ماموريتش به طور موفقيت‌آميزی انجام شده. لئون پانتا، وزير دفاع آمريكا نيز گفته واشنگتن برای ايجاد ائتلافی بی‌مانند عليه ظلم و در جهت آزادی، ياری می‌رساند. اما مردم ليبی برعكس اين موضوع را درك كرده‌اند. كشتارهای روزانه جايگزين صلح و آرامش شده و هيچ نشانی از پايان آن ديده نمی‌شود.
مطالب مرتبط
