یکسان‌سازی شیوه‌های آموزش قرآن تلاش ملی را می‌طلبد
گروه فعالیت‌های قرآنی: بهروز یاریگل، از پیشکسوتان قرآنی کشور با بیان اینکه نپرداختن به کار عملی قرائت معضل اصلی کلاس‌های قرآن است، گفت: معلمان قرآن باید یاد بگیرند که کار عملی مهم‌تر از کار تئوری است و باید قرآن‌آموزان را وادار به خواندن قرآن کنند تا ترس از قرائت در آنها وجود نداشته باشد.
بهروز یاریگل، مدرس و پیشکسوت قرآنی در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با اشاره به تنوع شیوه‌های آموزش قرآن در مؤسسات و مراکز قرآنی کشور، گفت: قبل از اینکه به شیوه‌ها و روش‌های آموزش قرآن بپردازیم باید به این نکته برسیم که اگر می‌خواهیم آموزش روخوانی یا روان‌خوانی قرآن داشته باشیم باید این آموزش‌ها را تفکیک و در مرحله بعد شیوه‌های آموزشی مناسب با هر کدام را انتخاب کنیم.
وی با بیان اینکه باید شاخه‌های مختلف آموزشی را در ابتدا تفکیک کنیم، افزود: ابتدا باید به این مسئله بپردازیم که روخوانی قرآن چه تعریفی دارد تا در پایان دوره روخوانی قرآن، قرآن‌آموزان بتوانند روخوانی کامل قرآن را انجام دهند؛ در این میان برای رسیدن قرآن‌آموزان به روخوانی صحیح قرآن حتی اگر از روش‌های مختلفی هم استفاده شود مانعی ندارد چرا که هدف اصلی رسیدن قرآن‌آموزان به روخوانی قرآن است.
یاریگل ادامه داد: بسیاری از مراکز و مؤسسات روش‌های مختلفی در آموزش روخوانی و روان‌خوانی قرآن دارند اما در نهایت به هدف خود می‌رسند و به همین دلیل است که اگر تنوع در روش‌های آموزشی وجود داشت باشد مشکلی پیش نمی‌آید.
وی در این بخش از سخنان خود یادآور شد: اما با توجه به تنوع روش‌های آموزشی در کشور و اینکه اساتید مختلف شیوه‌های خاصی را برای خود درنظر می‌گیرند اگر همه نهادها و سازمان‌ها در آموزش قرآن به یک روش خوب دست پیدا کنند و یک شیوه ثابت در تمامی مؤسسات و مراکز قرآنی به کار گرفته شود به طور قطع اتفاق بهتری خواهد بود و کسی نمی‌تواند منکر این باشد که اگر ما به یک روش مشخص در آموزش قرآن برسیم چیز بدی است.
این مدرس قرآن در ادامه عنوان کرد: مشکلی که در این میان وجود دارد این است که بسیاری از روش‌هایی که در سطح کشور با توجه به سلایق و نظرات اساتید اجرایی می‌شود اگر بخواهد به صورت فراگیر در کل کشور اجرایی شود یک مقدار زمان‌بر خواهد بود و شاید برای برخی از اساتید و معلمان قرآن در برخی از استان‌ها سخت باشد و همچنین در این میان بحث فرهنگ‌ها و شرایط استان‌ها نیز باید مورد توجه باشد.
وی یادآور شد: با وجود سختی‌هایی که ممکن است یکسان‌سازی شیوه‌های آموزش قرآن در کشور داشته باشد اما اگر این اتفاق بیفتد بسیار خوب است که البته تحقق این امر تلاش ملی را می‌طلبد تا همه روش‌های آموزشی اساتید و معلمان قرآن جمع‌آوری و مورد بحث و تبادل‌نظر صورت گیرد و پس از اینکه اساتید توانستند یکدیگر را درباره شیوه‌های مختلف قانع کنند، یک روش واحد با نظر تمامی اساتید انتخاب و به کار گرفته شود.
یاریگل در ادامه گفت: اینکه شخصی در یک مؤسسه بگوید روش من خیلی خوب است و همه معلمان باید از این روش استفاده کنند درست نیست بلکه انتخاب روش مناسب باید با نظر تمامی اساتید و صاحبنظران باشد و کار باید یک درجه برتر پیدا کند تا همه تابع آن شوند که البته رسیدن به این نقطه زمان‌بر خواهد بود چرا که اساتید باید پس از ارائه روش‌های خود، بتوانند اساتید دیگر را قانع کنند تا به یک وحدت رویه در شیوه‌های آموزش قرآن برسند. این اتفاق با صبر و حوصله و گوش کردن به نظرات تمامی اساتید امکان‌پذیر خواهد بود.
