حماسه 9 دی،؛ پیشانی بند جشنواره عمار
گروه هنر: جشنواره مردمی فیلم عمار را نباید تنها یک رویداد سینمایی نام برد، بلکه جریانی انقلابی است که می‌خواهد در سینما، حماسه 9 دی را پیشانی بند خود کند.
جشنواره عمار دوره هفتم خود را با مراسم افتتاحیه‌ای که چهارشنبه شب (هشتم آذر) در سینما فلسطین برگزار شد، آغاز کرد؛ این جشنواره که با محوریت آرمان‌های انقلاب اسلامی پایه‌ریزی شده، توانسته تنها با پشت سر گذاشتن هفت دوره برای خود اعتباری شایسته در سینما کسب کند، زیرا هنرمندانی که در آن حضور دارند برای برافراشتن پرچم ایران اسلامی در جهان فیلمسازی می‌کنند نه اینکه همانند برخی سینماگران بخواهند با نشان دادن کاستی‌هایی که در همه کشورها وجود دارد برای خود اعتباری در جشنواره‌های خارجی کسب کنند.
جشنواره عمار را باید متفاوت با همه فستیوال‌های سینمایی کشورمان دانست، البته ما جشنواره مقاومت را هم داریم که در آن به نوعی دیگر به آرمان‌های انقلاب اسلامی پرداخته می‌شود، اما در عمار نگاه شکلی تخصصی‌تر دارد، حتی در شکل اجرای برنامه‌ها نیز این تفاوت را شاهد هستم. برای درک بهتر چند مثال از افتتاحیه جشنواره عمار می‌زنم. در شبی که مراسم افتتاحیه در سینما فلسطین برگزار شد. این باور به خوبی وجود داشت که جمع حاضران از دلبستگان انقلاب هستند، حتی این ویژگی را در ظاهر افراد نیز می‌شد احساس کرد. در جشنواره عمار امری به نام بدحجابی وجود ندارد، بلکه اصل احترام گذاشتن به حجاب برتر (چادر) است؛ اتفاقی که در بسیاری از جشنواره‌های سینمایی ما رخ نمی‌دهد.
این نکته زمانی نمود بارزتر پیدا می‌کند که بخواهیم آن را با فرش قرمزهای جشنواره فجر یا جشن خانه سینما مقایسه کنیم. در آن فستیوال‌ها که ادعای درجه یک بودن دارند، آنچه نادر است حجاب برتر است و زنان با پوشش‌های نامتعارف و آرایش‌های غلیظ روی فرش قرمز حاضر می‌شوند! این رفتارها یک سوال را در ذهن به وجود می‌آورد که دوست دارم به شخصه از بسیاری از حاضران در آن جشن‌ها بپرسم. آنهم این است که پوشش‌هایی که در فجر یا جشن خانه سینما می‌بینیم تا چه حد با الگوهای زن مسلمان همخوانی دارد؟ آیا اگر از آنها پرسیده شود که زن مسلمان می بایست چگونه پوششی داشته باشد آنها خود را مثال خواهند زد؟ از این دست سوالات بسیار می‌توان مطرح کرد، اما افسوس که بسیاری از ما خود را به خواب زده‌ایم.
ویژگی دومی که در افتتاحیه جشنواره عمار به عینه قابل لمس بود، حضور خانواده عزیز شهدا در جمع میهمانان حاضر در مراسم بود. نکته جالب‌تر آنکه خانواده شهدا جشنواره عمار را به عنوان خانه خود پذیرفته بودند و می‌دیدند بر خلاف بسیاری از رویدادهای فرهنگی از وجود آنها برای نمایش دادن بهره برده نمی‌شود، بلکه تنها دلیل حضورشان همراهی با آرمان‌هایی است که امام (راحل) و مقام معظم رهبری منادی آن هستند، همچنین در این جشنواره پرداختن به حماسه 9 دی جز افتخارات و الزامات است، رویدادی که تاریخ معاصر ما را تحت تاثیر خود قرار داد و بار دیگر ثابت کرد ملت ایران تا چه حد به آرمان‌های انقلاب و ولایت پایبند و دلبسته هستند.
بحث دیگری که درباره افتتاحیه جشنواره عمار قابل ذکر است به تقدیرهایی بر می‌گردد که در مراسم افتتاحیه انجام شد. برای نمونه تجلیل از مقام بانوی سرافراز مرضیه حدید چی (دباغ) گواه بارز این اعاست، همچنین اهدای جایزه از طرف خانواده معظم شهدا به فیلمسازان اتفاق مثبت دیگری بود که تا به امروز در عموم جشنواره‌ها شاهدش نبودیم. اهدای چفیه یا انگشتری تنها نمونه‌هایی هستند که در جشنواره عمار مد نظر قرار گرفت. درضمن در این رویداد سینمایی، فیلمسازان جوانی که در مراسم حضور پیدا می‌کنند نیز به عینه تصویرگر هنرمندان انقلابی هستند؛ خصیصه‌ای که به راحتی می‌توان از اظهار نظرهای این هنرمندان در آیین افتتاحیه متوجه آن شد.
