سیره برجسته اباعبدالله(ع) در دوره امامت برادر به عنوان یک شیعه پیرو

حجت‌الاسلام والمسلمین میریوسف موسوی‌ دانش‌آموخته جامعة‌المصطفی(ص) العالمیه در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، ضمن تبریک میلاد امام حسین(ع) و اعیاد شعبانیه، در خصوص رابطه امام حسین(ع) با پدر و برادر بزرگوارشان، گفت: تا زمان حیات امام علی(ع) و در دوران امامت ایشان، امام حسین(ع) کمال اطاعت را از ایشان داشتند. سومین اختر آسمان ولایت و امامت در اکثر جنگ‌ها به عنوان رزمنده شرکت داشتند. علاوه برای این ایشان مانند برادر بزرگوارشان، بازویی توانمند در خدمت حضرت امیر (ع) بوده و در جنگ صفین نقش بسیار برجسته‌ای داشته و فرماندهی بخشی از سپاه را بر عهده داشتند.
وی ادامه داد: هنگام محاصره خانه عثمان، چون حضرت امیر مومنان نمی‌خواستند تا سنت خلیفه کشی باب شود، فرزندان برومندشان را مامور کردند تا از خلیفه وقت محافظت کنند و این نشان دهنده آن است که امام حسن (ع) و حسین (ع) موثق‌ترین افراد نزد امیرمومنان (ع) بودند. باید توجه داشت که اولین خصوصیتی که باعث می‌شد امامان وظیفه‌ای را به کسی بسپارند اعتمادی بود که به آن فرد داشتند از این رو امام علی (ع) بیشترین اعتماد را به فرزندان رشیدشان داشتند.
موسوی با بیان اینکه اطاعت محض از امام امام علی (ع) در حیات‌ مبارکشان طبیعی بود، اظهار کرد: دلیل این مساله آن است که ایشان هم پدر ایشان بودند و هم امامت را بر عهده داشتند.
وی ادامه داد: باید توجه داشت که در ارتباط با برادر، مساله اطاعت از ایشان نقش مهم‌تری دارد. با شهادت امام علی (ع) می‌بینیم که امام حسین (ع) به اعتبار امامت برادر از ایشان اطاعت محض داشتند و شاهد این مدعا آن است که در هنگام صلح امام حسن (ع) با معاویه ایشان از برادر اطاعت کامل داشتند و تا زمانی که معاویه زنده بود به صلح پایبند بودند. امام حسین (ع) حتی پس از وفات برادر به صلح برادر با معاویه پایبند بودند و تا زمان مرگ معاویه قیام نکردند. امام حسین(ع) بهترین و زیبا‌ترین کارنامه یک شیعه پیرو را در زمان امامت امام حسن(ع) داشتند.
این کار‌شناس مسائل مذهبی گفت: در خصوص ارتباط ایشان با مردم تا زمان امامت امام حسین (ع) می‌بینیم که خانه امام حسین ملجا و پناهگاه مردم بود و ستمدیدگان به ایشان رجوع می‌کردند. نامه‌هایی از امام حسین به معاویه وجود دارد که در آن به کرات ایشان در خصوص رعایت وضعیت مردم و اعتراض نسبت به رفتار معاویه مطالبی را بیان کرده‌اند.
موسوی با بیان اینکه حدیثی از پیامبر (ص) داریم که در آن امام حسن (ع) و حسین (ع) سید جوانان بهشت معرفی شده‌اند، گفت: در حدیثی دیگر پیامبر می‌‎فرمایند امام حسن (ع) و امام حسین (ع) چه صلح بکنند و چه قیام، امام هستند.
وی ادامه داد. دو برادر بزرگوار نسبت به همدیگر رحمت و دوستی داشته‌اند. امام حسن (ع) در هنگام فوت خانواده و فرزندان خود را به برادر می‌سپارند. در روز عاشورا شاهد هستیم که فرزند رشید امام حسن (ع) حضرت قاسم کارنامه درخشانی از خود به جای می‌گذارد. قاسم به هنگام وفات پدر جلیل القدرشان سن کمی داشت و رفتار ایشان در روز عاشورا نشان دهنده تربیتی است که ایشان توسط امام حسین (ع) گرفته‌اند و این توجه امام (ع) به خانواده را نشان می‌دهد.
این کار‌شناس مسائل مذهبی افزود: امام حسین (ع) روابط پر مهری با اعضا خانواده داشته و میان ایشان وابستگی عمیقی وجود داشت به طوری که به هنگام ازدواج حضرت زینب (س) با پسرعمویشان یکی از شرایط حضرت زینب (س) این بوده است که هر روز بتواند امام حسین (ع) را ببیند و هر کجا ایشان می‌روند، ایشان را همراهی کنند. در سفر عاشورا به خاطر همین شرایط و دلبستگی بود که ایشان خانواده خود را ترک کرده و به همراه برادر به کربلا می‌روند.
موسوی در پاسخ به این مساله که دلیل فقر منابع در خصوص زندگی امام حسین (ع) پیش از واقعه کربلا را چه می‌دانید، گفت: روز عاشورا در تاریخ و فرهنگ تشیع از آنچنان عظمتی برخوردار است که ائمه اطهار (ع) شیعه را به پاس‌ داشت عاشورا ترغیب کرده‌اند.
وی در پایان گفت: این مساله باعث شده است که عاشورا کل زندگی ایشان را تحت تاثیر قرار دهد و هر کس می‌خواهد در خصوص زندگی امام حسین (ع) صحبت کند به روز عاشورا سوق داده می‌شود. در مراسم‌های عزای دیکر ائمه نیز شاهد هستیم که پایان مرثیه به عاشورا و کربلا منجر می‌شود. این مساله باعث شده است که مورخان بیشتر به خود عاشورا سوق یافته‌اند و از این رو ما در خصوص زندگی امام حسین (ع) منابع کمتری داریم.