وی در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اینکه پایه آموزش قرآن، یادگیری روخوانی قرآن است، اظهار کرد: بعد از روخوانی قرآن، مواردی از جمله تجوید، صوت و لحن و... بر کسی واجب نیست و بلکه روخوانی ساده قرآن یک مسئله عمومی است که عموم مردم باید آن را بدانند. مراحلی از جمله تجوید و صوت و لحن، مراحل تخصصی هستند که عموم مردم به دنبال آن نمی‌روند.
داور مسابقات قرآن در ادامه گفت: مشکلی که وجود دارد این است که بخشی از معلمان قرآن فقط به آموزش قواعد و نوشتن و توجیه آن قاعده اکتفا می‌کنند و در این کلاس‌ها خبری از قرائت قرآن و کار عملی قرائت نیست و اگر هم باشد خیلی کم است که این مسئله بزرگترین مشکل در بحث آموزش قرآن است.
وی یادآور شد: گاهی اوقات مشاهده می‌کنیم در یک ساعت آموزشی، به جای اینکه 50 دقیقه به کار عملی قرائت پرداخته شود و 10 دقیقه زمان برای مباحث تئوری گذاشته شود، 50 دقیقه مباحث تئوری مطرح می‌شود و حتی کمتر از 10 دقیقه به کار عملی قرائت پرداخته می‌شود.
نپرداختن به کار عملی قرائت؛ معضل اصلی کلاس‌های قرائت و روخوانی
یاریگل با بیان اینکه نپرداختن به کار عملی قرائت معضل اصلی کلاس‌های قرائت قرآن و روخوانی است، گفت: معلمان قرآن باید یاد بگیرند که کار عملی مهم‌تر از کار تئوری است و باید قرآن‌آموزان را وادار به خواندن قرآن کنند تا ترس از قرائت قرآن در آنها وجود نداشته باشد.
وی در این بخش از سخنان خود به اهمیت مشارکت دستگاه‌ها و نهادهای مختلف برای یکسان‌سازی شیوه‌های آموزش قرآن اشاره کرد و افزود: دستگاه‌هایی از جمله سازمان دارالقرآن الکریم، وزارت آموزش و پرورش، وزارت ارشاد، سازمان اوقاف و... به بحث آموزش قرآن می‌پردازند که اگر این دستگاه‌ها با هم یکی شوند و به یکسان‌سازی روش‌های آموزش قرآن بپردازند یک وحدت رویه خوبی در بحث آموزش قرآن به وجود می‌آید.
این پیشکسوت قرآنی ادامه داد: ما باید در وهله اول نیاز یکسان‌سازی روش‌های آموزش قرآن را به یکدیگر گوشزد کنیم و پس از اینکه همه دستگاه‌ها و نهادها این نیاز را احساس کردند در جهت رسیدن به وحدت رویه تشال کنند. نیاز ما در درجه اول یکسان‌سازی روش‌های آموزشی است که در این میان کمیسیون آموزش عمومی قرآن نیز می‌تواند به کمک دستگاه‌های قرآنی آمده و در جهت یکسان‌سازی این روش‌ها اقداماتی انجام دهد.
وی با بیان اینکه باید شاخه‌های مختلف آموزشی را در ابتدا تفکیک کنیم، افزود: ابتدا باید به این مسئله بپردازیم که روخوانی قرآن چه تعریفی دارد تا در پایان دوره روخوانی قرآن، قرآن‌آموزان بتوانند روخوانی کامل قرآن را انجام دهند؛ در این میان برای رسیدن قرآن‌آموزان به روخوانی صحیح قرآن حتی اگر از روش‌های مختلفی هم استفاده شود مانعی ندارد چرا که هدف اصلی رسیدن قرآن‌آموزان به روخوانی قرآن است.
یاریگل ادامه داد: بسیاری از مراکز و مؤسسات روش‌های مختلفی در آموزش روخوانی و روان‌خوانی قرآن دارند اما در نهایت به هدف خود می‌رسند و به همین دلیل است که اگر تنوع در روش‌های آموزشی وجود داشت باشد مشکلی پیش نمی‌آید.
وی در این بخش از سخنان خود یادآور شد: اما با توجه به تنوع روش‌های آموزشی در کشور و اینکه اساتید مختلف شیوه‌های خاصی را برای خود درنظر می‌گیرند اگر همه نهادها و سازمان‌ها در آموزش قرآن به یک روش خوب دست پیدا کنند و یک شیوه ثابت در تمامی مؤسسات و مراکز قرآنی به کار گرفته شود به طور قطع اتفاق بهتری خواهد بود و کسی نمی‌تواند منکر این باشد که اگر ما به یک روش مشخص در آموزش قرآن برسیم چیز بدی است.
این مدرس قرآن در ادامه عنوان کرد: مشکلی که در این میان وجود دارد این است که بسیاری از روش‌هایی که در سطح کشور با توجه به سلایق و نظرات اساتید اجرایی می‌شود اگر بخواهد به صورت فراگیر در کل کشور اجرایی شود یک مقدار زمان‌بر خواهد بود و شاید برای برخی از اساتید و معلمان قرآن در برخی از استان‌ها سخت باشد و همچنین در این میان بحث فرهنگ‌ها و شرایط استان‌ها نیز باید مورد توجه باشد.