البته تعریف از جشنواره عمار در جای خود امری پسندیده است، ولیکن چرا باید سینماگران مطرح کشورمان در این قبیل رویدادها حضوری چشمگیر نداشته باشند؟ آیا مراسمی که خانواده شهدا در آن حضور دارند عزیزتر از هر برنامه یا مراسمی نیست. نکته دیگری که می‌بایست حتما به آن اشاره کنم به تلاوت آیات کلام مجید در آیین افتتاحیه جشنواره عمار مربوط می‌شود. در این مراسم فرزند یکی از شهدا آیاتی را از قرآن تلاوت کرد. این اجرا بسیار به دل حاضران نشست. این قبیل ویژگی هاست که سبب می‌شود جشنواره عمار را با دیده احترام ارزیابی کنیم.
بخش دیگری از سخنانم در این یاداشت به حماسه 9 دی مربوط می‌شود که این روزها بسیار از آن عافل هستیم. این کم توجهی به هیچ وجه به مردم انقلابی بر نمی‌گردد چون مردم بودند که این حماسه را به وجود آوردند، اما بحث اصلی اینجاست که سینما در این زمینه چه کاری انجام داده است. آیا به جزء «پایان نامه» و «قلاده‌های طلا»، فیلم دیگری داشته‌ایم که به این موضوع پرداخته باشد؟ جواب این سوال واقعا آزار دهنده است، چون اثر قابل توجه دیگری تولید نشده است، اما نکته تاسف‌آورتر این است که با همین اندک آثار نیز، برخورد بسیار بدی شده است که به نوعی برای فیلم ارزشمند «یتیم خانه ایران» که این روزها در سینما اکران است رخ داده! این اتفاق تنها یک سوال در ذهن به وجود می‌آورد که سینمای موجود را می‌توان به واقع تصویرگر ارزش‌های انقلاب اسلامی دانست؟
موضوع انتهایی که می‌خواهم به آن اشاره کنم و در افتتاحیه جشنواره عمار نیز به نوعی مد نظر قرار گرفت مسئله گورخوابی است که به شدت مردم کشورمان را تحت تاثیر قرار داده است. پرداختن به این موضوع در شرایط فعلی در جای خود بسیار پسندیده است، چون در شرایطی که عده‌ای قادر نیستند در سرمای زمستان برای خود سرپناهی داشته باشند، شاهد اختلاس های نجومی هستیم؟! جشنواره عمار می‌خواهد این دردها را بگوید بدون اینکه بخواهد از تلخی به عنوان بلندگویی برای مطرح کردن خود استفاده کند. در انتها سوالی را مطرح می‌کنم. وقتی خانواده شهدا این جشنواره را خانه خود دانسته و در مراسم افتتاحیه آن حضور پیدا می‌کنند چرا نباید چهر‌ه های شناخته شده سازمان سینمایی و سینما را در مراسم شاهد باشیم؟
داود کنشلو
جشنواره عمار را باید متفاوت با همه فستیوال‌های سینمایی کشورمان دانست، البته ما جشنواره مقاومت را هم داریم که در آن به نوعی دیگر به آرمان‌های انقلاب اسلامی پرداخته می‌شود، اما در عمار نگاه شکلی تخصصی‌تر دارد، حتی در شکل اجرای برنامه‌ها نیز این تفاوت را شاهد هستم. برای درک بهتر چند مثال از افتتاحیه جشنواره عمار می‌زنم. در شبی که مراسم افتتاحیه در سینما فلسطین برگزار شد. این باور به خوبی وجود داشت که جمع حاضران از دلبستگان انقلاب هستند، حتی این ویژگی را در ظاهر افراد نیز می‌شد احساس کرد. در جشنواره عمار امری به نام بدحجابی وجود ندارد، بلکه اصل احترام گذاشتن به حجاب برتر (چادر) است؛ اتفاقی که در بسیاری از جشنواره‌های سینمایی ما رخ نمی‌دهد.
این نکته زمانی نمود بارزتر پیدا می‌کند که بخواهیم آن را با فرش قرمزهای جشنواره فجر یا جشن خانه سینما مقایسه کنیم. در آن فستیوال‌ها که ادعای درجه یک بودن دارند، آنچه نادر است حجاب برتر است و زنان با پوشش‌های نامتعارف و آرایش‌های غلیظ روی فرش قرمز حاضر می‌شوند! این رفتارها یک سوال را در ذهن به وجود می‌آورد که دوست دارم به شخصه از بسیاری از حاضران در آن جشن‌ها بپرسم. آنهم این است که پوشش‌هایی که در فجر یا جشن خانه سینما می‌بینیم تا چه حد با الگوهای زن مسلمان همخوانی دارد؟ آیا اگر از آنها پرسیده شود که زن مسلمان می بایست چگونه پوششی داشته باشد آنها خود را مثال خواهند زد؟ از این دست سوالات بسیار می‌توان مطرح کرد، اما افسوس که بسیاری از ما خود را به خواب زده‌ایم.
