خدایا بگردان کارهای مرا از سختی به آسانی

از اول آفرینش هم قرار نبود دنیا جای امن و راحت و آسایش باشد. قرآن را که ورق بزنیم می‌‌بینیم خداوند فرموده است «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ؛ براستى که انسان را در رنج آفریده‏‌ایم»(آیه چهارم سوره بلد).

همه هم می‌دانیم دنیا جای آزمایش و امتحان است. محل آزمایش و امتحان الهی هم نباید جای چندان راحتی برای زیستن باشد. اگر همین مفهوم ساده را که در آیات قرآن به روشنی بیان شده است باور کنیم، دیگر انتظار زندگی بدون مشکل و دغدغه زمینی را نخواهیم داشت، بلکه به جای دغدغه زندگی زمینی به فکر زندگی آخرتمان خواهیم بود.

زمانی که چنین شد؛ یعنی ما تمام هم و غم خود را برای آبادانی آخرتمان صرف کردیم، به طور مسلم و قطعی زندگی زمین‌مان هم آباد خواهد شد. مگر ممکن است کسی به فکر آخرت خود باشد اما دروغ بگوید، به مردم به هر طریقی کوچک‌ترین آزاری برساند، حق کسی را پامال کند، کم‌کاری کند، بی‌برنامه زندگی کند، حق الله و حق‌النفس را ضایع کند و ... ؟ تصورش را بکنید، در چنین دنیایی با آدم‌هایی که همه به راستی به فکر آخرتشان هستند زندگی زمینی چه لذتی خواهد‌ داشت.

اما گاهی همین افرادی هم که آخرت را باور دارند، اشتباه می‌کنند، غفلت می‌کنند، گاهی احساس و باورشان کمرنگ می‌شود، احساس می‌کنند از همه سختی‌های دنیا و مردمانش خسته شده‌اند و ... گله و شکایت و ناشکری می‌کنند اما باز هم یاد خدا آرامش بخش دلهاست و با غذرخواهی و توبه می‌توان بار سنگین گناه را کم کرد چرا که خداوند مهربان است.

                                بسم الله الرحمن الرحیم

«اللهمّ ارْزُقْنی فیهِ فَضْلَ لَیْلَةِ القَدْرِ وصَیّرْ أموری فیهِ من العُسْرِ الى الیُسْرِ واقْبَلْ مَعاذیری وحُطّ عنّی الذّنب والوِزْرِ یا رؤوفاً بِعبادِهِ الصّالِحین؛ خدایا روزى کن مرا در آن فضیلت شب قدر را و بگردان در آن کارهاى مرا از سختى به آسانى و بپذیر عذرهایم و بریز از من گناه و بار گران را اى مهربان به بندگان شایسته خویش».
لازم به ذکر است: شیعه اعتقاد دارد که به احتمال قوی شب بیست ‌و سوم ماه رمضان ، شب قدر است و اعمال بیست ‌و سوم مهم‌تر از اعمال شب نوزدهم‌ و بیست‌ و یکم است. اما اهل تسنن معتقد هستند شب بیست ‌و هفتم ماه رمضان شب قدر است و این شب را احیاء نگه می‌دارند، البته شیعه هم شب بیست ‌و هفتم احیاء دارد؛ اما تنها در اول شب.