وی یادآور شد: با وجود سختی‌هایی که ممکن است یکسان‌سازی شیوه‌های آموزش قرآن در کشور داشته باشد اما اگر این اتفاق بیفتد بسیار خوب است که البته تحقق این امر تلاش ملی را می‌طلبد تا همه روش‌های آموزشی اساتید و معلمان قرآن جمع‌آوری و مورد بحث و تبادل‌نظر صورت گیرد و پس از اینکه اساتید توانستند یکدیگر را درباره شیوه‌های مختلف قانع کنند، یک روش واحد با نظر تمامی اساتید انتخاب و به کار گرفته شود.
یاریگل در ادامه گفت: اینکه شخصی در یک مؤسسه بگوید روش من خیلی خوب است و همه معلمان باید از این روش استفاده کنند درست نیست بلکه انتخاب روش مناسب باید با نظر تمامی اساتید و صاحبنظران باشد و کار باید یک درجه برتر پیدا کند تا همه تابع آن شوند که البته رسیدن به این نقطه زمان‌بر خواهد بود چرا که اساتید باید پس از ارائه روش‌های خود، بتوانند اساتید دیگر را قانع کنند تا به یک وحدت رویه در شیوه‌های آموزش قرآن برسند. این اتفاق با صبر و حوصله و گوش کردن به نظرات تمامی اساتید امکان‌پذیر خواهد بود.
وی در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اینکه پایه آموزش قرآن، یادگیری روخوانی قرآن است، اظهار کرد: بعد از روخوانی قرآن، مواردی از جمله تجوید، صوت و لحن و... بر کسی واجب نیست و بلکه روخوانی ساده قرآن یک مسئله عمومی است که عموم مردم باید آن را بدانند. مراحلی از جمله تجوید و صوت و لحن، مراحل تخصصی هستند که عموم مردم به دنبال آن نمی‌روند.
داور مسابقات قرآن در ادامه گفت: مشکلی که وجود دارد این است که بخشی از معلمان قرآن فقط به آموزش قواعد و نوشتن و توجیه آن قاعده اکتفا می‌کنند و در این کلاس‌ها خبری از قرائت قرآن و کار عملی قرائت نیست و اگر هم باشد خیلی کم است که این مسئله بزرگترین مشکل در بحث آموزش قرآن است.
وی یادآور شد: گاهی اوقات مشاهده می‌کنیم در یک ساعت آموزشی، به جای اینکه 50 دقیقه به کار عملی قرائت پرداخته شود و 10 دقیقه زمان برای مباحث تئوری گذاشته شود، 50 دقیقه مباحث تئوری مطرح می‌شود و حتی کمتر از 10 دقیقه به کار عملی قرائت پرداخته می‌شود.
نپرداختن به کار عملی قرائت؛ معضل اصلی کلاس‌های قرائت و روخوانی
یاریگل با بیان اینکه نپرداختن به کار عملی قرائت معضل اصلی کلاس‌های قرائت قرآن و روخوانی است، گفت: معلمان قرآن باید یاد بگیرند که کار عملی مهم‌تر از کار تئوری است و باید قرآن‌آموزان را وادار به خواندن قرآن کنند تا ترس از قرائت قرآن در آنها وجود نداشته باشد.
وی در این بخش از سخنان خود به اهمیت مشارکت دستگاه‌ها و نهادهای مختلف برای یکسان‌سازی شیوه‌های آموزش قرآن اشاره کرد و افزود: دستگاه‌هایی از جمله سازمان دارالقرآن الکریم، وزارت آموزش و پرورش، وزارت ارشاد، سازمان اوقاف و... به بحث آموزش قرآن می‌پردازند که اگر این دستگاه‌ها با هم یکی شوند و به یکسان‌سازی روش‌های آموزش قرآن بپردازند یک وحدت رویه خوبی در بحث آموزش قرآن به وجود می‌آید.
این پیشکسوت قرآنی ادامه داد: ما باید در وهله اول نیاز یکسان‌سازی روش‌های آموزش قرآن را به یکدیگر گوشزد کنیم و پس از اینکه همه دستگاه‌ها و نهادها این نیاز را احساس کردند در جهت رسیدن به وحدت رویه تشال کنند. نیاز ما در درجه اول یکسان‌سازی روش‌های آموزشی است که در این میان کمیسیون آموزش عمومی قرآن نیز می‌تواند به کمک دستگاه‌های قرآنی آمده و در جهت یکسان‌سازی این روش‌ها اقداماتی انجام دهد.
مطالب مرتبط
ناشناس
| 
۱۳۹۵/۰۴/۲۹ - ۱۱:۴۸
پاسخ
با یکسان سازی آموزش قرآن همه از یک روش استفاده می‌کنند 