ویژگی دومی که در افتتاحیه جشنواره عمار به عینه قابل لمس بود، حضور خانواده عزیز شهدا در جمع میهمانان حاضر در مراسم بود. نکته جالب‌تر آنکه خانواده شهدا جشنواره عمار را به عنوان خانه خود پذیرفته بودند و می‌دیدند بر خلاف بسیاری از رویدادهای فرهنگی از وجود آنها برای نمایش دادن بهره برده نمی‌شود، بلکه تنها دلیل حضورشان همراهی با آرمان‌هایی است که امام (راحل) و مقام معظم رهبری منادی آن هستند، همچنین در این جشنواره پرداختن به حماسه 9 دی جز افتخارات و الزامات است، رویدادی که تاریخ معاصر ما را تحت تاثیر خود قرار داد و بار دیگر ثابت کرد ملت ایران تا چه حد به آرمان‌های انقلاب و ولایت پایبند و دلبسته هستند.
بحث دیگری که درباره افتتاحیه جشنواره عمار قابل ذکر است به تقدیرهایی بر می‌گردد که در مراسم افتتاحیه انجام شد. برای نمونه تجلیل از مقام بانوی سرافراز مرضیه حدید چی (دباغ) گواه بارز این اعاست، همچنین اهدای جایزه از طرف خانواده معظم شهدا به فیلمسازان اتفاق مثبت دیگری بود که تا به امروز در عموم جشنواره‌ها شاهدش نبودیم. اهدای چفیه یا انگشتری تنها نمونه‌هایی هستند که در جشنواره عمار مد نظر قرار گرفت. درضمن در این رویداد سینمایی، فیلمسازان جوانی که در مراسم حضور پیدا می‌کنند نیز به عینه تصویرگر هنرمندان انقلابی هستند؛ خصیصه‌ای که به راحتی می‌توان از اظهار نظرهای این هنرمندان در آیین افتتاحیه متوجه آن شد.
البته تعریف از جشنواره عمار در جای خود امری پسندیده است، ولیکن چرا باید سینماگران مطرح کشورمان در این قبیل رویدادها حضوری چشمگیر نداشته باشند؟ آیا مراسمی که خانواده شهدا در آن حضور دارند عزیزتر از هر برنامه یا مراسمی نیست. نکته دیگری که می‌بایست حتما به آن اشاره کنم به تلاوت آیات کلام مجید در آیین افتتاحیه جشنواره عمار مربوط می‌شود. در این مراسم فرزند یکی از شهدا آیاتی را از قرآن تلاوت کرد. این اجرا بسیار به دل حاضران نشست. این قبیل ویژگی هاست که سبب می‌شود جشنواره عمار را با دیده احترام ارزیابی کنیم.
بخش دیگری از سخنانم در این یاداشت به حماسه 9 دی مربوط می‌شود که این روزها بسیار از آن عافل هستیم. این کم توجهی به هیچ وجه به مردم انقلابی بر نمی‌گردد چون مردم بودند که این حماسه را به وجود آوردند، اما بحث اصلی اینجاست که سینما در این زمینه چه کاری انجام داده است. آیا به جزء «پایان نامه» و «قلاده‌های طلا»، فیلم دیگری داشته‌ایم که به این موضوع پرداخته باشد؟ جواب این سوال واقعا آزار دهنده است، چون اثر قابل توجه دیگری تولید نشده است، اما نکته تاسف‌آورتر این است که با همین اندک آثار نیز، برخورد بسیار بدی شده است که به نوعی برای فیلم ارزشمند «یتیم خانه ایران» که این روزها در سینما اکران است رخ داده! این اتفاق تنها یک سوال در ذهن به وجود می‌آورد که سینمای موجود را می‌توان به واقع تصویرگر ارزش‌های انقلاب اسلامی دانست؟
موضوع انتهایی که می‌خواهم به آن اشاره کنم و در افتتاحیه جشنواره عمار نیز به نوعی مد نظر قرار گرفت مسئله گورخوابی است که به شدت مردم کشورمان را تحت تاثیر قرار داده است. پرداختن به این موضوع در شرایط فعلی در جای خود بسیار پسندیده است، چون در شرایطی که عده‌ای قادر نیستند در سرمای زمستان برای خود سرپناهی داشته باشند، شاهد اختلاس های نجومی هستیم؟! جشنواره عمار می‌خواهد این دردها را بگوید بدون اینکه بخواهد از تلخی به عنوان بلندگویی برای مطرح کردن خود استفاده کند. در انتها سوالی را مطرح می‌کنم. وقتی خانواده شهدا این جشنواره را خانه خود دانسته و در مراسم افتتاحیه آن حضور پیدا می‌کنند چرا نباید چهر‌ه های شناخته شده سازمان سینمایی و سینما را در مراسم شاهد باشیم؟
داود کنشلو
